به نام خداوند رحمتگر مهربان

آگاهى از قيامت به او باز مى‏گردد و هيچ بار و برى از پوستش بر نمى‏آيد، و هيچ مادينه‏اى بار بر نمى‏گيرد، و بار خود را به زمين نمى‏گذارد، مگر با آگاهى او، و روزى كه ايشان را ندا دهد كه پس شريكان من [كه شما ادعا مى‏كرديد] كجا هستند؟ گويند تو را خبر داديم كه ما را هيچ شاهدى نيست‏ (۴۷)

و آنچه در گذشته به پرستش مى‏خواندند، از ديد آنان ناپديد شود، و دريابند كه گريزگاهى ندارند (۴۸)

انسان هرگز از طلب‏خيز به دعا خسته نمى‏شود، ولى چون شرى به او رسد، بس نوميد و دلسرد است‏ (۴۹)

و اگر به او پس از رنجى كه رسيده است، از سوى خود رحمتى بچشانيم، گويد اين حق من است و گمان ندارم كه قيامت برپا شود، و اگر هم به سوى پروردگارم بازگردانده شوم، همانا براى من در نزد او خوشى [/بهشت‏] خواهد بود، آنگاه كافران را از [نتيجه و حقيقت‏] كار و كردارشان آگاه سازيم و به آنان از عذاب سهمگين بچشانيم‏ (۵۰)

و چون به انسان ناز و نعمتى ارزانى داريم [از سر نعمت زدگى و ناسپاسى‏] روى بگرداند و دامن كشان بگذرد، و چون بلايى به او رسد دعاخوانى پيگير است‏ (۵۱)

بگو انديشه كنيد اگر [قرآن‏] از سوى خدا باشد، و سپس شما منكرش شويد، ديگر چه كسى از كسى كه چنين ناسازگارى عظيمى دارد، گمراه‏تر خواهد بود؟ (۵۲)

زودا كه آيات خود را در بيرون و درونشان به ايشان بنمايانيم، تا آنكه بر آنان آشكار شود كه آن حق است، آيا كافى نيست كه پروردگارت بر همه چيز گواه است‏ (۵۳)

بدانيد كه ايشان از لقاى پروردگارشان در شك‏اند، بدانيد كه او بر هر چيز چيره است‏ (۵۴)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

حم [حا ميم‏] (۱)

عسق [عين سين قاف‏] (۲)

بدين‏سان خداوند پيروزمند فرزانه به سوى تو و كسانى كه پيش از تو [پيامبر] بودند، وحى مى‏فرستد (۳)

آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است او راست، و او بلندمرتبه بزرگ است‏ (۴)

نزديك است كه آسمانها [از ناروايى بهتان آنان‏] بر فرازشان پاره پاره شود، و فرشتگان سپاسگزارانه پروردگارشان را تسبيح مى‏گويند و براى زمينيان آمرزش مى‏خواهند، هان همانا خداوند است كه آمرزگار مهربان است‏ (۵)

و كسانى كه به جاى او سرورانى را به پرستش مى‏گيرند، خداوند حاكم بر آنهاست، و تو نگهبان آنان نيستى‏ (۶)

و بدين‏سان قرآنى عربى [/شيوا] بر تو وحى كرديم، تا [اهل‏] مكه و پيرامونيان آن را هشدار دهى، و از روز محشر كه شكى در آن نيست، هشدار دهى، كه گروهى در بهشتند و گروهى در دوزخ‏ (۷)

و اگر خداوند مى‏خواست آنان را امت يگانه‏اى قرار مى‏داد، ولى هركس را كه بخواهد در جوار رحمتش در مى‏آورد، و ستمكاران [مشرك‏] يار و ياورى ندارند (۸)

يا به جاى او سرورانى را به پرستش گرفته‏اند، حال آنكه سرور [راستين‏] خداوند است و اوست كه مردگان را زندگى مى‏بخشد و او بر هر كارى تواناست‏ (۹)

و در هر آنچه اختلاف نظر پيدا كنيد، حكمش با خداوند است، چنين است خداوند، پروردگار من كه بر او توكل كرده‏ام و به درگاهش روى آورده‏ام‏ (۱۰)

پديد آورنده آسمانها و زمين كه براى شما از نوع خودتان همتايانى آفريده است، و از چارپايان نيز انواعى [قرار داده است‏]، و شما را در آن آفريده است، همانند او چيزى نيست و اوست كه شنواى بيناست‏ (۱۱)

او راست كليدهاى آسمانها و زمين، روزى را براى هركس كه بخواهد گشاده يا فروبسته مى‏دارد، كه او به هر كارى داناست‏ (۱۲)

