ParsQuran
جزء ۳۰ - ترجمه قمشه‌ای

سوره ۷۸: النبأ
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ ﴿۱﴾
(مردم) از چه خبر مهمی پرسش و گفتگو می‌کنند؟ (۱)
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ ﴿۲﴾
از خبر بزرگ (قیامت). (۲)
الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿۳﴾
که در آن با هم به جدال و اختلاف کلمه برخاستند. (۳)
كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ﴿۴﴾
چنین نیست (که منکران پنداشته‌اند) به زودی (به وقت مرگ) خواهند دانست. (۴)
ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ﴿۵﴾
و باز چنین نیست (که منکران پنداشته‌اند) البته به زودی آگاه می‌شوند. (۵)
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿۶﴾
آیا ما زمین را مهد آسایش خلق نگردانیدیم؟ (۶)
وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿۷﴾
و کوهها را عماد و نگهبان آن نساختیم؟ (۷)
وَخَلَقْنَاكُمْ أَزْوَاجًا ﴿۸﴾
و شما را جفت (زن و مرد) آفریدیم. (۸)
وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا ﴿۹﴾
و خواب را برای شما مایه (قوم حیات و) استراحت قرار دادیم. (۹)
وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاسًا ﴿۱۰﴾
و (پرده سیاه) شب را ساتر (احوال خلق) گردانیدیم. (۱۰)
وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿۱۱﴾
و روز روشن را برای تحصیل معاش آنان مقرر داشتیم. (۱۱)
وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿۱۲﴾
و بر فراز شما هفت آسمان محکم بنا کردیم. (۱۲)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿۱۳﴾
و چراغی (چون خورشید) رخشان بر افروختیم. (۱۳)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ﴿۱۴﴾
و از فشار و تراکم ابرها آب باران فرو ریختیم. (۱۴)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿۱۵﴾
تا بدان آب، دانه و گیاه رویانیم. (۱۵)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿۱۶﴾
و باغهای پر درخت (و انواع میوه‌ها) پدید آوریم. (۱۶)
إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا ﴿۱۷﴾
همانا روز فصل (یعنی روز قیامت که در آن فصل خصومتها شود) وعده گاه خلق است. (۱۷)
يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿۱۸﴾
آن روزی که در صور بدمند (تا مردگان زنده شوند) و فوج فوج (به محشر) در آیید. (۱۸)
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا ﴿۱۹﴾
و درهای آسمان به ابواب مختلف گشوده شود (تا هر فوجی از دری شتابند). (۱۹)
وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا ﴿۲۰﴾
و کوهها را به گردش آرند تا به مانند سراب گردد. (۲۰)
إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا ﴿۲۱﴾
همانا دوزخ کمینگاه (کافران و بد کاران) است. (۲۱)
لِلطَّاغِينَ مَآبًا ﴿۲۲﴾
آن دوزخ جایگاه مردم سرکش ستمکار است. (۲۲)
لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا ﴿۲۳﴾
که در آن قرنها بمانند (و عذاب کشند). (۲۳)
لَا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿۲۴﴾
هرگز در آنجا هیچ هوی خنک و شراب (طهور) نیاشامند. (۲۴)
إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا ﴿۲۵﴾
مگر آبی پلید و سوزان که حمیم و غسّاق جهنم است به آنها دهند. (۲۵)
جَزَاءً وِفَاقًا ﴿۲۶﴾
کیفری که با اعمال آنها موافق است. (۲۶)
إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا ﴿۲۷﴾
زیرا آنها به حقیقت امید به روز حساب نداشتند. (۲۷)
وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كِذَّابًا ﴿۲۸﴾
و آیات ما را سخت تکذیب کردند. (۲۸)
وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَابًا ﴿۲۹﴾
و حال آنکه حساب هر چیزی را ما در کتابی (به احصاء و شماره) رقم کرده‌ایم. (۲۹)
فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿۳۰﴾
پس بچشید (کیفر تکذیب و بدکاری را) که هرگز بر شما چیزی جز رنج و عذاب دوزخ نیفزاییم. (۳۰)
إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا ﴿۳۱﴾
متقیان را در آن جهان مقام گشایش و هر گونه آسایش است. (۳۱)
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿۳۲﴾
باغها و تاکستانهاست. (۳۲)
وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿۳۳﴾
و دختران زیبای دلربا که همه در خوبی و جوانی مانند یکدیگرند. (۳۳)
وَكَأْسًا دِهَاقًا ﴿۳۴﴾
و جامهای پر از شراب (طهور و انواع نوشابه‌های شیرین و خوش). (۳۴)
لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا ﴿۳۵﴾
هرگز در آنجا سخن بیهوده و دروغ نشنوند. (۳۵)
جَزَاءً مِنْ رَبِّكَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿۳۶﴾
این (نعمتهای ابدی) مزدی به عطاء و حساب پروردگار توست. (۳۶)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿۳۷﴾
خدایی که آسمانها و زمین و همه مخلوقاتی که در بین آسمان و زمین است بیافریده همان خدای مهربان که (در عین مهربانی) کسی (از قهر و سطوتش) با او به گفتگو نتواند لب گشود. (۳۷)
يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿۳۸﴾
روزی که آن فرشته بزرگ روح القدس با همه فرشتگان صف زده و به نظم برخیزند و هیچ کس سخن نگوید جز آن کسی که خدای مهربانش به سخن اذن دهد و او سخن به صواب گوید (و به اذن خدا شفاعت گنهکاران کند). (۳۸)
ذَلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿۳۹﴾
چنین روز حتمی و محقق خواهد بود، پس هر که می‌خواهد نزد خدای خود (در آن روز) مقام و منزلتی یابد (امروز در راه ایمان و طاعت بکوشد). (۳۹)
إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا ﴿۴۰﴾
ما شما را از روز عذاب که نزدیک است ترسانیده و آگاه ساختیم، روزی که هر کس هر چه کرده در پیش روی خود حاضر بیند و کافر در آن روز گوید که ای کاش خاک بودم (تا چنین به آتش کفر خود نمی‌سوختیم). (۴۰)
سوره ۷۹: النازعات
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿۱﴾
قسم به فرشتگانی که (جان کافران را) به سختی بگیرند. (۱)
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿۲﴾
قسم به فرشتگانی که (جان اهل ایمان را) به آسایش و نشاط ببرند. (۲)
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿۳﴾
و قسم به فرشتگانی که با کمال سرعت (فرمان حق را) انجام دهند. (۳)
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿۴﴾
قسم به فرشتگانی که (درنظم عالم) بر هم سبقت گیرند. (۴)
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿۵﴾
قسم به فرشتگانی که (به فرمان حق) به تدبیر نظام خلق می‌کوشند (که قیامتی و حشری خواهد آمد). (۵)
يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿۶﴾
روزی که آن لرزاننده (یعنی نفخه صور الهی، جهان را) بلرزاند. (۶)
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿۷﴾
و لرزاننده دیگر (یعنی نفخه صور دیگر) از پی آن در آید. (۷)
قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿۸﴾
در آن روز سخت دلهای برخی مضطرب و هراسان شود. (۸)
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿۹﴾
که (از ترس) چشمها به زیر افکنند. (۹)
يَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ ﴿۱۰﴾
(مردم غافل دنیا) گویند: آیا ما پس از مرگ باز زندگانی دیگری خواهیم یافت؟ (۱۰)
أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ﴿۱۱﴾
چگونه چون مردیم و استخوان ما پوسید زنده خواهیم شد؟ (۱۱)
قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿۱۲﴾
و گویند: در این صورت که دیگر بار زنده شویم بسی زیانکار خواهیم بود. (۱۲)
فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿۱۳﴾
جز یک صدای مهیب (که در صور اسرافیل کنند) نشنوند. (۱۳)
فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ﴿۱۴﴾
و ناگاه همه از خاک بر شوند و به صحرای قیامت رهسپار گردند. (۱۴)
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى ﴿۱۵﴾
آیا خبر موسی عمران به تو رسیده؟ (۱۵)
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿۱۶﴾
آن گاه که خدایش او را در وادی مقدس طوی (قرب طور) ندا کرد. (۱۶)
اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿۱۷﴾
که به سوی فرعون برو که او سخت به راه طغیان رفته است. (۱۷)
فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلَى أَنْ تَزَكَّى ﴿۱۸﴾
پس بگو: میل داری که (از پلیدی خود پرستی و شرک) پاک و پاکیزه شوی؟ (۱۸)
وَأَهْدِيَكَ إِلَى رَبِّكَ فَتَخْشَى ﴿۱۹﴾
و تو را به راه خدا هدایت کنم تا بترسی (و به درگاه عظمت و قدرت او خاشع و فروتن شوی). (۱۹)
فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَى ﴿۲۰﴾
پس آن آیت و معجزه بزرگتر را به او نمود. (۲۰)
فَكَذَّبَ وَعَصَى ﴿۲۱﴾
فرعون تکذیب و نافرمانی کرد. (۲۱)
ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَى ﴿۲۲﴾
از آن پس (که معجزه موسی دید) باز روی از حق بگردانید و (برای دفع موسی) به جهد و کوشش برخاست. (۲۲)
فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿۲۳﴾
پس (با رجال بزرگ دربار خود) انجمن کرد و ندا داد. (۲۳)
فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَى ﴿۲۴﴾
و گفت: منم خدای بزرگ شما. (۲۴)
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿۲۵﴾
خدا هم او را به عقاب دنیا و آخرت گرفتار کرد. (۲۵)
إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشَى ﴿۲۶﴾
تا به هلاکت او اهل ترس از خدا عبرت گیرند. (۲۶)
أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿۲۷﴾
آیا بنای شما آدمیان استوارتر است یا بنای آسمان بلند که خدا آفرید؟ (۲۷)
رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا ﴿۲۸﴾
که سقفی بس بلند و محکم بنیان در کمال زیبایی استوار ساخت. (۲۸)
وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿۲۹﴾
و شامش را تیره و روزش را روشن گردانید. (۲۹)
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِكَ دَحَاهَا ﴿۳۰﴾
و زمین را پس از آن بگسترانید. (۳۰)
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿۳۱﴾
و از آن آب و گیاه پدید آورد. (۳۱)
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿۳۲﴾
و کوهها را بر روی آن استوار ساخت. (۳۲)
مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿۳۳﴾
