ParsQuran
سوره 91: الشمس - جزء 30

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿۱﴾
انصاریان: سوگند به خورشید و گسترش روشنی اش
خرمشاهی: سوگند به خورشيد و پرتوافشانى‏اش‏
فولادوند: سوگند به خورشيد و تابندگى‏ اش
قمشه‌ای: قسم به آفتاب و تابش آن (هنگام رفعتش).
مکارم شیرازی: به خورشيد و گسترش نور آن سوگند!
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿۲﴾
انصاریان: و به ماه هنگامی که از پی آن برآید
خرمشاهی: و سوگند به ماه چون از آن پيروى كند
فولادوند: سوگند به ماه چون پى [خورشيد] رود
قمشه‌ای: و قسم به ماه آن گاه که در پی آفتاب تابان در آید.
مکارم شیرازی: و به ماه در آن هنگام كه بعد از آن در آيد
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿۳﴾
انصاریان: و به روزچون خورشید را به خوبی آشکار کند
خرمشاهی: و سوگند به روز چون روشنش دارد
فولادوند: سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند
قمشه‌ای: و قسم به روز هنگامی که جهان را روشن سازد.
مکارم شیرازی: و به روز هنگامي كه صفحه زمين را روشن سازد
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿۴﴾
انصاریان: و به شب هنگامی که خورشید را فرو پوشد
خرمشاهی: و سوگند به شب چون فرو پوشد
فولادوند: سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد
قمشه‌ای: و به شب وقتی که عالم را در پرده سیاهی کشد.
مکارم شیرازی: و قسم به شب آن هنگام كه صفحه زمين را بپوشاند
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾
انصاریان: و به آسمان و آنکه آن را بنا کرد
خرمشاهی: و سوگند به آسمان و آنكه آن را برافراشت‏
فولادوند: سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت
قمشه‌ای: و قسم به آسمان بلند و آن که این کاخ رفیع را بنا کرد.
مکارم شیرازی: و قسم به آسمان و كسي كه آسمان را بنا كرده.
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿۶﴾
انصاریان: و به زمین و آنکه آن را گستراند
خرمشاهی: و سوگند به زمين و آنكه آن را بگسترد
فولادوند: سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد
قمشه‌ای: و به زمین و آن که آن را بگسترد.
مکارم شیرازی: و قسم به زمين و كسي كه آن را گسترانيده.
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿۷﴾
انصاریان: و به نفس و آنکه آن را درست و نیکو نمود،
خرمشاهی: و سوگند به نفس انسان و آنكه آن را سامان داد
فولادوند: سوگند به نفس و آن كس كه آن را درست كرد
قمشه‌ای: و قسم به نفس ناطقه انسان و آن که او را نیکو به حد کمال بیافرید.
مکارم شیرازی: و سوگند به نفس آدمي و آن كس كه آن را منظم ساخته،
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿۸﴾
انصاریان: پس بزه کاری و پرهیزکاری اش را به او الهام کرد.
خرمشاهی: آنگاه نافرمانى و پرهيزگارى‏اش را در آن الهام كرد
فولادوند: سپس پليدكارى و پرهيزگارى‏ اش را به آن الهام كرد
قمشه‌ای: و به او شر و خیر او را الهام کرد.
مکارم شیرازی: سپس فجور و تقوا (شر و خير) را به او الهام كرده است
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا ﴿۹﴾
انصاریان: بی تردید کسی که نفس را [از آلودگی پاک کرد و] رشد داد، رستگار شد.
خرمشاهی: به راستى هر كس كه آن را پاكيزه داشت، رستگار شد
فولادوند: كه هر كس آن را پاك گردانيد قطعا رستگار شد
قمشه‌ای: (قسم به این آیات الهی) که هر کس نفس ناطقه خود را از گناه و بدکاری پاک و منزه سازد به یقین (در دو عالم) رستگار خواهد بود.
مکارم شیرازی: كه هر كس نفس خود را تزكيه كرده، رستگار شده
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿۱۰﴾
انصاریان: و کسی که آن را [به آلودگی ها و امور بازدارنده از رشد] بیالود [از رحمت حق] نومید شد.
خرمشاهی: و به راستى نوميد شد هر كس كه آن را فرومايه داشت‏
فولادوند: و هر كه آلوده‏ اش ساخت قطعا درباخت
قمشه‌ای: و هر که او را (به کفر و گناه) پلید گرداند البته (در دو جهان) زیانکار خواهد گشت.
مکارم شیرازی: و آن كس كه نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است.