در دين شما، هر آنچه به نوح سفارش كرده بود، مقرر داشت، و نيز آنچه به تو وحى كرده‏ايم، و آنچه به ابراهيم و موسى و عيسى سفارش كرده‏ايم، كه دين را برپا بداريد، و در آن اختلاف نورزيد، آنچه مشركان را به آن مى‏خوانى، بر ايشان دشوار آيد، خداوند است كه هركس را بخواهد به راه خويش برمى‏گزيند و هركس را كه روى به درگاه او آورد، به سوى خويش هدايت مى‏كند (۱۳)

و تفرقه پيدا نكردند مگر پس از آنكه علم [وحى‏] برايشان آمد، آن هم از روى رشك و رقابتى كه در ميانشان بود، و اگر حكم پيشين پروردگارت تا سرآمدى معين تعلق نگرفته بود، در ميانشان داورى مى‏شد، و كسانى كه پس از ايشان كتاب را فراگرفتند از آن سخت در شك‏اند (۱۴)

پس براى اين [امر] دعوت كن، و چنانكه دستور يافته‏اى پايدارى كن، و از هوى و هوس آنان پيروى مكن و بگو به هر كتابى كه خداوند فرو فرستاده است، ايمان آورده‏ام، و دستور يافته‏ام كه در ميان شما دادگرى كنم، خداوند پروردگار ما و پروردگار شماست، كار و كردار ما از آن ماست، و كار و كردار شما از آن شما، در ميان ما و شما گفت و گويى نيست، خداوند ما و شما را [براى داورى‏] گرد مى‏آورد و سير و سرانجام به سوى اوست‏ (۱۵)

و كسانى كه پس از پذيرفته شدن دعوت او درباره خداوند محاجه مى‏كنند، احتجاجشان در نزد پروردگارشان باطل است، و بر آنان خشمى [از جانب خداوند] است، و عذابى سهمگين [در پيش‏] دارند (۱۶)

خداوند كسى است كه كتاب آسمانى و سنجه را به حق نازل كرده است و چه دانى چه بسا قيامت نزديك باشد (۱۷)

كسانى كه آن را باور ندارند درباره آن شتاب مى‏ورزند، و كسانى كه ايمان آورده‏اند، از آن ترسانند، و مى‏دانند كه آن حق است، بدانيد كسانى كه درباره قيامت شك و شبهه دارند، در گمراهى دور و درازند (۱۸)

خداوند در كار بندگانش باريك‏بين است، هركس را كه بخواهد روزى مى‏دهد و اوست تواناى پيروزمند (۱۹)

هركس كه بهره كشت اخروى را خواسته باشد، براى او در كشت او مى‏افزاييم، و هركس بهره كشت دنيوى را خواسته باشد، از آن به او مى‏بخشيم، و براى او در آخرت بهره‏اى نيست‏ (۲۰)

يا مگر براى آنان شريكان [/معبودان ناحق‏] ى است كه براى آنان احكامى دينى مقرر داشته است كه خداوند آن را اجازه نداده است؟ و اگر حكم فيصله‏بخش [پيشين‏] نبود، در ميان آنان داورى مى‏شد، و براى ستمكاران [مشرك‏] عذابى دردناك [در پيش‏] است‏ (۲۱)

[آنگاه‏] ستمكاران [مشرك‏] را از كار و كردارشان هراسان بينى و [كيفر] آن به ايشان فرا مى‏رسد، و كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، در سرابستانها باشند، آنچه بخواهند براى ايشان نزد پروردگارشان فراهم است، آن همان نعمت بزرگ است‏ (۲۲)

اين همان است كه خداوند به بندگانش كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، مژده داده است، بگو براى آن كار از شما مزدى نمى‏طلبم، مگر دوستدارى در حق نزديكان [/اهل بيتم‏]، و هر كس كار نيكى كند، در آن برايش جزاى نيك بيفزاييم، چرا كه خداوند آمرزگار قدردان است‏ (۲۳)

يا مى‏گويند [پيامبر] بر خداوند دروغ بسته است، بدانيد كه اگر خداوند بخواهد بر دل تو مهر مى‏گذارد، و خداوند باطل را مى‏زدايد، و با كلمات خويش [دين‏] حق را استوار مى‏دارد، كه او داناى راز دلهاست‏ (۲۴)

و اوست كه توبه بندگانش را مى‏پذيرد و گناهان را مى‏بخشد و مى‏داند كه چه مى‏كنيد (۲۵)

و [دعاى‏] كسانى را كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، اجابت مى‏كند، و بر جزاى آنان از فضل خويش مى‏افزايد، و كافران عذابى سهمگين [در پيش‏] دارند (۲۶)

و اگر خداوند روزى را بر همه بندگانش گسترده مى‏داشت، در روى زمين فتنه و فساد مى‏كردند، ولى به اندازه‏اى كه بخواهد مقرر مى‏دارد، كه او به كار بندگانش آگاه و بيناست‏ (۲۷)