تا (از آن آب و گیاه که از بیابان و کوه بر انگیزد) قوت شما و چهارپایانتان بر آید. (۳۳)
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى ﴿۳۴﴾
پس چون آن واقعه بزرگ (و حادثه عظیم قیامت) پدید آید. (۳۴)
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى ﴿۳۵﴾
در آن روز آدمی هر چه کرده به یاد آرد. (۳۵)
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرَى ﴿۳۶﴾
و دوزخ برای بینندگان آشکار شود. (۳۶)
فَأَمَّا مَنْ طَغَى ﴿۳۷﴾
پس هر کس (از حکم شرع خدا) سرکش و طاغی شد. (۳۷)
وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ﴿۳۸﴾
و زندگی دنیا را برگزید. (۳۸)
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى ﴿۳۹﴾
دوزخ جایگاه اوست. (۳۹)
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿۴۰﴾
و هر کس از حضور در پیشگاه عزّ ربوبیت بترسید و از هوای نفس دوری جست. (۴۰)
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى ﴿۴۱﴾
همانا بهشت منزلگاه اوست. (۴۱)
يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا ﴿۴۲﴾
از تو سؤال کنند که قیامت کی بر پا شود؟ (۴۲)
فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْرَاهَا ﴿۴۳﴾
تو را چه کار است دیگر که از آن به یاد آری؟ (بسیار یاد آور شدی و منکران از تو نپذیرفتند). (۴۳)
إِلَى رَبِّكَ مُنْتَهَاهَا ﴿۴۴﴾
کار آن ساعت به خدای تو منتهی شود. (۴۴)
إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشَاهَا ﴿۴۵﴾
تو را جز این نباشد که اهل ایمان را هر کس از یاد آن روز هراسان می‌شود به اهوال آن روز آگاه سازی. (۴۵)
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿۴۶﴾
چون آن روز را مردم ببینند گویی همه عمر دنیا شامگاهی یا چاشتگاهی بیش نبوده است. (۴۶)
سوره ۸۰: عبس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿۱﴾
عبوس و ترشرو گشت. (۱)
أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَى ﴿۲﴾
چون آن مرد نابینا حضورش آمد. (۲)
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّى ﴿۳﴾
و تو چه می‌دانی ممکن است او مردی پارسا و پاکیزه صفات باشد. (۳)
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَى ﴿۴﴾
یا (به تعلیم رسول) به یاد خدا آید و ذکر حق او را سودمند افتد. (مراد عبد اللّه مکتوم است که چون حضور رسول برای تعلیم قرآن آمد جمعی از اکابر کفار قریش نزد حضرت بودند، حضرت از حرص بر ایمان و هدایت آنها به او توجه کامل نکرد و به صحبت مشغول بود و مرد متشخصی از امویان بر آن نابینا ترشرویی و اظهار انزجار نمود. بر نکوهش او و حرمت عبد اللّه این آیات نازل شد). (۴)
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿۵﴾
اما آن که دارا (و مغرور دنیا) است. (۵)
فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿۶﴾
تو به او توجه کنی (و حریص بر ایمان او باشی). (۶)
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّى ﴿۷﴾
در صورتی که اگر او به پارسایی نپردازد بر تو تکلیفی نیست. (۷)
وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَى ﴿۸﴾
اما آن کس که (چون عبد اللّه مکتوم به شوق دل برای ذکر خدا) به سوی تو می‌شتابد. (۸)
وَهُوَ يَخْشَى ﴿۹﴾
و او مرد خدا ترس و با تقوایی است. (۹)
فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿۱۰﴾
تو از توجه به او خود داری می‌کنی! (۱۰)
كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ ﴿۱۱﴾
این روا نیست، که آیات حق برای پند و تذکر (همه خلق) است. (۱۱)
فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ ﴿۱۲﴾
تا هر که بخواهد پند گیرد. (۱۲)
فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ ﴿۱۳﴾
آیات الهی در صحیفه‌هایی مکرّم (یعنی لوح محفوظ یا کتب آسمانی یا قلوب پاکان) نگاشته است. (۱۳)
مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ ﴿۱۴﴾
که آن صحیفه‌ها بسی بلند مرتبه و پاک و منزه (از خطا) است. (۱۴)
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ ﴿۱۵﴾
(سپرده) به دست سفیران حق (و فرشتگان وحی) است. (۱۵)
كِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿۱۶﴾
که ملائکه مقرب عالی رتبه با حسن و کرامتند. (۱۶)
قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ ﴿۱۷﴾
ای کشته باد انسان (بی ایمان) که تا این حد کفر و عناد می‌ورزد! (۱۷)
مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ﴿۱۸﴾
(نمی‌نگرد که) خدا و را از چه چیز خلق کرده است؟ (۱۸)
مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿۱۹﴾
از آب نطفه (بی قدری بدین صورت زیبا) خلقتش فرمود (۱۹)
ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ ﴿۲۰﴾
سپس راه (خروج از نقص به کمال) را بر او سهل و آسان گردانید. (۲۰)
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿۲۱﴾
آن گاه (به وقت معین) او را بمیراند و به خاک قبر سپرد. (۲۱)
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ﴿۲۲﴾
و سپس هر وقت خواهد باز او را از قبر بر انگیزد. (۲۲)
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿۲۳﴾
چنین نیست (که منکران معاد می‌پندارند) بشر کافر هنوز آنچه خدا امر کرده به جا نیاورده (تا سعادت ابد یابد). (۲۳)
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿۲۴﴾
آدمی باید به قوت و غذای خود به چشم خود بنگرد. (۲۴)
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿۲۵﴾
که ما آب باران فرو ریختیم. (۲۵)
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿۲۶﴾
آن گاه خاک زمین بشکافتیم. (۲۶)
فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا ﴿۲۷﴾
و حبوبات برویانیدیم. (۲۷)
وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿۲۸﴾
و باغ انگور و نباتاتی که هر چه بدروند باز بروید. (۲۸)
وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا ﴿۲۹﴾
و درخت زیتون و نخل خرما. (۲۹)
وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿۳۰﴾
و باغهای پر از درختان کهن. (۳۰)
وَفَاكِهَةً وَأَبًّا ﴿۳۱﴾
و انواع میوه‌ها و علفها و مرتعها. (۳۱)
مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿۳۲﴾
تا شما آدمیان و حیوانات شما هم از آن بهره‌مند شوید. (۳۲)
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ﴿۳۳﴾
(به یاد آرید) آن گاه که ندای مهیب قیامت (به گوش همه خلق) برسد. (۳۳)
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ﴿۳۴﴾
آن روز که (از وحشت و هولناکی) هر کس از برادرش می‌گریزد. (۳۴)
وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ ﴿۳۵﴾
و بلکه از مادر و پدرش. (۳۵)
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ ﴿۳۶﴾
و از زن و فرزندانش هم می‌گریزد. (۳۶)
لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ ﴿۳۷﴾
در آن روز هر کس چنان گرفتار شأن و کار خود است که به هیچ کس نتواند پرداخت. (۳۷)
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ﴿۳۸﴾
آن روز طایفه‌ای (که اهل ایمانند) رخسارشان فروزان است. (۳۸)
ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ﴿۳۹﴾
خندان و شادمانند. (۳۹)
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ ﴿۴۰﴾
و رخسار گروهی گرد آلود غم و اندوه است. (۴۰)
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿۴۱﴾
و به رویشان خاک سیاه ذلّت و خجلت نشسته. (۴۱)
أُولَئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿۴۲﴾
آنها همان کافران و بدکاران عالمند. (۴۲)
سوره ۸۱: التكوير
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ ﴿۱﴾
هنگامی که آفتاب تابان تاریک شود. (۱)
وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ ﴿۲﴾
و هنگامی که ستارگان آسمان تیره شوند (و فرو ریزند). (۲)
وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ ﴿۳﴾
و آن گاه که گوهها به رفتار آیند. (۳)
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿۴﴾
و آن گاه که شتران ده ماهه آبستن را (که نزد عرب بسیار عزیز است) به کلی رها کنند. (۴)
وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿۵﴾
و هنگامی که وحوش (و طیور نیز به عرصه قیامت) محشور شوند. (۵)
وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿۶﴾
و هنگامی که دریاهای آب (چون آتش سوزان) شعله‌ور گردد. (۶)
وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿۷﴾
و هنگامی که نفوس خلق همه با همجنس خود در پیوندند. (۷)
وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ﴿۸﴾
و هنگامی که از دختران زنده به گور شده باز پرسند. (۸)
بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿۹﴾
که (آن بی گناهان) به چه جرم و گناه کشته شدند؟! (۹)
وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿۱۰﴾
و هنگامی که نامه اعمال خلق گشوده شود. (۱۰)
وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ ﴿۱۱﴾
و هنگامی که آسمان را از جای بر کنند. (۱۱)
وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ ﴿۱۲﴾
و هنگامی که آتش دوزخ را سخت بیفروزند. (۱۲)
وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿۱۳﴾
و هنگامی که بهشت را (به اهلش) نزدیک سازند. (۱۳)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿۱۴﴾
در آن هنگام (که روز قیامت است) هر نفسی هر آنچه بر خود حاضر کرده همه را بداند. (۱۴)
فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿۱۵﴾
چنین نیست (که منکران قرآن پندارند) قسم یاد می‌کنم به ستارگان باز گردنده. (۱۵)
الْجَوَارِ الْكُنَّسِ ﴿۱۶﴾
که به گردش آیند و در مکان خود رخ پنهان کنند. (۱۶)
وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿۱۷﴾
قسم به شب تار هنگامی که روی جهان را تاریک گرداند. (۱۷)
وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿۱۸﴾
و قسم به صبح روشن وقتی که دم زند (و عالم را به روی خود بیفروزد). (۱۸)
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ ﴿۱۹﴾
(قسم به این آیات) که همانا قرآن کلام رسول بزرگوار حق (جبرئیل) است. (۱۹)
ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ ﴿۲۰﴾
که فرشته با قوّت و قدرت است و نزد خدای مقتدر عرش با جاه و منزلت است. (۲۰)
مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ ﴿۲۱﴾
و در آنجا فرمانده فرشتگان و امین وحی خداست. (۲۱)
