وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا
﴿۳﴾
انصاریان: و به روزچون خورشید را به خوبی آشکار کند
خرمشاهی: و سوگند به روز چون روشنش دارد فولادوند: سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند قمشهای: و قسم به روز هنگامی که جهان را روشن سازد. مکارم شیرازی: و به روز هنگامي كه صفحه زمين را روشن سازد
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا
﴿۴﴾
انصاریان: و به شب هنگامی که خورشید را فرو پوشد
خرمشاهی: و سوگند به شب چون فرو پوشد فولادوند: سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد قمشهای: و به شب وقتی که عالم را در پرده سیاهی کشد. مکارم شیرازی: و قسم به شب آن هنگام كه صفحه زمين را بپوشاند
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا
﴿۵﴾
انصاریان: و به آسمان و آنکه آن را بنا کرد
خرمشاهی: و سوگند به آسمان و آنكه آن را برافراشت فولادوند: سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت قمشهای: و قسم به آسمان بلند و آن که این کاخ رفیع را بنا کرد. مکارم شیرازی: و قسم به آسمان و كسي كه آسمان را بنا كرده.
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا
﴿۶﴾
انصاریان: و به زمین و آنکه آن را گستراند
خرمشاهی: و سوگند به زمين و آنكه آن را بگسترد فولادوند: سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد قمشهای: و به زمین و آن که آن را بگسترد. مکارم شیرازی: و قسم به زمين و كسي كه آن را گسترانيده.
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا
﴿۷﴾
انصاریان: و به نفس و آنکه آن را درست و نیکو نمود،
خرمشاهی: و سوگند به نفس انسان و آنكه آن را سامان داد فولادوند: سوگند به نفس و آن كس كه آن را درست كرد قمشهای: و قسم به نفس ناطقه انسان و آن که او را نیکو به حد کمال بیافرید. مکارم شیرازی: و سوگند به نفس آدمي و آن كس كه آن را منظم ساخته،
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا
﴿۸﴾
انصاریان: پس بزه کاری و پرهیزکاری اش را به او الهام کرد.
خرمشاهی: آنگاه نافرمانى و پرهيزگارىاش را در آن الهام كرد فولادوند: سپس پليدكارى و پرهيزگارى اش را به آن الهام كرد قمشهای: و به او شر و خیر او را الهام کرد. مکارم شیرازی: سپس فجور و تقوا (شر و خير) را به او الهام كرده است
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا
﴿۹﴾
انصاریان: بی تردید کسی که نفس را [از آلودگی پاک کرد و] رشد داد، رستگار شد.
خرمشاهی: به راستى هر كس كه آن را پاكيزه داشت، رستگار شد فولادوند: كه هر كس آن را پاك گردانيد قطعا رستگار شد قمشهای: (قسم به این آیات الهی) که هر کس نفس ناطقه خود را از گناه و بدکاری پاک و منزه سازد به یقین (در دو عالم) رستگار خواهد بود. مکارم شیرازی: كه هر كس نفس خود را تزكيه كرده، رستگار شده
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا
﴿۱۰﴾
انصاریان: و کسی که آن را [به آلودگی ها و امور بازدارنده از رشد] بیالود [از رحمت حق] نومید شد.
خرمشاهی: و به راستى نوميد شد هر كس كه آن را فرومايه داشت فولادوند: و هر كه آلوده اش ساخت قطعا درباخت قمشهای: و هر که او را (به کفر و گناه) پلید گرداند البته (در دو جهان) زیانکار خواهد گشت. مکارم شیرازی: و آن كس كه نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است.
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا
﴿۱۱﴾
انصاریان: قوم ثمود به سبب سرکشی و طغیانش [پیامبرشان را] تکذیب کرد،
خرمشاهی: قوم ثمود با طغيانش انكار پيشه كرد فولادوند: [قوم] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند قمشهای: طایفه ثمود از غرور و سرکشی (پیغمبر خود صالح را) تکذیب کردند. مکارم شیرازی: قوم ثمود بر اثر طغيان (پيامبرشان را) تكذيب كردند.
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا
﴿۱۲﴾
انصاریان: زمانی که بدبخت ترینشان به پا خاست.
خرمشاهی: آنگاه كه شقاوتپيشهترينشان برپا خاست فولادوند: آنگاه كه شقى ترينشان بر[پا] خاست قمشهای: هنگامی که شقیترینشان (قدار بن سالف) بر انگیخته شد (تا ناقه صالح را پی کند). مکارم شیرازی: آنگاه كه شقي ترين آنها بپاخاست. |
||