|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ
﴿۱﴾
انصاریان: هنگامی که آسمان بشکافد
خرمشاهی: آنگاه كه آسمان بشكافد فولادوند: آنگاه كه آسمان زهم بشكافد قمشه‌ای: هنگامی که آسمان شکافته شود. مکارم شیرازی: در آن هنگام كه آسمان (كرات آسماني) شكافته شود.
وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ
﴿۲﴾
انصاریان: و فرمان پروردگارش را اطاعت کند، و [به این اطاعت از فرمان،] سزاوارتر گردد
خرمشاهی: و به [امر] پروردگارش گوش بسپارد و خود چنين سزد فولادوند: و پروردگارش را فرمان برد و [چنين] سزد قمشه‌ای: و به فرمان حق گوش فرا دارد و البته سزد که فرمان او پذیرد. مکارم شیرازی: و تسليم فرمان پروردگارش شود، و سزاوار است چنين باشد.
وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ
﴿۳﴾
انصاریان: و هنگامی که زمین گسترده شود
خرمشاهی: و آنگاه كه زمين بازكشيده گردد فولادوند: و آنگاه كه زمين كشيده شود قمشه‌ای: و هنگامی که زمین وسیع و منبسط شود. مکارم شیرازی: و در آن هنگام كه زمين گسترده شود.
وَأَلْقَتْ مَا فِيهَا وَتَخَلَّتْ
﴿۴﴾
انصاریان: و آنچه را در درون دارد بیرون افکند، و تهی گردد
خرمشاهی: و هر چه در دل آن است بيرون اندازد و تهى گردد فولادوند: و آنچه را كه در آن است بيرون افكند و تهى شود قمشه‌ای: و هر چه در درون دل پنهان داشته (از مردگان و گنجها و معادن) همه را به کلی بیرون افکند و تهی گردد. مکارم شیرازی: و آنچه در درون دارد بيرون افكنده و خالي شود.
وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ
﴿۵﴾
انصاریان: و فرمان پروردگارش را اطاعت کند، و [به این اطاعتِ از فرمان،] سزاوارتر گردد،
خرمشاهی: و به [امر] پروردگارش گوش بسپارد و خود چنين سزد فولادوند: و پروردگارش را فرمان برد و [چنين] سزد قمشه‌ای: و به فرمان خدا گوش فرا دهد د البته سزد که فرمان او پذیرد (در آن هنگام قیامت بر پا شود). مکارم شیرازی: و تسليم فرمان پروردگارش گردد، و شايسته است كه چنين باشد.
يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ
﴿۶﴾
انصاریان: ای انسان! یقیناً تو با کوشش و تلاشی سخت به سوی پروردگارت در حرکتی، پس او را [در حالی که مقام فرمانروایی مطلق و حکومت بر همه چیز ویژه اوست و هیچ حکومتی در برابرش وجود ندارد،] دیدار می کنی،
خرمشاهی: هان اى انسان تو در راه پروردگارت سخت كوشيدهاى [و رنج بردهاى] و به لقاى او نايل خواهى شد فولادوند: اى انسان حقا كه تو به سوى پروردگار خود بسختى در تلاشى و او را ملاقات خواهى كرد قمشه‌ای: ای انسان البته با هر رنج و مشقت (در راه طاعت و عبادت حق بکوش که) عاقبت حضور پروردگار خود می‌روی. مکارم شیرازی: اي انسان! تو با تلاش و رنج به سوي پروردگارت ميروي و او را ملاقات خواهي كرد.
فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ
﴿۷﴾
انصاریان: اما کسی که نامه اعمالش را به دست راستش دهند،
خرمشاهی: اما هر كس كه كارنامهاش به دست راستش داده شود فولادوند: اما كسى كه كارنامه اش به دست راستش داده شود قمشه‌ای: اما آن کس که (در آن روز) نامه اعمالش به دست راست دهند. مکارم شیرازی: اما كسي كه نامه اعمالش به دست راستش داده شده.
فَسَوْفَ يُحَاسَبُ حِسَابًا يَسِيرًا
﴿۸﴾
انصاریان: به زودی با حسابی آسان به حسابش رسیدگیشود،
خرمشاهی: زودا كه حسابى آسان، با او محاسبه گردد فولادوند: بزودى اش حسابى بس آسان كنند قمشه‌ای: آن کس بسیار حسابش آسان کنند. مکارم شیرازی: به زودي حساب آساني براي او ميشود.
وَيَنْقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا
﴿۹﴾
انصاریان: و خوشحال و شادمان به سوی خانواده اش [در بهشت] باز گردد،
خرمشاهی: و شادمان به سوى خانوادهاش بازگردد فولادوند: و شادمان به سوى كسانش باز گردد قمشه‌ای: و او به سوی کسان و خویشانش (در بهشت) مسرور و شادمان خواهد رفت. مکارم شیرازی: و خوشحال به اهل و خانواده اش باز ميگردد.
وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ
﴿۱۰﴾
انصاریان: و اما کسی که نامه اعمالش را از پشت سرش دهند،
خرمشاهی: و اما هر كس كه كارنامهاش از پس پشتش به او داده شود فولادوند: و اما كسى كه كارنامه اش از پشت سرش به او داده شود قمشه‌ای: و اما آن کس که نامه اعمالش را از پشت سر (به دست چپ) دهند. مکارم شیرازی: و اما كسي كه نامه اعمالش پشت سرش داده شده.
فَسَوْفَ يَدْعُو ثُبُورًا
﴿۱۱﴾
انصاریان: به زودی با فریادی حسرت بار، هلاکت و نابودی خود را خواهد،
خرمشاهی: زودا كه زارى سر دهد فولادوند: زودا كه هلاك [خويش] خواهد قمشه‌ای: او بر هلاک خود آه و فریاد حسرت بسیار کند. مکارم شیرازی: به زودي فريادش بلند ميشود كه اي واي بر من كه هلاك شدم!
وَيَصْلَى سَعِيرًا
﴿۱۲﴾
انصاریان: و در آتش افروخته در آید.
خرمشاهی: و به دوزخ در آيد فولادوند: و در آتش افروخته درآيد قمشه‌ای: و به آتش سوزان دوزخ در افتد. مکارم شیرازی: و در شعله هاي سوزان آتش دوزخ ميسوزد.
إِنَّهُ كَانَ فِي أَهْلِهِ مَسْرُورًا
﴿۱۳﴾
انصاریان: او همواره در میان خانواده اش [به ثروت و مال و مقام] خوشحال و شادمان بود.
خرمشاهی: چرا كه او در ميان خانوادهاش [به ناحق] شادمان بود فولادوند: او در [ميان] خانواده خود شادمان بود قمشه‌ای: که او میان کسانش بسیار مغرور و مسرور بود. مکارم شیرازی: او در ميان خانواده اش پيوسته (از كفر و گناه خود) مسرور بود!
إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ يَحُورَ
﴿۱۴﴾
انصاریان: او می پنداشت که هرگز پس از مرگ [به حیات دوباره] باز نخواهد گشت.
خرمشاهی: و مىپنداشت كه هرگز [به قيامت] باز نگردد فولادوند: او مى پنداشت كه هرگز برنخواهد گشت قمشه‌ای: و گمان کرد که ابدا (به سوی خدا) باز نخواهد گشت. مکارم شیرازی: او گمان ميكرد هرگز بازگشت نميكند.
بَلَى إِنَّ رَبَّهُ كَانَ بِهِ بَصِيرًا
﴿۱۵﴾
انصاریان: آری، بی تردید پروردگارش نسبت به [همه امور] او بینا بود [از این جهت تمام اعمال و دست آوردش را برای پاداش و کیفر ثبت کرد.]
خرمشاهی: آرى بىگمان پروردگارش به [احوال] او بينا بود فولادوند: آرى در حقيقت پروردگارش به او بينا بود قمشه‌ای: بلی خدا به احوال و اعمال او کاملا آگاه است. مکارم شیرازی: آري پروردگارش نسبت به او بينا بود (و اعمالش را براي حساب ثبت كرد).
فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ
﴿۱۶﴾
انصاریان: سوگند به سرخی کنار افق به هنگام غروب خورشید
خرمشاهی: پس سوگند مىخورم به شفق فولادوند: نه نه سوگند به شفق قمشه‌ای: چنین نیست (که خدا از فعل مخلوقش آگه نباشد) قسم به شفق (و روشنی او وقت غروب، هنگام نماز مغرب). مکارم شیرازی: سوگند به شفق!
وَاللَّيْلِ وَمَا وَسَقَ
﴿۱۷﴾
انصاریان: و سوگند به شب و آنچه را [از موجودات پراکنده شده در روز، در خانه ها و لانه ها] جمع می کند
خرمشاهی: و به شب و آنچه گرد آورد فولادوند: سوگند به شب و آنچه [شب] فروپوشاند قمشه‌ای: و قسم به شب تار و آنچه در خود گرد آورده (و در دل شب خزیده و آرام گرفته). مکارم شیرازی: و سوگند به شب و آنچه را جمع آوري ميكند.
وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ
﴿۱۸﴾
انصاریان: و سوگند به ماه هنگامی که بَدْر کامل می شود
خرمشاهی: و سوگند به ماه چون كامل گردد فولادوند: سوگند به ماه چون [ب در] تمام شود قمشه‌ای: و قسم به ماه تابان هنگام بدر که تمام فروزان شود. مکارم شیرازی: و سوگند به ماه آنگاه كه بدر كامل ميشود.
لَتَرْكَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ
﴿۱۹﴾
انصاریان: که شما حالی را پس از حالی [که مراحل مختلف زندگی است و در سختی و زحمت مطابق یکدیگرند] طی می کنید [تا به دیدار پروردگارتان نایل آیید.]
خرمشاهی: كه شما از حالى به حالى ديگر در آييد فولادوند: كه قطعا از حالى به حالى برخواهيد نشست قمشه‌ای: (قسم به این امور) که شما حوال گوناگون و حوادث رنگارنگ (از نخستین خلقت تا مرگ و برزخ و ورود به بهشت و دوزخ) خواهید یافت. مکارم شیرازی: كه همه شما دائما از حالي به حال ديگر منتقل ميشويد.
فَمَا لَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ
﴿۲۰﴾
انصاریان: پس اینان را چه می شود که ایمان نمی آورند؟!
خرمشاهی: پس ايشان را چه مىشود كه ايمان نمىآورند فولادوند: پس چرا آنان باور نمى دارند قمشه‌ای: پس کافران از چه رو ایمان نمی‌آورند؟ مکارم شیرازی: پس چرا آنها ايمان نميآورند؟
وَإِذَا قُرِئَ عَلَيْهِمُ الْقُرْآنُ لَا يَسْجُدُونَ
﴿۲۱﴾
انصاریان: و هرگاه قرآن را بر آنان خوانند، خاضع و تسلیم نمی شوند؟!
خرمشاهی: و چون بر آنان قرآن خوانند، به سجده نيفتند فولادوند: و چون بر آنان قرآن تلاوت مى شود چهره بر خاك نمى سايند قمشه‌ای: و چون بر آنان آیات قرآن تلاوت شود سجده حق نمی‌کنند؟ مکارم شیرازی: و هنگامي كه قرآن بر آنها خوانده شود سجده نميكنند؟
بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا يُكَذِّبُونَ
﴿۲۲﴾
انصاریان: بلکه کافران همواره انکار هم می کنند!
خرمشاهی: بلكه كافران انكار مىورزند فولادوند: [نه] بلكه آنان كه كفر ورزيده اند تكذيب مى كنند قمشه‌ای: بلکه آن مردم کافر (قرآن خدا را) تکذیب می‌کنند. مکارم شیرازی: بلكه كافران پيوسته آيات الهي را تكذيب ميكنند.
وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُوعُونَ
﴿۲۳﴾
انصاریان: و خدا به آنچه [از انکار، کفر، نفاق، حسد و...] در دل خود جمع می کنند، داناتر است.
خرمشاهی: و خداوند به آنچه در دل مىدارند داناتر است فولادوند: و خدا به آنچه در سينه دارند داناتر است قمشه‌ای: و خدا به آنچه در دل پنهان می‌دارند (از خود آنها) داناتر است. مکارم شیرازی: و خداوند آنچه را در دل پنهان ميدارند به خوبي ميداند.
فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ
﴿۲۴﴾
انصاریان: پس آنان را به عذابی دردناک بشارت ده. ….
خرمشاهی: پس ايشان را از عذابى دردناك خبر ده فولادوند: پس آنان را از عذابى دردناك خبر ده قمشه‌ای: پس آنها را به عذاب دردناک (دوزخ) بشارت ده. مکارم شیرازی: پس آنها را به عذاب دردناك بشارت ده.
إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ
﴿۲۵﴾
انصاریان: مگر آنان را که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، که آنان را پاداشی جاودان و بی منت است.
خرمشاهی: مگر كسانى كه ايمان آوردهاند و كارهاى شايسته كردهاند، كه ايشان را پاداشى است ناكاسته [/بىمنت] فولادوند: مگر كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كرده اند كه آنان را پاداشى بى منت خواهد بود قمشه‌ای: مگر آنان که ایمان آرند و نیکوکار شوند که آنها را اجری بی منّت و ثوابی بی نهایت (در بهشت جاودانی) خواهد بود. مکارم شیرازی: مگر آنها كه ايمان آورده اند و اعمال صالح انجام داده اند كه براي آنها پاداشي است قطع نشدني. |
||
تغيير سوره و ترجمه
تلاوت
جستجو