و هموست كه باران را پس از آنكه نوميد شده‏اند، فرو مى‏فرستد، و رحمتش را مى‏گسترد، و او سرور ستوده است‏ (۲۸)

و از آيات او آفرينش آسمانها و زمين است و جانورانى كه در آنها پراكنده است، و او هرگاه بخواهد بر گردآوردن آنها تواناست‏ (۲۹)

و هر مصيبتى كه به شما برسد از كار و كردار خودتان است، و او از بسيارى [گناهان‏] در مى‏گذرد (۳۰)

و شما در روى زمين گزير و گريزى نداريد، و شما را در برابر خداوند يار و ياورى نيست‏ (۳۱)

و از پديده‏هاى شگرف او كشتيهاست مانند كوهها در دريا (۳۲)

اگر خواهد باد را نگه دارد، آنگاه آنها بر روى آن [دريا] راكد مانند، در اين براى هر شكيباى شاكرى مايه‏هاى عبرت است‏ (۳۳)

يا آنان [/اهل كشتى‏] را به خاطر كار و كردارشان نابود كند، و او از بسيارى [گناهان‏] در مى‏گذرد (۳۴)

و كسانى كه در آيات ما مجادله مى‏كنند، بدانند كه گريزگاهى ندارند (۳۵)

پس آنچه به شما داده شده است، بهره زندگانى دنياست، و براى كسانى كه ايمان آورده‏اند و به پروردگارشان توكل كرده‏اند، آنچه نزد خداوند است، بهتر و پايدارتر است‏ (۳۶)

و همچنين [براى‏] كسانى كه از گناهان كبيره و ناشايستيها پرهيز مى‏كنند، و چون خشمگين شوند، گذشت مى‏كنند (۳۷)

و كسانى كه نداى پروردگارشان را استجابت كرده‏اند، و نماز را بر پا داشته‏اند و كارشان رايزنى با همديگر است، و از آنچه روزيشان داده‏ايم، مى‏بخشند (۳۸)

و كسانى كه چون به آنان تعدى رسد، انتقام مى‏گيرند (۳۹)

و جزاى هر بدى، بديى همانند آن است، پس هر كه عفو و نيكوكارى پيشه كند، پاداش او بر خداوند است، كه ستمكاران را دوست ندارد (۴۰)

و هركس بعد از ستمى كه ديده است، انتقام گيرد، اينانند كه بر آنان ايرادى نيست‏ (۴۱)

ايراد تنها بر كسانى است كه به مردم ستم مى‏كنند و در روى زمين به ناحق سركشى مى‏نمايند، اينانند كه عذابى دردناك در پيش دارند (۴۲)

و هركس كه شكيبايى و گذشت پيشه كند، بى‏گمان اين از كارهاى سترگ است‏ (۴۳)

و هركس خداوند بيراهش گذارد، ديگر پس از او سرورى ندارد، و ستمكاران [مشرك‏] را بينى كه چون عذاب را بنگرند، گويند آيا راهى براى بازگشت [به دنيا] هست‏ (۴۴)

و آنان را بينى كه بر آن [آتش دوزخ‏] عرضه دارندشان، از خوارى زبونند، و به گوشه چشم نيم گشاده مى‏نگرند، و مؤمنان گويند بى‏گمان زيانكاران كسانى هستند كه در روز [حساب و] قيامت به خويشتن و خانواده خويش زيان زده‏اند، بدانيد كه ستمكاران [مشرك‏] در عذابى پاينده‏اند (۴۵)

و آنان را دوستانى نيست كه در برابر خداوند ياريشان كنند، و هركس كه خداوند بيراهش گذارد، او را راهى نيست‏ (۴۶)

نداى پروردگارتان را، پيش از آنكه روزى بيايد كه در برابر امر الهى بازگشتى نداشته باشد، بپذيريد، در چنين روزى شما را پناهگاهى نيست، و شما را مجال انكارى نيست‏ (۴۷)

پس اگر رويگردان شدند بدان كه تو را نگهبان ايشان نفرستاده‏ايم، بر تو جز پيام‏رسانى نيست، و ما چون از جانب خويش به انسان رحمتى بچشانيم، به آن شاد شود، و اگر به خاطر كار و كردار پيشينشان به ايشان بلايى رسد، آنگاه است كه انسان ناسپاس است‏ (۴۸)

فرمانروايى آسمانها و زمين از آن خداوند است، هر چه مى‏خواهد مى‏آفريند، به هركس كه خواهد [فرزند] دختر بخشد، و به هركس كه خواهد [فرزند] پسر (۴۹)

يا به آنان هم پسر و هم دختر دهد، و هركس را كه خواهد سترون گرداند، كه او داناى تواناست‏ (۵۰)