وَمَا صَاحِبُكُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿۲۲﴾
و رسول عصر شما هرگز دیوانه نیست. (۲۲)
وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ ﴿۲۳﴾
و او امین وحی را در افق اعلای مشرق درست مشاهده کرد. (۲۳)
وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ ﴿۲۴﴾
و این رسول شما بر وحی از عالم غیب بخل نمی‌ورزد (و شما را از علم وحی خود آگاه می‌سازد). (۲۴)
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ ﴿۲۵﴾
و قرآن او هرگز کلام شیطانی مردود نیست. (۲۵)
فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ ﴿۲۶﴾
پس شما به کجا می‌روید؟ (۲۶)
إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ ﴿۲۷﴾
این (قرآن عظیم) جز پند و نصیحت اهل عالم هیچ نیست. (۲۷)
لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ ﴿۲۸﴾
تا هر که از شما بندگان بخواهد راه راست (حق پرستی و سعادت ابد) پیش گیرد. (۲۸)
وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿۲۹﴾
و شما (کافران، راه حق را) نمی‌خواهید مگر خدای آفریننده عالم بخواهد. (۲۹)
سوره ۸۲: الإنفطار
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ ﴿۱﴾
هنگامی که آسمان شکافته شود. (۱)
وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انْتَثَرَتْ ﴿۲﴾
و هنگامی که ستارگان آسمان فرو ریزند. (۲)
وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ﴿۳﴾
و هنگامی که آب دریاها روان گردد (تا به هم پیوسته همه یک دریا شود). (۳)
وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ ﴿۴﴾
و هنگامی که قبرها زیر و رو شود (و خلایق از آنها بر انگیخته شوند). (۴)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ﴿۵﴾
آن هنگام است که هر شخصی به هر چه مقدّم و مؤخّر انجام داده همه را بداند (شاید مراد از مقدم عملی است که پیش از رفتن از دنیا برای آخرت به جای آورده، و مؤخر آن اعمالی که پس از مرگ به او می‌رسد مانند باقیات صالحات و اعمال خیری که وصیت کرده و وقف و صدقات جاری و فرزند صالح یا کتاب علمی و سنّت حسنه). (۵)
يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ ﴿۶﴾
ای انسان، چه باعث شد که به خدای کریم بزرگوار خود مغرور گشتی (و نافرمانی او کردی). (۶)
الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ ﴿۷﴾
آن خدایی که تو را به وجود آورد و به صورتی تمام و کامل بیاراست و به اعتدال (اندام و تناسب قوا) برگزید. (۷)
فِي أَيِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَكَّبَكَ ﴿۸﴾
و حال آنکه به هر صورتی که خواستی (جز این صورت زیبا هم) خلق توانستی کرد. (۸)
كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ ﴿۹﴾
چنین نیست (که شما کافران پنداشتید که معاد و قیامتی نیست) بلکه شما (از جهل) روز جزا را تکذیب می‌کنید. (۹)
وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ ﴿۱۰﴾
البته نگهبانها بر (مراقبت احوال) شما مأمورند. (۱۰)
كِرَامًا كَاتِبِينَ ﴿۱۱﴾
که آنها نویسندگان (اعمال شما و فرشته) مقرب خدایند. (۱۱)
يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ﴿۱۲﴾
شما هر چه کنید همه را می‌دانند. (۱۲)
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ ﴿۱۳﴾
همانا نیکو کاران عالم در بهشت پر نعمت متنعّمند. (۱۳)
وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ ﴿۱۴﴾
و بدکاران در آتش دوزخ معذبند. (۱۴)
يَصْلَوْنَهَا يَوْمَ الدِّينِ ﴿۱۵﴾
روز جزا به آن دوزخ در افتند. (۱۵)
وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِينَ ﴿۱۶﴾
و هیچ از آن آتش دور نتوانند بود. (۱۶)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ ﴿۱۷﴾
و تو چگونه به روز با عظمت جزا (ای بشر امروز کاملا) آگاه توانی شد؟ (۱۷)
ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ ﴿۱۸﴾
باز هم عظمت آن روز جزا را چگونه توانی دانست؟ (۱۸)
يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَيْئًا وَالْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ﴿۱۹﴾
آن روز هیچ کس برای کسی قادر بر هیچ کار نیست و تنها حکم و فرمان در آن روز با خدای یکتاست. (۱۹)
سوره ۸۳: المطففين
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَيْلٌ لِلْمُطَفِّفِينَ ﴿۱﴾
وای به حال کم فروشان. (۱)
الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُوا عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ ﴿۲﴾
آنان که چون به کیل (یا وزن) چیزی از مردم بستانند تمام بستانند. (۲)
وَإِذَا كَالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ ﴿۳﴾
و چون چیزی بدهند در کیل و وزن به مردم کم دهند. (۳)
أَلَا يَظُنُّ أُولَئِكَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ ﴿۴﴾
آیا آنها نمی‌دانند که (پس از مرگ برای مجازات) بر انگیخته می‌شوند، (۴)
لِيَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿۵﴾
در روزی که آن بسیار روز بزرگی است؟ (۵)
يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۶﴾
روزی که مردم تمام در حضور پروردگار عالم (برای حساب) می‌ایستند. (۶)
كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ ﴿۷﴾
چنین نیست (که منکران پندارند) البته (روز قیامت) بد کاران با نامه عمل سیاهشان در عذاب سجّینند. (۷)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ ﴿۸﴾
و چگونه به حقیقت سجّین آگاه توانی شد؟ (۸)
كِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿۹﴾
کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده. (۹)
وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِينَ ﴿۱۰﴾
وای آن روز به حال منکران و تکذیب کنندگان. (۱۰)
الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ ﴿۱۱﴾
آنان که روز جزا را تکذیب می‌کنند. (۱۱)
وَمَا يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ ﴿۱۲﴾
در صورتی که آن روز را کسی تکذیب نمی‌کند مگر هر ظالم و بد کاری در عالم. (۱۲)
إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ ﴿۱۳﴾
که بر او چون آیات ما تلاوت شود گوید: این سخنان افسانه پیشینیان است. (۱۳)
كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ ﴿۱۴﴾
چنین نیست، بلکه ظلمت ظلم و بد کاریهاشان بر دلهای تیره آنها غلبه کرده است (که قرآن را انکار می‌کنند). (۱۴)
كَلَّا إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ ﴿۱۵﴾
چنین نیست (که می‌پندارند)، آنها در آن روز از (رحمت و کرم) پروردگارشان محجوب و محرومند. (۱۵)
ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِيمِ ﴿۱۶﴾
سپس آنها را به آتش دوزخ در افکنند. (۱۶)
ثُمَّ يُقَالُ هَذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ ﴿۱۷﴾
و به آنان گویند: این همان دوزخی است که تکذیب آن می‌کردید. (۱۷)
كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ ﴿۱۸﴾
چنین نیست (که شما کافران پنداشتید، امروز) نکو کاران عالم با نامه اعمالشان در بهشت علّیّین روند. (۱۸)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ ﴿۱۹﴾
و چگونه به حقیقت علّیّین آگاه توانی شد؟ (۱۹)
كِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿۲۰﴾
کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده. (۲۰)
يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۱﴾
که مقربان درگاه حق به مشاهده آن مقام نائل شوند. (۲۱)
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ ﴿۲۲﴾
محققا نیکوکاران در بهشت ابد متنعّمند. (۲۲)
عَلَى الْأَرَائِكِ يَنْظُرُونَ ﴿۲۳﴾
آنجا بر تختها (ی عزت تکیه زنند و رحمت و نعمتهای خدا را) بنگرند. (۲۳)
تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ ﴿۲۴﴾
در رخسارشان نشاط و شادمانی نعیم بهشتی خواهی دید. (۲۴)
يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ ﴿۲۵﴾
(ساقیان حور و غلمان) به آنها شراب ناب سر به مهر بنوشانند. (۲۵)
خِتَامُهُ مِسْكٌ وَفِي ذَلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿۲۶﴾
که به مشک مهر کرده‌اند و راغبان (عاقل) بر این نعمت و شادمانی ابدی باید به شوق و رغبت بکوشند. (۲۶)
وَمِزَاجُهُ مِنْ تَسْنِيمٍ ﴿۲۷﴾
و ترکیب طبع آن شراب ناب از (جشمه‌ای از) عالم بالاست. (۲۷)
عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۸﴾
سر چشمه‌ای که مقربان خدا از آن می‌نوشند. (۲۸)
إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ ﴿۲۹﴾
همانا (در دنیا) بد کاران بر اهل ایمان می‌خندیدند. (۲۹)
وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ ﴿۳۰﴾
و چون به آنها می‌گذشتند به چشم طعن و استهزا می‌نگریستند. (۳۰)
وَإِذَا انْقَلَبُوا إِلَى أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَكِهِينَ ﴿۳۱﴾
و چون به سوی کسان خود باز می‌گشتند به سخن مزاح و فکاهی (به نکوهش نماز و طاعت مؤمنان) با هم تفریح می‌کردند. (۳۱)
وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاءِ لَضَالُّونَ ﴿۳۲﴾
و چون مؤمنان را می‌دیدند می‌گفتند که اینان به حقیقت مردم گمراهی هستند. (۳۲)
وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ ﴿۳۳﴾
در صورتی که آن بدان را موکّل کار و نگهبان اعمال مؤمنان نفرستاده بودند (تا بدین سخنان پردازند). (۳۳)
فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ ﴿۳۴﴾
پس امروز هم اهل ایمان به کفار می‌خندند. (۳۴)
عَلَى الْأَرَائِكِ يَنْظُرُونَ ﴿۳۵﴾
در حالی که بر تختها (ی عزت تکیه زده و دوزخیان را) مشاهده می‌کنند. (۳۵)
هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ ﴿۳۶﴾
آیا کافران به نتیجه افعال زشتی که می‌کردند رسیدند؟ (۳۶)
سوره ۸۴: الانشقاق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ ﴿۱﴾
هنگامی که آسمان شکافته شود. (۱)
وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۲﴾
و به فرمان حق گوش فرا دارد و البته سزد که فرمان او پذیرد. (۲)
وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ ﴿۳﴾
و هنگامی که زمین وسیع و منبسط شود. (۳)
وَأَلْقَتْ مَا فِيهَا وَتَخَلَّتْ ﴿۴﴾
و هر چه در درون دل پنهان داشته (از مردگان و گنجها و معادن) همه را به کلی بیرون افکند و تهی گردد. (۴)
وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۵﴾
