|
وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا
﴿۱۱﴾
و روز را [براى] معاش [شما] نهاديم (11)
وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا
﴿۱۲﴾
و بر فراز شما هفت [آسمان] استوار بنا كرديم (12)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا
﴿۱۳﴾
و چراغى فروزان گذارديم (13)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا
﴿۱۴﴾
و از ابرهاى متراكم آبى ريزان فرود آورديم (14)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا
﴿۱۵﴾
تا بدان دانه و گياه برويانيم (15)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا
﴿۱۶﴾
و باغهاى در هم پيچيده و انبوه (16)
إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا
﴿۱۷﴾
قطعا وعدگاه [ما با شما] روز داورى است (17)
يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا
﴿۱۸﴾
روزى كه در صور دميده شود و گروه گروه بياييد (18)
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا
﴿۱۹﴾
و آسمان گشوده و درهايى [پديد] شود (19)
وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا
﴿۲۰﴾
و كوهها را روان كنند و [چون] سرابى گردند (20)
|
||
Search
Recite
Select Chapter