و هيچ بشرى را نرسد كه خداوند با او سخن گويد مگر از راه وحى، يا از پشت پرده‏اى، يا فرشته‏اى بفرستد و آنچه مى‏خواهد به اذن خويش وحى كند كه او بلندمرتبه فرزانه است‏ (۵۱)

و بدين‏سان [پيام و كتاب‏] روحبخشى از امر خويش به تو وحى كرديم، و تو پيشتر نمى‏دانستى كتاب چيست و ايمان چيست؟ ولى آن را همچون نورى گردانديم كه هركس را از بندگان خويش كه بخواهيم با آن هدايت مى‏كنيم و بى‏گمان تو به راهى راست هدايت مى‏كنى‏ (۵۲)

راه خداوندى كه آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است، او راست، بدانيد كه كارها به سوى خداوند باز مى‏گردد (۵۳)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

حم [حا ميم‏] (۱)

سوگند به كتاب روشنگر (۲)

ما آن را به هيئت قرآنى عربى پديد آورده‏ايم، باشد كه تعقل كنيد (۳)

و آن بلندمرتبه و حكمت‏آميز است و در ام‏الكتاب در نزد ماست‏ (۴)

آيا به خاطر آنكه شما قومى گزافكار هستيد، پند [قرآن‏] را از شما باز داريم؟ (۵)

و چه بسيار پيامبر در ميان پيشينيان فرستاده‏ايم‏ (۶)

و هيچ پيامبرى به نزد آنان نيامد مگر آنكه او را ريشخند كردند (۷)

آنگاه دست درازتر از آنان را نابود كرديم، و سرنوشت پيشينيان تكرار شد (۸)

و اگر از آنان پرسى كه آسمانها و زمين را چه كسى آفريده است، بى‏شك گويند خداوند پيروزمند دانا آنها را آفريده است‏ (۹)

همان كسى كه زمين را آسايشگاه شما ساخت و در آن راههايى پديد آورد باشد كه راه يابيد (۱۰)

و همان كسى كه از آسمان آبى به اندازه فرو فرستاد، آنگاه بدان سرزمينى پژمرده را زنده ساختيم، [شما هم‏] بدين‏سان [از گورها] بيرون آورده شويد (۱۱)

و همان كسى كه همه گونه‏ها را آفريد و براى شما از كشتيها و چارپايان مركوب ساخت‏ (۱۲)

كه بر پشت آن برآييد و سپس نعمت پروردگارتان را آنگاه كه بر آن بر آمديد، ياد كنيد و بگوييد پاكا كسى كه اين را رام ما ساخت و ما بر آن توانا نبوديم‏ (۱۳)

و ما به [درگاه‏] پروردگارمان روى مى‏آوريم‏ (۱۴)

و براى او از بندگانش فرزندى قائل شدند، بى‏گمان انسان، ناسپاسى آشكار است‏ (۱۵)

آيا از آنچه آفريده است براى خود دختران را برگزيده است و شما را به داشتن پسران، برگزيده است؟ (۱۶)

و چون هر يك از آنان را به آنچه براى خداوند مثل مى‏زند [دختر]، خبر دهند، چهره‏اش سياه شود و اندوه خود را فرو خورد (۱۷)

آيا كسى كه در زر و زيور پرورش يافته است [دختر] كه در جدل هم ناتوان است [شايسته نسبت دادن به خداوند است؟] (۱۸)

و مدعى شدند كه فرشتگان كه خود بندگان خداوند رحمان‏اند، مادينه‏اند، آيا آفرينش آنان را شاهد بوده‏اند؟ كه [در اين صورت‏] زودا كه شهادت ايشان نوشته شود، و بازخواست شوند (۱۹)

و گويند اگر خداوند رحمان مى‏خواست ما آنان [فرشتگان‏] را نمى‏پرستيديم، آنان را به اين امر، علمى نيست، ايشان جز دروغ نمى‏بافند (۲۰)

يا شايد به آنان كتابى پيش از آن داده‏ايم كه ايشان به آن متمسك‏اند؟ (۲۱)

بلكه گويند ما پدرانمان را بر شيوه‏اى يافته‏ايم، و با پيروى از آنان رهيافته‏ايم‏ (۲۲)

و بدين‏سان پيش از تو در هيچ آبادى، هشداردهنده‏اى نفرستاديم مگر آنكه ناز پروردگانش گفتند ما پدرانمان را بر شيوه‏اى يافته‏ايم، و ما در پى آنان دنباله روانيم‏ (۲۳)

بگو حتى اگر براى شما راهنماتر از آنچه پدرانتان را پيرو آن يافتيد، بياورم؟ گفتند ما رسالت شما را منكريم‏ (۲۴)