و به فرمان خدا گوش فرا دهد د البته سزد که فرمان او پذیرد (در آن هنگام قیامت بر پا شود). (۵)
يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ ﴿۶﴾
ای انسان البته با هر رنج و مشقت (در راه طاعت و عبادت حق بکوش که) عاقبت حضور پروردگار خود می‌روی. (۶)
فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ ﴿۷﴾
اما آن کس که (در آن روز) نامه اعمالش به دست راست دهند. (۷)
فَسَوْفَ يُحَاسَبُ حِسَابًا يَسِيرًا ﴿۸﴾
آن کس بسیار حسابش آسان کنند. (۸)
وَيَنْقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۹﴾
و او به سوی کسان و خویشانش (در بهشت) مسرور و شادمان خواهد رفت. (۹)
وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ ﴿۱۰﴾
و اما آن کس که نامه اعمالش را از پشت سر (به دست چپ) دهند. (۱۰)
فَسَوْفَ يَدْعُو ثُبُورًا ﴿۱۱﴾
او بر هلاک خود آه و فریاد حسرت بسیار کند. (۱۱)
وَيَصْلَى سَعِيرًا ﴿۱۲﴾
و به آتش سوزان دوزخ در افتد. (۱۲)
إِنَّهُ كَانَ فِي أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۱۳﴾
که او میان کسانش بسیار مغرور و مسرور بود. (۱۳)
إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ يَحُورَ ﴿۱۴﴾
و گمان کرد که ابدا (به سوی خدا) باز نخواهد گشت. (۱۴)
بَلَى إِنَّ رَبَّهُ كَانَ بِهِ بَصِيرًا ﴿۱۵﴾
بلی خدا به احوال و اعمال او کاملا آگاه است. (۱۵)
فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ ﴿۱۶﴾
چنین نیست (که خدا از فعل مخلوقش آگه نباشد) قسم به شفق (و روشنی او وقت غروب، هنگام نماز مغرب). (۱۶)
وَاللَّيْلِ وَمَا وَسَقَ ﴿۱۷﴾
و قسم به شب تار و آنچه در خود گرد آورده (و در دل شب خزیده و آرام گرفته). (۱۷)
وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ ﴿۱۸﴾
و قسم به ماه تابان هنگام بدر که تمام فروزان شود. (۱۸)
لَتَرْكَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ ﴿۱۹﴾
(قسم به این امور) که شما حوال گوناگون و حوادث رنگارنگ (از نخستین خلقت تا مرگ و برزخ و ورود به بهشت و دوزخ) خواهید یافت. (۱۹)
فَمَا لَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ ﴿۲۰﴾
پس کافران از چه رو ایمان نمی‌آورند؟ (۲۰)
وَإِذَا قُرِئَ عَلَيْهِمُ الْقُرْآنُ لَا يَسْجُدُونَ ﴿۲۱﴾
و چون بر آنان آیات قرآن تلاوت شود سجده حق نمی‌کنند؟ (۲۱)
بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا يُكَذِّبُونَ ﴿۲۲﴾
بلکه آن مردم کافر (قرآن خدا را) تکذیب می‌کنند. (۲۲)
وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُوعُونَ ﴿۲۳﴾
و خدا به آنچه در دل پنهان می‌دارند (از خود آنها) داناتر است. (۲۳)
فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ﴿۲۴﴾
پس آنها را به عذاب دردناک (دوزخ) بشارت ده. (۲۴)
إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ ﴿۲۵﴾
مگر آنان که ایمان آرند و نیکوکار شوند که آنها را اجری بی منّت و ثوابی بی نهایت (در بهشت جاودانی) خواهد بود. (۲۵)
سوره ۸۵: البروج
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْبُرُوجِ ﴿۱﴾
قسم به آسمان بلند که دارای کاخهای با عظمت است. (۱)
وَالْيَوْمِ الْمَوْعُودِ ﴿۲﴾
و قسم به روز موعود (قیامت که وعده گاه خلایق است). (۲)
وَشَاهِدٍ وَمَشْهُودٍ ﴿۳﴾
و قسم به شاهد (عالم، پیغمبر خاتم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و به مشهود (او قیامت و امت). (۳)
قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ ﴿۴﴾
قسم به اینان که اصحاب اخدود (یعنی آن قوم کافری که بر مؤمنان به مکر مسلط شدند و آنها را به خندقهای آتش در افکندند) همه کشته (یعنی ملعون و مطرود) شدند. (۴)
النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ ﴿۵﴾
همان آتش سختی که (آن مردم ظالم به جان خلق) بر افروختند. (۵)
إِذْ هُمْ عَلَيْهَا قُعُودٌ ﴿۶﴾
که بر کنار آن خندقهای آتش بنشستند. (۶)
وَهُمْ عَلَى مَا يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِينَ شُهُودٌ ﴿۷﴾
و سوختن مؤمنانی که به آتش افکندند مشاهده می‌کردند. (۷)
وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ ﴿۸﴾
و با آن مؤمنان که بسوختند هیچ عداوتی نداشتند جز آنکه آنان به خدای مقتدر ستوده صفات ایمان آورده بودند. (۸)
الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ ﴿۹﴾
آن خدایی که فرمانروایی آسمانها و زمین از آن اوست، و خدا بر هر چه در عالم است گواه است. (۹)
إِنَّ الَّذِينَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ يَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِيقِ ﴿۱۰﴾
آنان که مردان و زنان با ایمان را به آتش فتنه سوختند و توبه نکردند، بر آنها عذاب جهنم و آتش سوزان دوزخ مهیاست. (۱۰)
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ذَلِكَ الْفَوْزُ الْكَبِيرُ ﴿۱۱﴾
آنان که به خدا ایمان آورده و نیکوکار شدند بر آنها البته (در بهشت) باغهایی است که زیر درختانش نهرها جاری است. این بهشت ابد به حقیقت سعادت و فیروزی بزرگ است. (۱۱)
إِنَّ بَطْشَ رَبِّكَ لَشَدِيدٌ ﴿۱۲﴾
همانا مؤاخذه و انتقام خدا بسیار سخت است. (۱۲)
إِنَّهُ هُوَ يُبْدِئُ وَيُعِيدُ ﴿۱۳﴾
اوست که به حقیقت نخست خلق را بیافریند و باز (پس از مرگ به عرصه قیامت) برگرداند. (۱۳)
وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ ﴿۱۴﴾
و هم او بسیار آمرزنده و دوستدار مؤمنان است. (۱۴)
ذُو الْعَرْشِ الْمَجِيدُ ﴿۱۵﴾
و خداوند عرش (عظیم) و هم با اقتدار و عزت است. (۱۵)
فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ ﴿۱۶﴾
هر چه بخواهد آن را در کمال قدرت و اختیار انجام دهد. (۱۶)
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْجُنُودِ ﴿۱۷﴾
آیا احوال جنود (شاهان گذشته) بر تو حکایت شده است؟ (۱۷)
فِرْعَوْنَ وَثَمُودَ ﴿۱۸﴾
داستان فرعون و قوم ثمود (که به کیفر کفر و دشمنی با رسل هلاک شدند). (۱۸)
بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي تَكْذِيبٍ ﴿۱۹﴾
بلی آنان که کافرند به تکذیب می‌پردازند. (۱۹)
وَاللَّهُ مِنْ وَرَائِهِمْ مُحِيطٌ ﴿۲۰﴾
و خدا بر همه آنها محیط است. (۲۰)
بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِيدٌ ﴿۲۱﴾
بلکه این کتاب قرآن بزرگوار و ارجمند الهی است. (۲۱)
فِي لَوْحٍ مَحْفُوظٍ ﴿۲۲﴾
که در لوح محفوظ حق (و صفحه عالم ازلی) نگاشته است. (۲۲)
سوره ۸۶: الطارق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ ﴿۱﴾
قسم به آسمان و طارق آن. (۱)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الطَّارِقُ ﴿۲﴾
و چگونه توانی طارق آسمان را بدانی؟ (۲)
النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿۳﴾
طارق همان کوکب درخشان است که نورش نفوذ کند. (۳)
إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْهَا حَافِظٌ ﴿۴﴾
(قسم به اینان) که هیچ شخصی نیست جز آنکه او را البته (از طرف خدا) مراقب و نگهبانی هست. (۴)
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿۵﴾
پس انسان مغرور باید بنگرد که از چه آفریده شده است؟ (۵)
خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ ﴿۶﴾
از آب نطفه جهنده‌ای خلقت گردیده. (۶)
يَخْرُجُ مِنْ بَيْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿۷﴾
که از میان صلب (پدر) و سینه (مادر) بیرون آید. (۷)
إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿۸﴾
(خدایی که او را از این نا چیز بی جان آفرید و جان بخشید) او البته بر زنده کردنش دوباره (پس از مرگ) قادر است. (۸)
يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿۹﴾
روزی که اسرار باطن شخص آشکار شود. (۹)
فَمَا لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿۱۰﴾
و آن روز قوّتی در خویش و یاوری بر نجات خود نیابد. (۱۰)
وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿۱۱﴾
قسم به آسمان فرو ریزنده باران. (۱۱)
وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿۱۲﴾
و قسم به زمین گیاه روینده (برای خلقان). (۱۲)
إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿۱۳﴾
که قرآن به حقیقت کلام جدا کننده (حق از باطل) است. (۱۳)
وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿۱۴﴾
و هرگز سخن هزل بیهوده نیست. (۱۴)
إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا ﴿۱۵﴾
دشمنان اسلام هر چه بتوانند کید و مکر (بر محو اسلام) می‌کنند. (۱۵)
وَأَكِيدُ كَيْدًا ﴿۱۶﴾
و من هم در مقابل مکرشان مکر خواهم کرد. (۱۶)
فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا ﴿۱۷﴾
پس اندکی کافران را مهلت ده و آنها را فرو گذار (تا وقت کیفرشان فرا رسد). (۱۷)
سوره ۸۷: الأعلى
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى ﴿۱﴾
(ای رسول ما) نام خدای خود را که برتر و بالاتر (از همه موجودات) است به پاکی یاد کن. (۱)
الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّى ﴿۲﴾
آن خدایی که (عالم را) خلق کرد و (همه را) به حد کمال خود رسانید. (۲)
وَالَّذِي قَدَّرَ فَهَدَى ﴿۳﴾
آن خدایی که (هر چیز را) قدر و اندازه‌ای داد و (به راه کمالش) هدایت نمود. (۳)
وَالَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعَى ﴿۴﴾
آن خدایی که گیاه را سبز و خرم از زمین برویانید. (۴)
فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى ﴿۵﴾
و آن گاه خشک و سیاهش گردانید. (۵)
سَنُقْرِئُكَ فَلَا تَنْسَى ﴿۶﴾
ما تو را قرائت آیات قرآن چندان آموزیم که هیچ فراموش نکنی. (۶)
إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَى ﴿۷﴾
مگر آنچه خدا خواهد (که از یادت برد) که او به امور آشکار و پنهان عالم آگاه است. (۷)
وَنُيَسِّرُكَ لِلْيُسْرَى ﴿۸﴾
و ما تو را بر طریقه (شریعت سهل و) آسان موفق می‌داریم. (۸)
فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْرَى ﴿۹﴾
پس (به آیات الهی خلق را) متذکر ساز اگر سودمند افتد. (۹)
سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشَى ﴿۱۰﴾
البته هر که خدا ترس باشد (به این تذکر) پند می‌گیرد. (۱۰)
وَيَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى ﴿۱۱﴾
و آن که شقی‌ترین مردم است از آن دوری گزیند. (۱۱)
الَّذِي يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرَى ﴿۱۲﴾
همان کس که عاقبت به آتش بسیار سخت دوزخ در افتد. (۱۲)
ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَى ﴿۱۳﴾
