انصاریان: و اگر به من ایمان نمی آورید [از آزردن من و باز داشتن مردم از ایمان آوردن] کناره گیری کنید.
خرمشاهی: و اگر سخن مرا باور نداريد، پس از من كناره بگيريد
فولادوند: و اگر به من ايمان نمى ‏آوريد پس از من كناره گيريد
قمشه‌ای: و اگر به (رسالت) من ایمان نمی‌آورید پس مرا به حال خود واگذارید (و در پی قتل و آزارم بر نیایید).
مکارم شیرازی: و اگر به من ايمان نمي‏آوريد لااقل از من كناره گيري كنيد (و مانع ايمان آوردن مردم نشويد).

انصاریان: [فرعونیان دست از آزردنش برنداشتند و مردم را از ایمان آوردن مانع شدند] پس پروردگارش را خواند که اینان قومی گناهکارند.
خرمشاهی: آنگاه به درگاه پروردگارش ندا در داد كه اينان قومى گنهكارند
فولادوند: پس پروردگار خود را خواند كه اينها مردمى گناهكارند
قمشه‌ای: (فرعونیان دست از ستمش برنداشتند) پس دعا کرد که ای خدا، اینان مردمی سخت مجرم و بدکارند.
مکارم شیرازی: (موسي) به پيشگاه پروردگارش عرضه داشت كه اينها قومي مجرمند.

انصاریان: [گفتم:] بندگانم را شبانه حرکت ده؛ زیرا شما مورد تعقیب هستید،
خرمشاهی: [پاسخ آمد كه‏] پس بندگانم را شبانه روانه كن، [و بدانيد كه‏] شما تعقيب مى‏شويد
فولادوند: [فرمود] بندگانم را شبانه ببر زيرا شما مورد تعقيب واقع خواهيد شد
قمشه‌ای: (خدا فرمود) پس تو بندگان (با ایمان) مرا شبانه از شهر بیرون بر، چرا که فرعونیان شما را تعقیب کنند.
مکارم شیرازی: (به او دستور داده شد) بندگان مرا شبانه حركت ده كه آنها به تعقيب شما مي‏آيند.

انصاریان: و دریا را با [همان] راه های گشاده [که برای عبور شما باز کردیم] پشت سر بگذار [تا فرعونیان هم در آن درآیند]؛ زیرا آنان سپاهی محکوم به غرق شدن هستند.
خرمشاهی: و دريا را آرميده [به حال خود] بگذار و بگذر، آنان [فرعونيان‏] سپاهى غرق شدنى‏اند
فولادوند: و دريا را هنگامى كه آرام است پشت‏ سر بگذار كه آنان سپاهى غرق‏ شدنى‏ اند
قمشه‌ای: آن گاه دریا را (همان گونه که بر تو بشکافتیم) آرام و خشک بگذار و بگذر که فرعون و لشکریانش تمام به دریا غرق شوند.
مکارم شیرازی: (هنگامي كه از دريا گذشتيد) دريا را آرام و گشاده بگذار كه آنها لشكر غرق شده‏ اي خواهند بود.

انصاریان: چه بسیار بوستان ها و چشمه سارانی که آنان [پس از خود] بر جای گذاشتند،
خرمشاهی: چه بسيار باغها و چشمه‏ساران از خود باقى گذارند
فولادوند: [وه] چه باغها و چشمه ‏سارانى [كه آنها بعد از خود] بر جاى نهادند
قمشه‌ای: چه بسیار باغ و بستانها و چشمه‌های آب،
مکارم شیرازی: چه بسيار باغها و چشمه‏ ها كه از خود به جاي گذاشتند.

انصاریان: و کشتزار و جایگاه های نیکو و باارزش،
خرمشاهی: و [نيز] كشتزارها و خانه‏هاى نيكو
فولادوند: و كشتزارها و جايگاه ‏هاى نيكو
قمشه‌ای: و کشت و زرعها و مقام و منزلهای عالی رها کردند و رفتند.
مکارم شیرازی: و زراعتها و قصرهاي جالب و گرانقيمت!

انصاریان: و نعمت هایی که با آسایش و خوشی از آن برخوردار بودند.
خرمشاهی: و نعمتى كه در آن خوش و خرم بودند
فولادوند: و نعمتى كه از آن برخوردار بودند
قمشه‌ای: و ناز و نعمت وافری که در آن غرق بودند و از همه چشم پوشیدند.
مکارم شیرازی: و نعمتهاي فراوان ديگر كه در آن متنعم بودند.

انصاریان: [آری، سرانجام کارشان] چنین بود و ما همه آنها را به قومی دیگر به میراث دادیم.
خرمشاهی: اين چنين بود كه آنها را به قومى ديگر به ميراث داديم‏
فولادوند: [آرى] اين چنين [بود] و آنها را به مردمى ديگر ميراث داديم
قمشه‌ای: این چنین بود و ما آن ناز و نعمتها را از قوم گذشته ارث به قوم دیگر دادیم.
مکارم شیرازی: اينچنين بود ماجراي آنها و ما اينها را ميراث براي اقوام ديگر قرار داديم.

انصاریان: پس نه آسمان برآنان گریست و نه زمین و [هنگام نزول عذاب هم] مهلت نیافتند.
خرمشاهی: و آسمان و زمين بر آنان نگريست، و به آنان مهلتى داده نشد
فولادوند: و آسمان و زمين بر آنان زارى نكردند و مهلت نيافتند
قمشه‌ای: و بر مرگ گذشتگان هیچ چشم آسمان و زمین نگریست و بر هلاکشان مهلت ندادند.
مکارم شیرازی: نه آسمان بر آنها گريست و نه زمين و نه به آنها مهلتي داده شد.

انصاریان: همانا ما بنی اسرائیل را از آن عذاب خوارکننده نجات دادیم.
خرمشاهی: و به راستى كه بنى‏اسرائيل را از عذاب خواركننده رهانيديم‏
فولادوند: و به راستى فرزندان اسرائيل را از عذاب خفت ‏آور رهانيديم
قمشه‌ای: و البته ما بنی اسرائیل را از عذاب ذلّت و خواری نجات دادیم.
مکارم شیرازی: ما بني اسرائيل را از عذاب ذلتبار نجات بخشيديم.