آنگاه از ايشان داد ستانديم، پس بنگر كه سرانجام دروغ انگاران چه بوده است‏ (۲۵)

و چنين بود كه ابراهيم به پدرش و قومش گفت همانا من از آنچه مى‏پرستيد برى و بركنارم‏ (۲۶)

مگر از كسى كه مرا آفريده است و همو مرا هدايت فرمايد (۲۷)

و آن [انديشه توحيد] را سخنى ماندگار در ميان احفاد او قرار داد، باشد كه به راه آيند (۲۸)

آرى اينان و پدرانشان را بهره‏مند ساخته‏ام تا آنكه [دين‏] حق و پيامبرى آشكار به نزد آنان آمد (۲۹)

و چون [دين‏] حق به نزد آنان آمد، گفتند اين جادوست و ما منكر آنيم‏ (۳۰)

و گفتند چرا اين قرآن بر مردى بزرگ از آن دو شهر [مكه و طائف‏] فرود نيامده است‏ (۳۱)

آيا ايشان رحمت پروردگارت را تقسيم مى‏كنند [نه بلكه‏] ما زيستمايه‏شان را در زندگانى دنيا در ميان آنان تقسيم مى‏كنيم، و بعضى از ايشان را بر بعضى ديگر به درجاتى برتر داشتيم تا بعضى از آنان بعضى ديگر را به بيگارى بگيرند، و رحمت پروردگارت بهتر است از آنچه گرد مى‏آورند (۳۲)

و اگر اين نبود كه [نمى‏خواستيم‏] مردم امت يگانه‏اى [در كفر] شوند، براى خانه‏هاى كسانى كه بر خداوند رحمان كفر مى‏ورزيدند، سقفهايى سيمين پديد مى‏آورديم، و نيز نردبانهايى [از سيم‏] كه بر آنها بالا روند (۳۳)

و نيز براى خانه‏هايشان درهايى [از سيم‏] و تختهايى [قرار مى‏داديم‏] كه بر آنها تكيه زنند (۳۴)

و زر و زيورهايى، و همه اينها كالاى زندگانى دنياست، و آخرت در نزد پروردگارت از آن پرهيزگاران است‏ (۳۵)

و هر كس از ياد خداى رحمان دل بگرداند، براى او شيطانى بگماريم كه او همنشين اوست‏ (۳۶)

و آنان ايشان را از راه [راست‏] باز دارند، و گمان برند كه خود رهيافته‏اند (۳۷)

تا آنكه به نزد ما آيد [و به آن شيطان‏] گويد كاش بين من و تو فاصله مشرق و مغرب بود، و چه بد همنشينى است‏ (۳۸)

و هرگز چون ستم [/شرك‏]ورزيده‏ايد، اين روز [اين امر] سودتان ندهد كه در عذاب مشتركيد (۳۹)

آيا تو به ناشنوايان [پيام خود را] مى‏شنوانى، يا نابينايان و كسى را كه در گمراهى آشكار است، هدايت مى‏كنى؟ (۴۰)

پس اگر تو را [از دنيا] ببريم، در آن صورت از ايشان داد مى‏ستانيم‏ (۴۱)

يا اگر به تو آنچه [از عذاب‏] به ايشان وعده داده‏ايم نشان دهيم، در هر صورت، بر ايشان تواناييم‏ (۴۲)

به آنچه بر تو وحى شده است، تمسك كن [و بدان كه‏] تو بر راه راست هستى‏ (۴۳)

و آن يادآورى براى تو و قوم توست، و زودا كه باز خواست شويد (۴۴)

و از [پيروان‏] پيامبران ما، كسانى كه پيش از تو فرستاده‏ايم بپرس، كه آيا به جاى خداوند رحمان، خدايانى را حكم كرده‏ايم كه پرستيده شوند؟ (۴۵)

و به راستى موسى را همراه با پديده‏هاى شگرفمان به سوى فرعون و بزرگان قومش فرستاديم، آنگاه گفت من پيامبر پروردگار جهانيانيم‏ (۴۶)

چون پديده‏هاى شگرف ما را براى آنان آورد، آنگاه بود كه به آنها مى‏خنديدند (۴۷)

و هيچ پديده شگرفى به آنان ننمايانديم مگر آنكه از همانندش بزرگتر بود، و ايشان را با عذاب فرو گرفتيم باشد كه به راه آيند (۴۸)

و گفتند اى ساحر [ارجمند] براى ما به درگاه پروردگارت -با عهدى كه با تو دارددعا كن كه ما هم رهيافته‏ايم‏ (۴۹)

و چون عذاب را از آنان بر طرف ساختيم، آنگاه بود كه پيمان شكنى كردند (۵۰)

و فرعون در ميان قومش [چنين‏] آواز در داد كه اى قوم من آيا فرمانروايى مصر از آن من نيست و آيا اين رودها از زير [كوشك‏] من روان نيست، آيا نمى‏نگريد؟ (۵۱)

