ParsQuran
سوره 89: الفجر - جزء 30

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ ﴿۱۱﴾
انصاریان: همانان که در شهرها، طغیان وسرکشی کردند؟
خرمشاهی: كسانى كه در شهرها سر به طغيان برداشته بودند
فولادوند: همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند
قمشه‌ای: آنان که در روی زمین ظلم و طغیان کردند.
مکارم شیرازی: همان اقوامي كه در شهرها طغيان كردند.
فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ﴿۱۲﴾
انصاریان: و در آنها فساد وتباه کاری فراوانی به بار آوردند؟
خرمشاهی: و در آنجا چه بسيار فتنه و فساد مى‏كردند
فولادوند: و در آنها بسيار تبهكارى كردند
قمشه‌ای: و بسیار فساد و فتنه انگیختند.
مکارم شیرازی: و فساد فراوان در آنها ببار آوردند.
فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿۱۳﴾
انصاریان: پس پروردگارت تازیانه عذاب های گوناگون را بر آنان فرو ریخت.
خرمشاهی: و سرانجام پروردگارت تازيانه عذاب را بر سر آنان كشيد
فولادوند: [تا آنكه] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت
قمشه‌ای: تا آنکه خدای تو بر آنها تازیانه عذاب پی در پی فرستاد.
مکارم شیرازی: لذا خداوند تازيانه عذاب را بر آنها فرو ريخت.
إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿۱۴﴾
انصاریان: بی تردید پروردگارت در کمین گاه است؛
خرمشاهی: بى‏گمان پروردگارت در كمينگاه است‏
فولادوند: زيرا پروردگار تو سخت در كمين است
قمشه‌ای: خدای تو البته در کمینگاه (ستمکاران) است.
مکارم شیرازی: مسلما پروردگار تو در كمينگاه است.
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ﴿۱۵﴾
انصاریان: اما انسان، هنگامی که پروردگارش او را بیازماید و گرامی داردش و نعمتش بخشد، می گوید: پروردگارم [چون شایسته و سزاوار بودم] مرا گرامی داشت،
خرمشاهی: اما انسان چون پروردگارش او را بيازمايد و او را گرامى دارد و به او نعمت بخشد، [شاد و مغرور شود و] گويد پروردگارم مرا گرامى داشت‏
فولادوند: اما انسان هنگامى كه پروردگارش وى را مى ‏آزمايد و عزيزش مى دارد و نعمت فراوان به او مى‏ دهد مى‏ گويد پروردگارم مرا گرامى داشته است
قمشه‌ای: اما انسان (کم ظرف ضعیف بی صبر) چون خدا او را برای آزمایش و امتحان کرامت و نعمتی بخشد در آن حال (مغرور ناز و نعمت شود و) گوید: خدا مرا عزیز و گرامی داشت.
مکارم شیرازی: اما انسان هنگامي كه خداوند او را براي آزمايش اكرام مي‏كند و نعمت مي‏بخشد (مغرور مي‏شود و) مي‏گويد: پروردگارم مرا گرامي داشته!
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾
انصاریان: و اما چون او را بیازماید، پس روزی اش را بر او تنگ گیرد، گوید: پروردگارم مرا خوار و زبون کرد.
خرمشاهی: و اما چون او را [به بلا و محنت‏] بيازمايد و روزى او را بر او تنگ گيرد، [بى‏صبرى و ناسپاسى كند و] گويد پروردگارم مرا خوار داشت‏
فولادوند: و اما چون وى را مى ‏آزمايد و روزى‏ اش را بر او تنگ مى‏ گرداند مى‏ گويد پروردگارم مرا خوار كرده است
قمشه‌ای: و چون او را باز برای آزمودن تنگ روزی کند (دلتنگ و غمین شود و) گوید: خدا مرا خوار گردانید.
مکارم شیرازی: و اما هنگامي كه براي امتحان روزي را بر او تنگ بگيرد ماءيوس ‍ مي‏شود و مي‏گويد پروردگارم مرا خوار كرده!
كَلَّا بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ﴿۱۷﴾
انصاریان: این چنین نیست که می پندارید، بلکه [زبونی، خواری و دور شدن شما از رحمت خدا برای این است که] یتیم را گرامی نمی دارید
خرمشاهی: چنين نيست، بلكه يتيم را نمى‏نوازيد
فولادوند: ولى نه بلكه يتيم را نمى ‏نوازيد
قمشه‌ای: چنین نیست بلکه (به گناه بخل و طمع خوار شوید چون) هرگز یتیم نوازی نکنید.
مکارم شیرازی: چنان نيست كه شما خيال مي‏كنيد، بلكه شما يتيمان را گرامي نمي‏داريد.
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿۱۸﴾
انصاریان: و یکدیگر را بر طعام دادن به مستمند تشویق نمی کنید
خرمشاهی: و بر اطعام بينوا ترغيب نمى‏كنيد
فولادوند: و بر خوراك[دادن] بينوا همديگر را بر نمى‏ انگيزيد
قمشه‌ای: و فقیر را بر سفره طعام خود به میل و رغبت ننشانید.
مکارم شیرازی: و يكديگر را بر اطعام مستمندان تشويق نمي‏كند.
وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا ﴿۱۹﴾
انصاریان: و میراث خود را [با میراث دیگران بی توجه به حلال وحرام بودنش] یک جا و کامل می خورید
خرمشاهی: و ميراث را [به حق و ناحق‏] يكسره مى‏خوريد
فولادوند: و ميراث [ضعيفان] را چپاولگرانه مى ‏خوريد
قمشه‌ای: و مال ارث را به تمامی می‌خورید (و مراعات حق وارثان ضعیف مانند زنان و دختران و صغیران را نمی‌کنید).
مکارم شیرازی: و ميراث را (از طريق مشروع و نامشروع) جمع كرده مي‏خوريد.
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾
انصاریان: وثروت را بسیار دوست دارید.
خرمشاهی: و مال را چه بسيار دوست مى‏داريد
فولادوند: و مال را دوست داريد دوست داشتنى بسيار
قمشه‌ای: و سخت فریفته و مایل به مال دنیا می‌باشید (و به ثواب آخرت هیچ نمی‌پردازید).
مکارم شیرازی: و مال و ثروت را بسيار دوست مي‏داريد.