و در آن دوزخ نه بمیرد (تا راحت شود) و نه زنده ماند (و برخوردار از زندگانی باشد). (۱۳)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى ﴿۱۴﴾
حقّا فلاح و رستگاری یافت آن کسی که تزکیه نفس کرد. (۱۴)
وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى ﴿۱۵﴾
و به ذکر نام خدا به نماز و طاعت پرداخت. (۱۵)
بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ﴿۱۶﴾
(اما شما مردم از جهل و غفلت از پی این سعادت نروید) بلکه زندگانی دنیا را بگزینید و عزیز دارید. (۱۶)
وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى ﴿۱۷﴾
در صورتی که منزل آخرت بسی بهتر و پاینده‌تر (از دنیای چند روزه) است. (۱۷)
إِنَّ هَذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَى ﴿۱۸﴾
این گفتار به حقیقت در کتب پیشین ذکر شده. (۱۸)
صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى ﴿۱۹﴾
بخصوص در صحف ابراهیم و تورات موسی (مفصل بیان گردیده است). (۱۹)
سوره ۸۸: الغاشية
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْغَاشِيَةِ ﴿۱﴾
(ای رسول ما) آیا خبر هولناک قیامت و بلیّه عالم گیر محشر بر تو حکایت شده است؟ (۱)
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ ﴿۲﴾
که آن روز رخسار گروهی (کافر و متکبر) ترسناک و ذلیل باشد. (۲)
عَامِلَةٌ نَاصِبَةٌ ﴿۳﴾
و همه کارشان رنج و مشقّت است. (۳)
تَصْلَى نَارًا حَامِيَةً ﴿۴﴾
به آتش فروزان دوزخ در آیند. (۴)
تُسْقَى مِنْ عَيْنٍ آنِيَةٍ ﴿۵﴾
از چشمه آب گرم جهنم آبشان نوشانند. (۵)
لَيْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِنْ ضَرِيعٍ ﴿۶﴾
طعامی غیر ضریع دوزخ (که علفی بد طعم و بوست) غذای آنها نیست. (۶)
لَا يُسْمِنُ وَلَا يُغْنِي مِنْ جُوعٍ ﴿۷﴾
که آن طعام (هر چه خورند) نه فربه‌شان کند و نه سیرشان گرداند. (۷)
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاعِمَةٌ ﴿۸﴾
جمعی دیگر رخسارشان شادمان و خندان است. (۸)
لِسَعْيِهَا رَاضِيَةٌ ﴿۹﴾
از سعی و کوشش خود (در طاعت خدا) خشنودند. (۹)
فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ ﴿۱۰﴾
در بهشت بلند مرتبت مقام عالی یافته‌اند. (۱۰)
لَا تَسْمَعُ فِيهَا لَاغِيَةً ﴿۱۱﴾
و در آنجا هیچ سخن زشت و بیهوده نشنوند. (۱۱)
فِيهَا عَيْنٌ جَارِيَةٌ ﴿۱۲﴾
در آن بهشت چشمه‌ها (ی آب زلال و گوارا) جاری است. (۱۲)
فِيهَا سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ ﴿۱۳﴾
و هم آنجا تختهای عالی و کرسیهای بلند پایه نهاده‌اند. (۱۳)
وَأَكْوَابٌ مَوْضُوعَةٌ ﴿۱۴﴾
و قدحهای بزرگ (بهترین شراب) گذاشته‌اند. (۱۴)
وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ ﴿۱۵﴾
و مسند و بالشهای لطیف مرتب داشته‌اند. (۱۵)
وَزَرَابِيُّ مَبْثُوثَةٌ ﴿۱۶﴾
و فرشهای عالی گرانبها گسترده‌اند. (۱۶)
أَفَلَا يَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ ﴿۱۷﴾
آیا مردم در خلقت شتر نمی‌نگرند که چگونه (به انواع حکمت و منفعت برای بشر) خلق شده است؟ (۱۷)
وَإِلَى السَّمَاءِ كَيْفَ رُفِعَتْ ﴿۱۸﴾
و در خلقت کاخ بلند آسمان فکر نمی‌کنند که چگونه آن را بر افراشته‌اند؟ (۱۸)
وَإِلَى الْجِبَالِ كَيْفَ نُصِبَتْ ﴿۱۹﴾
و کوهها را نمی‌بینند که چگونه بر زمین کوبیده‌اند؟ (۱۹)
وَإِلَى الْأَرْضِ كَيْفَ سُطِحَتْ ﴿۲۰﴾
و به زمین نظر نمی‌کنند که چگونه گسترده‌اند؟ (۲۰)
فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنْتَ مُذَكِّرٌ ﴿۲۱﴾
پس خلق را (به حکمتهای الهی) متذکر ساز که وظیفه پیغمبری تو غیر از این نیست. (۲۱)
لَسْتَ عَلَيْهِمْ بِمُصَيْطِرٍ ﴿۲۲﴾
تو مسلط و توانا بر (تبدیل کفر و ایمان) آنها نیستی. (۲۲)
إِلَّا مَنْ تَوَلَّى وَكَفَرَ ﴿۲۳﴾
جز آنکه هر کس (پس از تذکر) روی از حق بگرداند و کافر شود. (۲۳)
فَيُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَكْبَرَ ﴿۲۴﴾
او را خدا به عذابی بزرگ (در دوزخ) معذب کند. (۲۴)
إِنَّ إِلَيْنَا إِيَابَهُمْ ﴿۲۵﴾
البته باز گشت آنها به سوی ماست. (۲۵)
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا حِسَابَهُمْ ﴿۲۶﴾
آن گاه حسابشان بر ما خواهد بود. (۲۶)
سوره ۸۹: الفجر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالْفَجْرِ ﴿۱﴾
قسم به صبحگاه (هنگامی که خدا جهان را به نور خورشید تابان روشن می‌سازد). (۱)
وَلَيَالٍ عَشْرٍ ﴿۲﴾
و قسم به ده شب (اول ذیحجه که بندگان خدا به دعا و ذکر مشغولند). (۲)
وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿۳﴾
قسم به حق جفت (که کلیه موجودات عالم است) و به حقّ فرد (که ذات یکتای خداست). (۳)
وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ ﴿۴﴾
و قسم به شب تار هنگامی که برود. (۴)
هَلْ فِي ذَلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ ﴿۵﴾
آیا در این امور که (قسم به آنها یاد شد) نزد اهل خرد لیاقت سوگند نیست؟ (۵)
أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ﴿۶﴾
آیا ندیدی که خدای تو با عاد (قوم هود) چه کرد؟ (۶)
إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿۷﴾
و نیز به اهل شهر ارم (یا قوم ارم) که صاحب قدرت و عظمت بودند چگونه کیفر داد؟ (۷)
الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ ﴿۸﴾
در صورتی که مانند آن شهری (در استحکام و بزرگی و تنعّم) در بلاد عالم ساخته نشده بود. (۸)
وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿۹﴾
و نیز به قوم ثمود که در دل آن وادی سنگ را شکافته و کاخها بر خود از سنگ می‌ساختند چه کیفر سخت داد؟ (۹)
وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ ﴿۱۰﴾
و نیز فرعون (و فرعونیان) را که صاحب قدرت و سپاه بسیار بود (چگونه به دریای هلاک غرق نمود). (۱۰)
الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ ﴿۱۱﴾
آنان که در روی زمین ظلم و طغیان کردند. (۱۱)
فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ﴿۱۲﴾
و بسیار فساد و فتنه انگیختند. (۱۲)
فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿۱۳﴾
تا آنکه خدای تو بر آنها تازیانه عذاب پی در پی فرستاد. (۱۳)
إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿۱۴﴾
خدای تو البته در کمینگاه (ستمکاران) است. (۱۴)
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ﴿۱۵﴾
اما انسان (کم ظرف ضعیف بی صبر) چون خدا او را برای آزمایش و امتحان کرامت و نعمتی بخشد در آن حال (مغرور ناز و نعمت شود و) گوید: خدا مرا عزیز و گرامی داشت. (۱۵)
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾
و چون او را باز برای آزمودن تنگ روزی کند (دلتنگ و غمین شود و) گوید: خدا مرا خوار گردانید. (۱۶)
كَلَّا بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ﴿۱۷﴾
چنین نیست بلکه (به گناه بخل و طمع خوار شوید چون) هرگز یتیم نوازی نکنید. (۱۷)
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿۱۸﴾
و فقیر را بر سفره طعام خود به میل و رغبت ننشانید. (۱۸)
وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا ﴿۱۹﴾
و مال ارث را به تمامی می‌خورید (و مراعات حق وارثان ضعیف مانند زنان و دختران و صغیران را نمی‌کنید). (۱۹)
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾
و سخت فریفته و مایل به مال دنیا می‌باشید (و به ثواب آخرت هیچ نمی‌پردازید). (۲۰)
كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ﴿۲۱﴾
چنین نیستت (که دنیا طلبان پندارند روز قیامتی نیست) روزی کهه (از زلزله پی در پی) زمین به کلی خرد و متلاشی شود. (۲۱)
وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ﴿۲۲﴾
و (آن هنگام امر) خدا و فرشتگان صف در صف به عرصه محشر آیند. (۲۲)
وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى ﴿۲۳﴾
و آن روز جهنم را (پدید) بیاورند، همان روز آدمی متذکر کار خود گردد، و آن تذکر چه سود به حال او بخشد؟ (۲۳)
يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي ﴿۲۴﴾
(با حسرت و ندامت) گوید: ای کاش برای زندگانی ابدی امروزم کار خیری انجام می‌دادم. (۲۴)
فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿۲۵﴾
و آن روز به مانند عذاب خدا هیچ کس عذاب نکند. (۲۵)
وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿۲۶﴾
و به مانند به بند هلاک کشیدن او هیچ کس به بند نکشد. (۲۶)
يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿۲۷﴾
(آن هنگام به اهل ایمان خطاب لطف رسد که) ای نفس (قدسی) مطمئن و دل آرام. (۲۷)
ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً ﴿۲۸﴾
به حضور پروردگارت باز آی که تو خشنود به (نعمتهای ابدی) او و او راضی از توست. (۲۸)
فَادْخُلِي فِي عِبَادِي ﴿۲۹﴾
باز آی و در صف بندگان خاص من در آی. (۲۹)
وَادْخُلِي جَنَّتِي ﴿۳۰﴾
و در بهشت من داخل شو. (۳۰)
سوره ۹۰: البلد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۱﴾
نه، سوگند به این بلد (مکّه معظّم و مسجد کعبه محترم). (۱)
وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۲﴾
و حال آنکه تو (ای رسول گرامی) در این بلد منزل داری. (۲)
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿۳﴾
و قسم به پدر (بزرگوار انسان، آدم صفی) و فرزندان (خدا پرست) او. (۳)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ ﴿۴﴾
که ما انسان را به حقیقت در رنج و مشقّت آفریدیم (و به بلا و محنتش آزمودیم). (۴)
أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ ﴿۵﴾
آیا انسان پندارد که هیچ کس بر او توانایی ندارد؟ (۵)
يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا ﴿۶﴾
می‌گوید: من مال بسیاری تلف کردم. (۶)
أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ ﴿۷﴾
آیا پندارد احدی او را ندیده (و افکار و اعمال بدش را ندانسته و ریا و نفاقش را نمی‌داند). (۷)
أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ ﴿۸﴾
آیا ما به او دو چشم عطا نکردیم؟ (۸)
وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ ﴿۹﴾
و زبان و دو لب به او ندادیم؟ (۹)
وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ ﴿۱۰﴾
و راه خیر و شر را به او ننمودیم؟ (۱۰)
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿۱۱﴾
باز هم به عقبه (تکلیف) تن در نداد. (۱۱)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿۱۲﴾
و چگونه توان دانست که آن عقبه (تکلیف و ایمان) چیست؟ (۱۲)