بلكه من بهترم از اين كسى كه بى‏مقدار است، و نزديك نيست كه سخن واضح بگويد (۵۲)

پس چرا دستبندهايى زرين براى او نازل نشده، يا چرا با او فرشتگانى نيامده‏اند كه همراهى كنند؟ (۵۳)

پس قومش را از راه به در برد، آنگاه از او پيروى كردند كه ايشان [در برابر خداوند] قومى نافرمان بودند (۵۴)

و چون ما را به خشم آوردند، از ايشان انتقام گرفتيم، و همگيشان را غرقه ساختيم‏ (۵۵)

و آنان را پيشينه و مايه عبرت واپسينان گردانديم‏ (۵۶)

و چون [آفرينش‏] پسر مريم مثل زده شد، آنگاه قوم تو از آن بانگ [به ريشخند] برداشتند (۵۷)

و گفتند آيا خدايان ما بهترند يا او؟ و اين مثل را براى تو نزدند مگر از راه جدل، آرى كه قومى ستيزه‏جو هستند (۵۸)

او جز بنده‏اى نيست كه بر او نعمتها ارزانى داشته‏ايم، و او را براى بنى‏اسرائيل مايه عبرت ساخته‏ايم‏ (۵۹)

و اگر مى‏خواستيم به جاى شما فرشتگانى در روى زمين پديد مى‏آورديم كه جانشين شوند (۶۰)

و همانا او [عيسى يا قرآن‏] نشانه قيامت است، پس هرگز در آن شك نداشته باشيد، و از من پيروى كنيد، اين راهى راست است‏ (۶۱)

و شيطان راه شما را نزند، كه او دشمن آشكار شماست‏ (۶۲)

و چون عيسى پديده‏هاى شگرف را آورد، گفت به راستى براى شما حكمت آورده‏ام، و براى شما بعضى از امورى را كه در آن اختلاف نظر داريد روشن مى‏سازم، پس از خداوند پروا و از من پيروى كنيد (۶۳)

بى‏گمان خداوند پروردگار من است و پروردگار شماست، او را بپرستيد كه راه راست همين است‏ (۶۴)

ولى گروه مشركان در ميان خود به اختلاف سخن گفتند، پس واى بر ستمگران [مشرك‏] از عذاب روزى سهمگين‏ (۶۵)

انتظار ندارند مگر قيامت را كه به ناگهان به سراغشان آيد و ايشان ناآگاه باشند (۶۶)

دوستان در چنين روزى، بعضى دشمن بعض ديگر باشند، مگر پرهيزگاران‏ (۶۷)

اى بندگانم امروز نه بيمى بر شماست و نه اندوهگين شويد (۶۸)

كسانى كه به آيات ما ايمان آورده‏اند و مسلمان هستند (۶۹)

شما و همسرانتان شادمانه به بهشت درآييد (۷۰)

برگرد آنان سينى‏هاى زرين و كوزه‏ها را به گردش درآورند و در آنجا هر چه دلها خواهد و ديدگان بپسندد، هست و شما در آنجا جاودانه هستيد (۷۱)

و اين بهشتى است كه به خاطر كار و كردارتان به شما رسيده است‏ (۷۲)

براى شما در آنجا ميوه‏هاى بسيار هست كه از آنها مى‏خوريد (۷۳)

بى‏گمان گناهكاران در عذاب دوزخ جاويدانند (۷۴)

[عذاب‏] از ايشان كاهش نيابد و آنان در آن حال دلسردند (۷۵)

و ما در حق ايشان ستم نكرديم، بلكه خود [در حق خويش‏] ستمكار بودند (۷۶)

و ندا در دهنداى "مالك" كاش پروردگارت كار ما را يكسره كند، گويد شما ماندگاريد (۷۷)

به راستى كه براى شما [دين و سخن‏] حق را آورده‏ايم، ولى بيشترينه شما ناخواهان حق هستيد (۷۸)

يا در كار خود عزم و جزم داشتند، ما نيز جازم هستيم‏ (۷۹)

يا شايد گمان كنند كه ما راز و رازگويى‏شان را نمى‏شنويم؟ آرى مى‏شنويم، و فرشتگان ما نزد ايشان [كار و كردارشان را] مى‏نويسند (۸۰)

بگو اگر براى خداى رحمان فرزندى بود، من خود نخستين پرستنده بودم (۸۱)

منزه و فراتر است پروردگار آسمانها و زمين صاحب عرش، از آنچه مى‏گويند (۸۲)

پس بگذارشان تا ژاژخايى و بازيگوشى كنند تا به ديدار آن روزشان كه وعده‏اش را به ايشان داده‏اند، برسند (۸۳)

