انصاریان: پس بی تردید جایگاهش بهشت است.
خرمشاهی: بى‏گمان بهشت جايگاه اوست‏
فولادوند: پس جايگاه او همان بهشت است
قمشه‌ای: همانا بهشت منزلگاه اوست.
مکارم شیرازی: بهشت جايگاه او است.

انصاریان: همواره ازتو درباره قیامت می پرسند که در چه زمانی واقع می شود؟
خرمشاهی: از تو درباره قيامت پرسند كه استقرار آن چه وقت است؟
فولادوند: در باره رستاخيز از تو مى ‏پرسند كه فرارسيدنش چه وقت است
قمشه‌ای: از تو سؤال کنند که قیامت کی بر پا شود؟
مکارم شیرازی: از تو درباره قيامت سؤ ال مي‏كنند كه در چه زماني واقع مي‏شود؟

انصاریان: تو از بسیار یاد کردنش [و سخن گفتن درباره آن] چه به دست می آوری؟
خرمشاهی: تو در مقامى نيستى كه از آن ياد كنى‏
فولادوند: تو را چه به گفتگو در آن
قمشه‌ای: تو را چه کار است دیگر که از آن به یاد آری؟ (بسیار یاد آور شدی و منکران از تو نپذیرفتند).
مکارم شیرازی: تو را با يادآوري اين سخن چه كار؟

انصاریان: نهایتش به سوی پروردگار توست [کیفیت برپا شدن و زمان وقوع و اوصافش را کسی جز خدا نمی داند.]
خرمشاهی: منتهاى علم آن با پروردگارت توست‏
فولادوند: علم آن با پروردگار تو است
قمشه‌ای: کار آن ساعت به خدای تو منتهی شود.
مکارم شیرازی: انتهاي آن به سوي پروردگار تو است.

انصاریان: وظیفه تو فقط بیم دادن کسانی است که همواره از آن می ترسند.
خرمشاهی: تو فقط هشداردهنده كسى هستى كه از آن بهراسد
فولادوند: تو فقط كسى را كه از آن مى‏ ترسد هشدار مى‏ دهى
قمشه‌ای: تو را جز این نباشد که اهل ایمان را هر کس از یاد آن روز هراسان می‌شود به اهوال آن روز آگاه سازی.
مکارم شیرازی: كار تو فقط انذار كردن كساني است كه از آن مي‏ترسند.

انصاریان: گویی آنان روزی که قیامت را می بینند چنین می پندارند که در برزخ جز شامگاهی یا صبح گاه آن درنگ نکرده اند!
خرمشاهی: روزى كه آن را بنگرند گويى جز شبانگاهى يا بامدادش [در دنيا] به سر نبرده‏اند
فولادوند: روزى كه آن را مى ‏بينند گويى كه آنان جز شبى يا روزى درنگ نكرده‏ اند
قمشه‌ای: چون آن روز را مردم ببینند گویی همه عمر دنیا شامگاهی یا چاشتگاهی بیش نبوده است.
مکارم شیرازی: آنها در آن روز كه قيام قيامت را مي‏بينند چنين احساس مي‏كنند كه گويي توقف آنها (در دنيا و برزخ) جز عصر گاهي يا صبحگاهي بيشتر نبوده است.