وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ
﴿۱۰﴾
انصاریان: و هنگامی که نامه های اعمال را بگشایند….
خرمشاهی: و چون كارنامهها گشوده شود فولادوند: و آنگاه كه نامه ها زهم بگشايند قمشهای: و هنگامی که نامه اعمال خلق گشوده شود. مکارم شیرازی: و در آن هنگام كه نامه هاي اعمال گشوده شود.
وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ
﴿۱۱﴾
انصاریان: و هنگامی که آسمان را به شدت برکنند و برچینند
خرمشاهی: و چون آسمان پاره پاره گردد فولادوند: و آنگاه كه آسمان زجا كنده شود قمشهای: و هنگامی که آسمان را از جای بر کنند. مکارم شیرازی: و در آن هنگام كه پرده از روي آسمان بر گرفته شود.
وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ
﴿۱۲﴾
انصاریان: و هنگامی که دوزخ افروخته شود….
خرمشاهی: و چون دوزخ فروزانده گردد فولادوند: و آنگه كه جحيم را برافروزانند قمشهای: و هنگامی که آتش دوزخ را سخت بیفروزند. مکارم شیرازی: و در آن هنگام كه دوزخ شعله ور گردد.
وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ
﴿۱۳﴾
انصاریان: و هنگامی که بهشت را نزدیک آرند
خرمشاهی: و چون بهشت نزديك آورده شود فولادوند: و آنگه كه بهشت را فرا پيش آرند قمشهای: و هنگامی که بهشت را (به اهلش) نزدیک سازند. مکارم شیرازی: و در آن هنگام كه بهشت نزديك شود.
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ
﴿۱۴﴾
انصاریان: [در چنین موقعیت و زمانی است که] هر کس هر عملی را [از خیر و شر] حاضر کرده است، بداند.
خرمشاهی: هر كس بداند كه چه آماده ساخته است فولادوند: هر نفس بداند چه فراهم ديده قمشهای: در آن هنگام (که روز قیامت است) هر نفسی هر آنچه بر خود حاضر کرده همه را بداند. مکارم شیرازی: آري در آن موقع هر كس ميداند چه چيزي را آماده كرده است!
فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ
﴿۱۵﴾
انصاریان: پس سوگند به ستارگانی که باز می گردند،
خرمشاهی: پس سوگند مىخورم به اختران باز گردنده فولادوند: نه نه سوگند به اختران گردان قمشهای: چنین نیست (که منکران قرآن پندارند) قسم یاد میکنم به ستارگان باز گردنده. مکارم شیرازی: سوگند به ستارگاني كه باز ميگردند.
الْجَوَارِ الْكُنَّسِ
﴿۱۶﴾
انصاریان: ستارگانی که به سرعت می روند و پنهان می شوند
خرمشاهی: سيارگان پنهان رونده فولادوند: [كز ديده] نهان شوند و از نو آيند قمشهای: که به گردش آیند و در مکان خود رخ پنهان کنند. مکارم شیرازی: حركت ميكنند و از ديده ها پنهان ميشوند.
وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ
﴿۱۷﴾
انصاریان: و سوگند به شب هنگامی که [روی می آورد، و زمانی که] می رود
خرمشاهی: و سوگند به شب چون برود فولادوند: سوگند به شب چون پشت گرداند قمشهای: قسم به شب تار هنگامی که روی جهان را تاریک گرداند. مکارم شیرازی: و قسم به شب هنگامي كه پشت كند و به آخر رسد،
وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ
﴿۱۸﴾
انصاریان: و سوگند به صبح هنگامی که می دمد [و با گستردن نورش تاریکی را می زداید]
خرمشاهی: و سوگند به صبح چون بدمد فولادوند: سوگند به صبح چون دميدن گيرد قمشهای: و قسم به صبح روشن وقتی که دم زند (و عالم را به روی خود بیفروزد). مکارم شیرازی: و صبح هنگامي كه تنفس كند،
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ
﴿۱۹﴾
انصاریان: که قرآن کلام فرستاده ای ارجمند و بزرگوار است.
خرمشاهی: كه آن بر خوانده پيامآورى گرامى است فولادوند: كه [قرآن] سخن فرشته بزرگوارى است قمشهای: (قسم به این آیات) که همانا قرآن کلام رسول بزرگوار حق (جبرئیل) است. مکارم شیرازی: كه اين (قرآن) كلام فرستاده بزرگواري است (جبرييل امين). |
||