و او كسى است كه هم در آسمان خداست و هم در زمين خداست، و او فرزانه داناست‏ (۸۴)

و بزرگا كسى كه فرمانروايى آسمانها و زمين و آنچه در ميان آنهاست از آن اوست و آگاهى از قيامت با اوست و به نزد او باز گردانده مى‏شويد (۸۵)

و كسانى كه [كافران‏] به جاى او [خداوند] به پرستش مى‏خوانند، داراى شفاعت نيستند، مگر [براى‏] آن كسى كه شاهد و ناظر حق باشد و ايشان مى‏دانند (۸۶)

و اگر از ايشان بپرسى چه كسى ايشان را آفريده است، بى‏شك خواهند گفت خداوند، پس چگونه بيراهه مى‏روند؟ (۸۷)

و سوگند به سخن او [محمد] كه يارب گويد، اينان قومى هستند كه ايمان نمى‏آورند (۸۸)

از ايشان درگذر و بگو سلام، زودا كه بدانند (۸۹)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

حم [حا ميم‏] (۱)

سوگند به كتاب روشنگر (۲)

كه ما آن را در شبى فرخنده فرو فرستاده‏ايم كه ما هشداردهنده‏ايم‏ (۳)

در آن [شب‏] هر كار استوارى فيصله يابد (۴)

كه فرمانى از سوى ماست، كه ما فرستنده‏ايم‏ (۵)

رحمتى است از سوى پروردگارت، كه او شنواى داناست‏ (۶)

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه در ميان آنهاست، اگر اهل ايقان باشيد (۷)

خدايى جز او نيست كه زندگى مى‏بخشد و مى‏ميراند، پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شما (۸)

آرى آنان به شك و شبهه خويش سرگرمند (۹)

پس چشم بدار روزى را كه آسمان دودى آشكار برآورد (۱۰)

كه مردم را فراگيرد، اين عذابى دردناك است‏ (۱۱)

[گويند] پروردگارا اين بلا را از ما بگردان، كه ما [اينك‏] مؤمن هستيم‏ (۱۲)

[اما] چگونه پند گيرند، و به راستى كه پيامبرى آشكار به نزد آنان آمده بود (۱۳)

سپس از او رويگردان شدند، و گفتند [او] تعليم گرفته‏اى ديوانه است‏ (۱۴)

[گفتيم‏] ما برگرداننده بلا به اندك مايه‏اى هستيم، [و مى‏دانيم‏] كه شما باز گردنده‏ايد (۱۵)

روزى كه گير و دارى سخت و سترگ آغاز كنيم، [آنگاه‏] ما دادستانيم‏ (۱۶)

و به راستى كه پيش از آنان قوم فرعون را آزموديم، و پيامبرى گرامى به نزد آنان آمد (۱۷)

[و با ايشان گفت‏] كه بندگان خدا را به من بسپاريد، كه من پيامبرى امين براى شما هستم‏ (۱۸)

و اينكه در برابر خداوند بزرگى نجوييد، كه من آورنده برهانى آشكار براى شما هستم‏ (۱۹)

و من از شر اينكه سنگسارم كنيد به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مى‏برم‏ (۲۰)

و اگر سخن مرا باور نداريد، پس از من كناره بگيريد (۲۱)

آنگاه به درگاه پروردگارش ندا در داد كه اينان قومى گنهكارند (۲۲)

[پاسخ آمد كه‏] پس بندگانم را شبانه روانه كن، [و بدانيد كه‏] شما تعقيب مى‏شويد (۲۳)

و دريا را آرميده [به حال خود] بگذار و بگذر، آنان [فرعونيان‏] سپاهى غرق شدنى‏اند (۲۴)

چه بسيار باغها و چشمه‏ساران از خود باقى گذارند (۲۵)

و [نيز] كشتزارها و خانه‏هاى نيكو (۲۶)

و نعمتى كه در آن خوش و خرم بودند (۲۷)

اين چنين بود كه آنها را به قومى ديگر به ميراث داديم‏ (۲۸)

و آسمان و زمين بر آنان نگريست، و به آنان مهلتى داده نشد (۲۹)

و به راستى كه بنى‏اسرائيل را از عذاب خواركننده رهانيديم‏ (۳۰)

از [شر] فرعون كه بزرگى طلبى از تجاوزكاران بود (۳۱)

و به راستى كه ايشان [بنى‏اسرائيل‏] را آگاهانه بر جهانيان [هم زمانشان‏] برگزيديم‏ (۳۲)

و به ايشان از پديده‏هاى شگرف خويش، آنچه در آن آزمون آشكارى بود بخشيديم‏ (۳۳)

[و مى‏دانستيم كه‏] اينان خواهند گفت (۳۴)