فَكُّ رَقَبَةٍ ﴿۱۳﴾
آن بنده (در راه خدا) آزاد کردن است. (۱۳)
أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ ﴿۱۴﴾
و طعام دادن در روز قحطی و گرسنگی است. (۱۴)
يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿۱۵﴾
به یتیم خویشاوندان خود. (۱۵)
أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿۱۶﴾
یا به فقیر مضطرّ خاک نشین. (۱۶)
ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿۱۷﴾
و آن گاه هم از آنان باشد که ایمان آورده و یکدیگر را به اهمیتت صبر و مهربانی با خلق سفارش می‌کنند. (۱۷)
أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ ﴿۱۸﴾
که آنها اهل یمین و سعادتند (و نامه عمل به دست راست گیرند). (۱۸)
وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿۱۹﴾
و آنان که به آیات ما (قرآن و دیگر کتب آسمانی) کافر شدند آنها اهل شومی و شقاوتند (نامه عمل به دست چپ دارند). (۱۹)
عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ ﴿۲۰﴾
بر آن کافران آتشی سر پوشیده (که از آن راه گریزی نیست) احاطه خواهد کرد. (۲۰)
سوره ۹۱: الشمس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿۱﴾
قسم به آفتاب و تابش آن (هنگام رفعتش). (۱)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿۲﴾
و قسم به ماه آن گاه که در پی آفتاب تابان در آید. (۲)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿۳﴾
و قسم به روز هنگامی که جهان را روشن سازد. (۳)
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿۴﴾
و به شب وقتی که عالم را در پرده سیاهی کشد. (۴)
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾
و قسم به آسمان بلند و آن که این کاخ رفیع را بنا کرد. (۵)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿۶﴾
و به زمین و آن که آن را بگسترد. (۶)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿۷﴾
و قسم به نفس ناطقه انسان و آن که او را نیکو به حد کمال بیافرید. (۷)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿۸﴾
و به او شر و خیر او را الهام کرد. (۸)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا ﴿۹﴾
(قسم به این آیات الهی) که هر کس نفس ناطقه خود را از گناه و بدکاری پاک و منزه سازد به یقین (در دو عالم) رستگار خواهد بود. (۹)
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿۱۰﴾
و هر که او را (به کفر و گناه) پلید گرداند البته (در دو جهان) زیانکار خواهد گشت. (۱۰)
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿۱۱﴾
طایفه ثمود از غرور و سرکشی (پیغمبر خود صالح را) تکذیب کردند. (۱۱)
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿۱۲﴾
هنگامی که شقی‌ترینشان (قدار بن سالف) بر انگیخته شد (تا ناقه صالح را پی کند). (۱۲)
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿۱۳﴾
و رسول خدا (صالح) به آنها گفت: این ناقه آیت خداست، از خدا بترسید و آن را سیراب گردانید. (۱۳)
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿۱۴﴾
آن قوم رسول را تکذیب و ناقه او را پی کردند، خدا هم آنان را به کیفر (ظلم و) گناهشان هلاک ساخت و شهرشان را با خاک یکسان نمود. (۱۴)
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿۱۵﴾
و هیچ باک از هلاک آنها نمی‌داشت (یا آنها هیچ از عاقبت بدگناه خود نمی‌ترسیدند). (۱۵)
سوره ۹۲: الليل
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَى ﴿۱﴾
قسم به شب تار هنگامی که (جهان را در پرده سیاه) بپوشاند. (۱)
وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى ﴿۲﴾
و قسم به روز هنگامی که روشن و فروزان گردد. (۲)
وَمَا خَلَقَ الذَّكَرَ وَالْأُنْثَى ﴿۳﴾
و قسم به مخلوقات عالم که خدا همه را جفت نر و ماده بیافرید. (۳)
إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّى ﴿۴﴾
(قسم به این آیات الهی) که سعی و کوشش شما مردم بسیار مختلف است (برخی بر صلاح و برخی بر فساد می‌کوشید). (۴)
فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى وَاتَّقَى ﴿۵﴾
اما هر کس عطا و احسان کرد و خدا ترس و پرهیزکار شد. (۵)
وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى ﴿۶﴾
و به نیکویی (یعنی به نعیم آخرت با هر خیر و سعادت که در قرآن بیان شده) تصدیق کرد. (۶)
فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرَى ﴿۷﴾
ما هم البته کار او را (در دو عالم) سهل و آسان می‌گردانیم. (۷)
وَأَمَّا مَنْ بَخِلَ وَاسْتَغْنَى ﴿۸﴾
اما هر کس بخل ورزید و خود را (از لطف خدا) بی نیاز دانست. (۸)
وَكَذَّبَ بِالْحُسْنَى ﴿۹﴾
و نیکویی را تکذیب کرد. (۹)
فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ﴿۱۰﴾
پس به زودی کار او را (در دو عالم) دشوار می‌کنیم. (۱۰)
وَمَا يُغْنِي عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى ﴿۱۱﴾
و گاه عذاب و هلاکت داراییش وی را هیچ نجات نتواند داد. (۱۱)
إِنَّ عَلَيْنَا لَلْهُدَى ﴿۱۲﴾
و البته بر ماست که (خلق را) هدایت کنیم. (۱۲)
وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى ﴿۱۳﴾
و ملک دنیا و آخرت از ماست (به هر که بخواهیم و صلاح دانیم می‌بخشیم). (۱۳)
فَأَنْذَرْتُكُمْ نَارًا تَلَظَّى ﴿۱۴﴾
من شما را از آتش شعله‌ور دوزخ ترسانیدم و آگاه ساختم. (۱۴)
لَا يَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى ﴿۱۵﴾
که هیچ کس در آن آتش در نیفتد مگر شقی‌ترین خلق. (۱۵)
الَّذِي كَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۱۶﴾
همان کس که (آیات و رسل حق را) تکذیب کرد و روی از آن بگردانید. (۱۶)
وَسَيُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى ﴿۱۷﴾
و اهل تقوا را از آن آتش دور سازند. (۱۷)
الَّذِي يُؤْتِي مَالَهُ يَتَزَكَّى ﴿۱۸﴾
آن کس که مال خود را (به فقیران اسلام) به وجه زکات بدهد. (۱۸)
وَمَا لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزَى ﴿۱۹﴾
و حال آنکه هیچ کس بر وی حق نعمت ندارد تا به پاداش آن بدهد. (۱۹)
إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى ﴿۲۰﴾
(او احسان نکند) جز در طلب رضای خدای خود که برتر و بالاترین موجودات است. (۲۰)
وَلَسَوْفَ يَرْضَى ﴿۲۱﴾
و البته (در بهشت آخرت به آن نعمتهای ابدی) خشنود خواهد گردید. (۲۱)
سوره ۹۳: الضحى
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالضُّحَى ﴿۱﴾
قسم به روز روشن (یا هنگام ظهر آن). (۱)
وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَى ﴿۲﴾
و قسم به شب به هنگام آرامش آن. (۲)
مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَى ﴿۳﴾
که خدای تو هیچ گاه تو را ترک نگفته و بر تو خشم ننموده است (چهل روز بر رسول وحی نیامد، دشمنان به طعنه گفتند: خدا از محمد قهر کرده. این آیه رد بر آنهاست). (۳)
وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولَى ﴿۴﴾
و البته عالم آخرت برای تو بسی بهتر از نشأه دنیاست. (۴)
وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى ﴿۵﴾
و پروردگار تو به زودی به تو چندان عطا کند که تو راضی شوی (در دنیا نصرت و در آخرت مقام شفاعت به تو بخشد). (۵)
أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَى ﴿۶﴾
آیا خدا تو را یتیمی نیافت که در پناه خود جای داد؟ (۶)
وَوَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿۷﴾
و تو را (در بیابان مکه) ره گم کرده و حیران یافت (در طفولیت که حلیمه دایه‌ات آورد تا به جدّت عبد المطّلب سپارد در راه مکه گم شدی، حلیمه و عبد المطلب سخت پریشان شدند و خدا زود آنها را به تو) ره نمایی کرد. (۷)
وَوَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿۸﴾
و باز تو را فقیر (الی الله) یافت (به دولت نبوت) توانگر کرد (و نعمت رسالت عطا نمود). (۸)
فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿۹﴾
پس تو هم یتیم را هرگز میازار. (۹)
وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿۱۰﴾
و فقیر و گدای سائل را به زجر مران. (۱۰)
وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ ﴿۱۱﴾
و اما نعمت پروردگارت را (که مقام نبوت و تقرب کامل به خدا یافتی، بر امت) باز گو. (۱۱)
سوره ۹۴: الشرح
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ ﴿۱﴾
(ای رسول گرامی) آیا ما تو را (به نعمت حکمت و رسالت) شرح صدر (و بلندی همّت) عطا نکردیم؟ (۱)
وَوَضَعْنَا عَنْكَ وِزْرَكَ ﴿۲﴾
و بار سنگین (گناه) را (به اعطای مقام عصمت) از تو برداشتیم. (۲)
الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ ﴿۳﴾
در صورتی که آن بار سنگین ممکن بود پشت تو را گران دارد. (۳)
وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ ﴿۴﴾
و نام نکوی تو را (به رغم دشمنان، در عالم) بلند کردیم. (۴)
فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا ﴿۵﴾
پس (بدان که به لطف خدا) با هر سختی البته آسانی هست. (۵)
إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا ﴿۶﴾
و با هر سختی البته آسانی هست. (۶)
فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ ﴿۷﴾
پس چون از نماز و طاعت پرداختی برای دعا همت مصروف دار. (۷)
وَإِلَى رَبِّكَ فَارْغَبْ ﴿۸﴾
و به سوی خدای خود همیشه متوجه و مشتاق باش. (۸)
سوره ۹۵: التين
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالتِّينِ وَالزَّيْتُونِ ﴿۱﴾
قسم به تین و زیتون (دو میوه معروف انجیر و زیت یا دو معبد بزرگ کعبه و بیت المقدس). (۱)
وَطُورِ سِينِينَ ﴿۲﴾
و قسم به طور سینا. (۲)
وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ ﴿۳﴾
و قسم به این شهر امن و امان (مکّه معظّم). (۳)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ ﴿۴﴾
که ما انسان را در نیکوترین صورت (در مراتب وجود) بیافریدیم. (۴)
ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِينَ ﴿۵﴾
سپس (به کیفر کفر و گناهش) به اسفل سافلین (جهنم و پست‌ترین رتبه امکان) برگردانیدیم. (۵)
إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ ﴿۶﴾
مگر آنان که ایمان آورده و نیکوکار شدند که به آنها پاداش دائمی (بهشت ابد) عطا کنیم. (۶)
فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ ﴿۷﴾
پس (ای انسان مشرک ناسپاس) چه تو را بر آن داشت که دین حق و روز جزا را تکذیب کنی؟ (۷)
أَلَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحَاكِمِينَ ﴿۸﴾
آیا خدا مقتدرترین و عادل‌ترین حکمفرمایان عالم نیست؟ (۸)
سوره ۹۶: العلق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ ﴿۱﴾
(ای رسول گرامی برخیز و قرآن را) به نام پروردرگارت که خدای آفریننده عالم است (بر خلق) قرائت کن. (۱)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿۲﴾
آن خدایی که آدمی را از خون بسته (که تحول نطفه است) بیافرید. (۲)
اقْرَأْ وَرَبُّكَ الْأَكْرَمُ ﴿۳﴾
بخوان و (بدان که) پروردگار تو کریم‌ترین کریمان عالم است. (۳)
الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿۴﴾
آن خدایی که بشر را علم نوشتن به قلم آموخت. (۴)
عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ ﴿۵﴾
به آدمی آنچه را که نمی‌دانست تعلیم داد. (۵)
كَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَيَطْغَى ﴿۶﴾
راستی که انسان سرکش و مغرور می‌شود. (۶)
أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى ﴿۷﴾
چون که خود را در غنا و دارایی ببیند. (۷)
إِنَّ إِلَى رَبِّكَ الرُّجْعَى ﴿۸﴾
محققا (پس از مرگ) باز گشت به سوی پروردگار تو خواهد بود. (۸)
أَرَأَيْتَ الَّذِي يَنْهَى ﴿۹﴾
دیدی آن کس را که منع (و تمسخر) می‌کرد؟ (۹)
عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿۱۰﴾
آن بنده خدای را که به نماز مشغول شد؟ (مراد ابو جهل است که بر نماز، پیغمبر و اصحابش را به مسخرگی می‌آزرد). (۱۰)
أَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿۱۱﴾
آیا چه می‌بینی اگر آن بنده (یا رسول) به راه راست باشد. (۱۱)
أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿۱۲﴾
و خلق را به تقوا و پرهیزکاری امر کند (حال آنکه او را از نماز باز می‌دارد چگونه خواهد بود). (۱۲)
أَرَأَيْتَ إِنْ كَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۱۳﴾
آیا شما مردم بر این کس که حق را تکذیب می‌کند و (از رسول او) رو می‌گرداند چه رأی می‌دهید؟ (۱۳)
أَلَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرَى ﴿۱۴﴾
آیا او ندانست که خدا (اعمال زشتش را) می‌بیند (و از او روزی انتقام می‌کشد). (۱۴)
كَلَّا لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِيَةِ ﴿۱۵﴾
هرگز (این را نداند)، اگر او (از کفر و ظلم و تکذیبش) دست نکشد البته ما موی پیشانیشن (به قهر و انتقام) بگیریم. (۱۵)
نَاصِيَةٍ كَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿۱۶﴾
آن پیشانی دروغزن خطا پیشه را (به خاک هلاک کشیم). (۱۶)
فَلْيَدْعُ نَادِيَهُ ﴿۱۷﴾
آن گاه او هر که از قبیله و عشیره خود را خواهد بخواند (که از هلاکش برهانند و هیچ کس نتواند). (۱۷)
سَنَدْعُ الزَّبَانِيَةَ ﴿۱۸﴾
ما هم زبانیه دوزخ را (که فرشتگان قهر و عذاب و مأموران آتش جهنم‌اند، بر گرفتن او) می‌خوانیم. (۱۸)
كَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿۱۹﴾
(ای رسول گرامی) چنین نیست (که ابو جهل پنداشته که تو را به زجر و ظلم مطیع خود تواند کرد) تو هیچ از او اطاعت مکن و به نماز و سجده خدا پرداز و به حق نزدیک شو (که سجده و نماز موجب قرب حضرت بی نیاز است). (۱۹)
سوره ۹۷: القدر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ ﴿۱﴾
ما این قرآن عظیم الشأن را در شب قدر نازل کردیم. (۱)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ ﴿۲﴾
و چه تو را به عظمت این شب قدر آگاه تواند کرد؟ (۲)
لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿۳﴾
شب قدر از هزار ماه بهتر و بالاتر است. (۳)
تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ ﴿۴﴾
در این شب فرشتگان و روح (یعنی جبرئیل) به اذن خدا (بر مقام ولایت نبی و امام عصر علیه السّلام) از هر فرمان و دستور الهی نازل می‌شوند (و سرنوشت و مقدرات خلق را نازل می‌گردانند). (۴)
سَلَامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿۵﴾
این شب (رحمت و) سلامت و تهنیت است تا صبحگاه. (۵)
سوره ۹۸: البينة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لَمْ يَكُنِ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ مُنْفَكِّينَ حَتَّى تَأْتِيَهُمُ الْبَيِّنَةُ ﴿۱﴾
کافران اهل کتاب و مشرکان (از کفر و عصیان) منفک نبودند (و به راه صواب هدایت نمی‌یافتند) تا آنکه برهان و حجت حق بر آنها بیاید. (۱)
رَسُولٌ مِنَ اللَّهِ يَتْلُو صُحُفًا مُطَهَّرَةً ﴿۲﴾
رسولی از جانب خدا (چون محمّد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) که کتب آسمانی پاک و منزه (از خطا و تحریف) را بر آنها تلاوت کند. (۲)
فِيهَا كُتُبٌ قَيِّمَةٌ ﴿۳﴾
که در آن کتب نامه‌های حقیقت و راستی (و نگهبان سنّت عدل الهی) مسطور است. (۳)
وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَيِّنَةُ ﴿۴﴾
و اهل کتاب (در حق این رسول گرامی) راه تفرقه و خلاف نپیمودند مگر پس از آنکه آنها را حجت کامل (در کتب آسمانی بر حقانیت رسول) آمد (و دانسته بر انکار او لجاج و عناد ورزیدند). (۴)
وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ ﴿۵﴾
در صورتی که (در کتب آسمانی) امر نشده بودند مگر بر اینکه خدا را به اخلاص کامل در دین (اسلام) پرستش کنند و از غیر دین حق روی بگردانند و نماز به پا دارند و زکات (به فقیران) بدهند. این است دین درست. (۵)
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ فِي نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا أُولَئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ ﴿۶﴾
محقّقا آنان که از اهل کتاب کافر شدند (و عیسی و عزیر و رهبانان و احبار را به مقام ربوبیت خواندند) آنها با مشرکان همه در آتش دوزخند و در آن همیشه معذبند، آنها به حقیقت بدترین خلقند. (۶)
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ ﴿۷﴾
آنان که ایمان آوردند و نیکوکار شدند آنها به حقیقت بهترین اهل عالمند. (۷)
جَزَاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ ﴿۸﴾
پاداش آنها نزد خدایشان باغهای بهشت عدن است که نهرها زیر درختانش جاری است و در آن بهشت ابد جاودان متنعّمند، خدا از آنها خشنود و آنها هم از خدا خشنودند. این بهشت مخصوص کسی است که از خدا ترسد (و به طاعت او پردازد). (۸)
سوره ۹۹: الزلزلة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ﴿۱﴾
هنگامی که زمین به سخت‌ترین زلزله خود به لرزه در آید. (۱)
وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ﴿۲﴾
و بارهای سنگین اسرار درون خویش (که گنجها و معادن و اموات و غیره است) همه را از دل خاک بیرون افکند. (۲)
وَقَالَ الْإِنْسَانُ مَا لَهَا ﴿۳﴾
و (آن روز) آدمی (از فرط حیرت و اضطراب) گوید: زمین را چه پیش آمده؟ (۳)
يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ﴿۴﴾
آن هنگام زمین مردم را به حوادث خویش آگاه می‌سازد. (۴)
بِأَنَّ رَبَّكَ أَوْحَى لَهَا ﴿۵﴾
که خدا به او چنین الهام کند (تا به سخن آید و خلق را به اخبارش آگه نماید). (۵)
يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِيُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ﴿۶﴾
درآن روز قیامت مردم از قبرها پراکنده بیرون آیند تا (پاداش نیک و بد) اعمال آنها را (در حساب و میزان حق) به آنان بنمایند. (۶)
فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ ﴿۷﴾
پس هر کس به قدر ذره‌ای کار نیک کرده باشد (پاداش) آن را خواهد دید. (۷)
وَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ ﴿۸﴾
و هر کس به قدر ذره‌ای کار زشتی مرتکب شده آن هم به کیفرش خواهد رسید. (۸)
سوره ۱۰۰: العاديات
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا ﴿۱﴾
قسم به اسبانی که (سواران اسلام در جهاد با کفار تاختند تا جایی که) نفسشان به شماره افتاد. (۱)
فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا ﴿۲﴾
و در تاختن از سم خود بر سنگ آتش افروختند. (۲)
فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا ﴿۳﴾
و (بر دشمن شبیخون زدند تا) صبحگاه (آنها را) به غارت گرفتند. (۳)
فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿۴﴾
و گرد و غبار از دیار کفار بر انگیختند. (۴)
فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿۵﴾
و سپاه دشمن را همه در میان گرفتند. (۵)
إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ ﴿۶﴾
(قسم به اسبان این مجاهدان دین خدا) که انسان نسبت به پروردگارش کافر نعمت و ناسپاس است. (۶)
وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِكَ لَشَهِيدٌ ﴿۷﴾
و (خدا و یا) خود او بر این ناسپاسی محققا گواه است. (۷)
وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ ﴿۸﴾
و هم او بر حب مال دنیا سخت فریفته و بخیل است. (۸)
أَفَلَا يَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِي الْقُبُورِ ﴿۹﴾
آیا آدمی نمی‌داند که روزی آنچه (از مردگان) در دل قبرهاست همه بیرون ریخته می‌شود؟ (۹)
وَحُصِّلَ مَا فِي الصُّدُورِ ﴿۱۰﴾
و آنچه در دلها پنهان است همه را پدیدار سازند؟ (۱۰)
إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبِيرٌ ﴿۱۱﴾
محققا آن روز پروردگارشان (نیک و بد کردار) آنها کاملا آگاه است. (۱۱)
سوره ۱۰۱: القارعة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْقَارِعَةُ ﴿۱﴾
قارعه. (۱)
مَا الْقَارِعَةُ ﴿۲﴾
قارعه چیست؟ (همان روز وحشت و اضطراب مرگ و قیامت است که دلهای خلایق را از ترس در هم کوبد). (۲)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿۳﴾
و چگونه حالت آن روز هولناک را تصور توانی کرد؟ (۳)
يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿۴﴾
در آن روز سخت، مردم مانند ملخ هر سو پراکنده شوند. (۴)
وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ ﴿۵﴾
و کوهها همچون پشم زده شده متلاشی گردد. (۵)
فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ ﴿۶﴾
پس عمل هر کس را در میزان حق وزنی باشد، (۶)
فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ ﴿۷﴾
او در بهشت به آسایش و زندگانی خوش خواهد بود. (۷)
وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ ﴿۸﴾
و عمل هر کس بی قدر و سبک وزن باشد، (۸)
فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ ﴿۹﴾
جایگاهش در قعر هاویه (جهنم) است. (۹)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا هِيَهْ ﴿۱۰﴾
و چگونه سختی هاویه را تصور توانی کرد؟ (۱۰)
نَارٌ حَامِيَةٌ ﴿۱۱﴾
هاویه همان آتش سخت سوزنده و گدازنده است. (۱۱)
سوره ۱۰۲: التكاثر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ ﴿۱﴾
شما مردم را افتخار به بسیاری اموال و فرزند و عشیره سخت (از یاد خدا و مرگ) غافل داشته است. (۱)
حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ ﴿۲﴾
تا آنجا که به ملاقات (اهل) قبور رفتید (و به جای آنکه عبرت گیرید آنجا هم به قبرهای مردگان خود بر هم مفاخرت کردید). (۲)
كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۳﴾
نه چنین است، به زودی خواهید دانست (که پس از مرگ به برزخ چه سختیها در پیش دارید). (۳)
ثُمَّ كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۴﴾
باز هم چنین نیست، حقا خواهید دانست (که به قیامت با چه عذابها مواجهید). (۴)
كَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقِينِ ﴿۵﴾
نه چنین است، حقا اگر به طور یقین می‌دانستید (چه حادثه بزرگی در پیش دارید هرگز به بازی دنیا از عالم آخرت غافل نمی‌شدید). (۵)
لَتَرَوُنَّ الْجَحِيمَ ﴿۶﴾
البته (پس از مرگ) دوزخ را مشاهده خواهید کرد. (۶)
ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَيْنَ الْيَقِينِ ﴿۷﴾
و سپس به چشم یقین آن دوزخ را می‌بینید. (۷)
ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ ﴿۸﴾
آن گاه در آن روز از نعمتها شما را باز می‌پرسند. (۸)
سوره ۱۰۳: العصر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالْعَصْرِ ﴿۱﴾
قسم به عصر (نورانی رسول صلّی اللّه علیه و آله و سلّم یا دوران ظهور ولی عصر علیه السّلام). (۱)
إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِي خُسْرٍ ﴿۲﴾
که انسان هم در خسارت و زیان است. (۲)
إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ ﴿۳﴾
مگر آنان که ایمان آورده و نیکوکار شدند و به درستی و راستی و پایداری (در دین) یکدیگر را سفارش کردند. (۳)
سوره ۱۰۴: الهمزة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ ﴿۱﴾
وای بر هر عیبجوی هرزه زبان. (۱)
الَّذِي جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿۲﴾
همان کسی که مالی جمع کرده و دایم به حساب و شماره‌اش سر گرم است. (۲)
يَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿۳﴾
پندارد که مال و دارایی دنیایش عمر ابدش خواهد بخشید. (۳)
كَلَّا لَيُنْبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ ﴿۴﴾
چنین نیست، بلکه محققا به آتش در هم شکننده دوزخ در افتد. (۴)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿۵﴾
آتشی که چگونه تصور سختی آن توانی کرد؟ (۵)
نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿۶﴾
آن آتش را (خشم) خدا افروخته. (۶)
الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿۷﴾
شراره آن بر دلها (ی نا پاک پر از حرص دنیای کافران) شعله‌ور است. (۷)
إِنَّهَا عَلَيْهِمْ مُؤْصَدَةٌ ﴿۸﴾
آتشی که بر آنها از هر سو سخت احاطه کرده و راه گریزی ندارند. (۸)
فِي عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ ﴿۹﴾
و مانند ستونهای بلند زبانه کشیده است. (۹)
سوره ۱۰۵: الفيل
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِأَصْحَابِ الْفِيلِ ﴿۱﴾
آیا ندیدی که خدای تو با اصحاب فیل (سپاه فیل سوار ابرهه) چه کرد؟ (۱)
أَلَمْ يَجْعَلْ كَيْدَهُمْ فِي تَضْلِيلٍ ﴿۲﴾
آیا کید و تدبیر آنها را (که برای خرابی کعبه اندیشیدند) تباه نکرد؟ (۲)
وَأَرْسَلَ عَلَيْهِمْ طَيْرًا أَبَابِيلَ ﴿۳﴾
و بر هلاک آنها مرغانی گروه گروه فرستاد. (۳)
تَرْمِيهِمْ بِحِجَارَةٍ مِنْ سِجِّيلٍ ﴿۴﴾
تا آن سپاه را به سنگهای سجّیل (دوزخی) سنگباران کردند. (۴)
فَجَعَلَهُمْ كَعَصْفٍ مَأْكُولٍ ﴿۵﴾
و تنشان را چون علفی زیر دندان حیوان خرد گردانید. (۵)
سوره ۱۰۶: قريش
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لِإِيلَافِ قُرَيْشٍ ﴿۱﴾
(خدا با اصحاب فیل چنین کرد) برای آنکه قریش (خداشناس شوند و) با هم انس و الفت گیرند. (۱)
إِيلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّيْفِ ﴿۲﴾
الفتی که در سفرهای زمستان و تابستان آنان ثابت و بر قرار بماند. (۲)
فَلْيَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَيْتِ ﴿۳﴾
پس (به شکرانه این دوستی) باید یگانه خدای این خانه (کعبه) را پرستند. (۳)
الَّذِي أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ ﴿۴﴾
همان خدایی که به آنها هنگام گرسنگی طعام داد و از ترس و خطراتشان ایمن ساخت. (۴)
سوره ۱۰۷: الماعون
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَرَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ ﴿۱﴾
آیا دیدی آن کس را که روز جزا را انکار می‌کرد؟ (۱)
فَذَلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ ﴿۲﴾
این همان شخص (بی رحم) است که یتیم را (از در خود) به قهر می‌راند. (۲)
وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿۳﴾
و (کسی را) بر اطعام فقیر ترغیب نمی‌کند. (۳)
فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ ﴿۴﴾
پس وای بر آن نماز گزاران. (۴)
الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿۵﴾
که دل از یاد خدا غافل دارند. (۵)
الَّذِينَ هُمْ يُرَاءُونَ ﴿۶﴾
همانان که (اگر طاعتی کنند به) ریا و خود نمایی کنند. (۶)
وَيَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ ﴿۷﴾
و زکات و احسان را (از فقیران و هر خیر کوچک را حتی قرض را هم از محتاجان) منع کنند. (۷)
سوره ۱۰۸: الكوثر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ ﴿۱﴾
ما تو را کوثر (یعنی عطای بسیار چون کثرت فرزند) بخشیدیم. (۱)
فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ ﴿۲﴾
پس تو هم برای خدایت به نماز (و طاعت) و قربانی (و مناسک حج) بپرداز. (۲)
إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ ﴿۳﴾
که محققا دشمن بدگوی تو (عاص بن وائل) مقطوع النسل است (و نسل تو تا قیامت به کثرت و برکت و عزت باقی است). (۳)
سوره ۱۰۹: الكافرون
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ يَا أَيُّهَا الْكَافِرُونَ ﴿۱﴾
بگو که ای کافران (مشرک). (۱)
لَا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ ﴿۲﴾
من آن بتان را که شما به خدایی می‌پرستید هرگز نمی‌پرستم. (۲)
وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۳﴾
و شما هم آن خدای یکتایی را که من پرستش می‌کنم پرستش نمی‌کنید. (۳)
وَلَا أَنَا عَابِدٌ مَا عَبَدْتُمْ ﴿۴﴾
نه من هرگز خدایان باطل شما را عبادت می‌کنم. (۴)
وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۵﴾
و نه شما یکتا خدای معبود مرا عبادت خواهید کرد. (۵)
لَكُمْ دِينُكُمْ وَلِيَ دِينِ ﴿۶﴾
پس اینک دین (شرک و جهل) شما برای شما باشد و دین (توحید و خدا پرستی) من هم برای من (تا روزی که به امر حق شما را از شرک برگردانم و به راه توحید خدا و خدا پرستی هدایت کنم). (۶)
سوره ۱۱۰: النصر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ ﴿۱﴾
چون هنگام فتح و فیروزی با یاری خدا فرا رسد (مراد فتح مکه است). (۱)
وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا ﴿۲﴾
و مردم را بنگری که فوج فوج به دین خدا داخل می‌شوند (و تو را به رسالت تصدیق می‌کنند). (۲)
فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كَانَ تَوَّابًا ﴿۳﴾
در آن وقت خدای خود را حمد و ستایش کن و (از لوث شرک) پاک و منزّه‌دان و از او مغفرت و آمرزش طلب که او خدای بسیار توبه پذیر است. (۳)
سوره ۱۱۱: المسد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَتَبَّ ﴿۱﴾
ابو لهب (که دایم در پی آزار و دشمنی پیغمبر بود با تمام اقتدار و دارایی) نابود شد و دو دستش (که سنگ به رسول می‌افکند) قطع گردید. (۱)
مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَمَا كَسَبَ ﴿۲﴾
مال و ثروتی که اندوخت هیچ به کارش نیامد و از هلاکش نرهانید. (۲)
سَيَصْلَى نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ ﴿۳﴾
زود باشد که به دوزخ در آتشی شعله‌ور در افتد. (۳)
وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ﴿۴﴾
و نیز همسرش (امّ جمیل خواهر ابو سفیان) که هیزم آتش افروز دوزخ باشد. (۴)
فِي جِيدِهَا حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ ﴿۵﴾
در حالی که (با ذلت و خواری) طنابی از لیف خرما به گردن دارد. (۵)
سوره ۱۱۲: الإخلاص
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿۱﴾
بگو: حقیقت این است که خدا یکتاست. (۱)
اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿۲﴾
آن خدایی که (از همه عالم) بی نیاز (و همه عالم به او نیازمند) است. (۲)
لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ ﴿۳﴾
نه کسی فرزند اوست و نه او فرزند کسی است. (۳)
وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ ﴿۴﴾
و نه هیچ کس مثل و مانند و همتای اوست. (۴)
سوره ۱۱۳: الفلق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴿۱﴾
بگو: من پناه می‌جویم به خدای فروزنده صبح روشن. (۱)
مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ ﴿۲﴾
از شرّ مخلوقات (شریر و مردم بد اندیش). (۲)
وَمِنْ شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ﴿۳﴾
و از شرّ شب تار هنگامی که (از پی آزار) در آید (و حشرات موذی و جنایتکاران و فتنه انگیران را به کمک ظلمتش به ظلم و جور و ستم بر انگیزد). (۳)
وَمِنْ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِي الْعُقَدِ ﴿۴﴾
و از شرّ زنان افسونگر که (به جادو) در گره‌ها بدمند. (۴)
وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ﴿۵﴾
و از شرّ حسود بد خواه چون شراره آتش رشک و حسد بر افروزد. (۵)
سوره ۱۱۴: الناس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴿۱﴾
بگو: من پناه می‌جویم به پروردگار آدمیان. (۱)
مَلِكِ النَّاسِ ﴿۲﴾
پادشاه آدمیان. (۲)
إِلَهِ النَّاسِ ﴿۳﴾
یکتا معبود آدمیان. (۳)
مِنْ شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ ﴿۴﴾
از شرّ آن وسوسه‌گر نهانی. (۴)
الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ ﴿۵﴾
آن شیطان که وسوسه و اندیشه بد افکند در دل مردمان. (۵)
مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ ﴿۶﴾
چه آن شیطان از جنس جن باشد و یا از نوع انسان. (۶)