اين جز مرگ نخستين [و آخرين‏] ما نيست، و ما برانگيخته نخواهيم بود (۳۵)

اگر راست مى‏گوييد [و حقيقت غير از اين است‏] پدرانمان را باز آوريد (۳۶)

آيا ايشان بهتر بودند يا قوم تبع، و پيشينيان آنان كه نابودشان كرديم، چرا كه گناهكار بودند (۳۷)

و آسمانها و زمين را و آنچه در ميان آنهاست، به بازيچه نيافريده‏ايم‏ (۳۸)

آنها را جز به حق نيافريده‏ايم ولى بيشترينه آنان نمى‏دانند (۳۹)

بى‏گمان روز داورى، موعد همگى آنان است‏ (۴۰)

روزى كه هيچ دوستى از هيچ دوستى دفاع نكند و نيز ايشان يارى نيابند (۴۱)

مگر كسى كه خداوند بر او رحمت آورده باشد، كه او پيروزمند مهربان است‏ (۴۲)

همانا درخت زقوم (۴۳)

خوراك گناهكار[ان‏] است‏ (۴۴)

كه مانند فلز گداخته در شكمها مى‏جوشد (۴۵)

مانند جوشيدن آب گرم‏ (۴۶)

[درباره هر گناهكار گوييم‏] او را بگيريد و به ميانه دوزخش بكشيد (۴۷)

سپس بر فراز سرش از عذاب آب گرم فرو ريزيد (۴۸)

[و بگوييدش‏] بچش كه تو [به خيال خودت‏] گرانقدر گرامى هستى‏ (۴۹)

اين همان است كه به آن شك داشتيد (۵۰)

بى‏گمان پرهيزگاران در مقامى امن هستند (۵۱)

در ميان باغها و چشمه‏ساران‏ (۵۲)

جامه‏هايى از ابريشم نازك و ابريشم ستبر در بر كرده، رو به روى يكديگرند (۵۳)

آرى چنين است، و آنان را با حوريان درشت چشم همسر مى‏گردانيم‏ (۵۴)

در آنجا هر ميوه‏اى كه خواهند در كمال آرامش طلب كنند (۵۵)

در آنجا [طعم‏] هيچ مرگى جز مرگ نخستين نچشند، و [خداوند] ايشان را از عذاب دوزخ در امان دارد (۵۶)

اين بخششى از سوى پروردگار توست، اين همان رستگارى بزرگ است‏ (۵۷)

جز اين نيست كه آن را به زبان تو به آسانى روان ساخته‏ايم، باشد كه پند گيرند (۵۸)

منتظر باش كه آنان نيز منتظرند (۵۹)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

حم [حا ميم‏] (۱)

كتابى است فرو فرستاده از سوى خداوند پيروزمند فرزانه‏ (۲)

بى‏گمان در آسمانها و زمين مايه‏هاى عبرتى براى مؤمنان هست‏ (۳)

نيز در آفرينشتان و جانورانى كه [در زمين‏] مى‏پراكند، براى اهل يقين مايه‏هاى عبرت است‏ (۴)

و در پى يكديگر آمدن شب و روز، و هر روزى‏اى [باران‏] كه خداوند از آسمان فرو فرستاده است، و زمين را پس از پژمردنش بدان زنده داشته است، و در گردش بادها مايه‏هاى عبرتى براى خردمندان هست‏ (۵)

اين آيات الهى است كه به حق بر تو مى‏خوانيم پس به كدامين حديث بعد از خداوند و آيات او ايمان مى‏آورند؟ (۶)

واى بر هر دروغ‏زن گناهكارى‏ (۷)

كه آيات الهى را كه بر او خوانده مى‏شود، مى‏شنود، سپس متكبرانه در شيوه خود سماجت مى‏ورزد، گويى آنها را نشنيده است، پس او را از عذاب دردناك خبر ده‏ (۸)

و چون از چيزى از آيات ما آگاه شود، آن را به ريشخند مى‏گيرد، اينانند كه برايشان عذاب خواركننده است‏ (۹)

دوزخ پيشاپيش ايشان است، و آنچه به دست آورده‏اند هيچ به كار ايشان نيايد، همچنين دوستانى كه به جاى خداوند گرفته‏اند، و عذابى سهمگين در پيش دارند (۱۰)

اين رهنمودى است و كسانى كه به آيات پروردگارشان انكار ورزيده‏اند، عذابى از عقوبتى دردناك دارند (۱۱)

خداوند كسى است كه دريا را براى شما رام كرد تا كشتيها در آن به فرمان او [براى شما] روان شود، تا از نعمت او روزى خود بجوييد و باشد كه سپاس بگزاريد (۱۲)

و آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است همه از اوست و آنها را براى شما رام كرد، بى‏گمان در اين مايه‏هاى عبرتى براى انديشه‏وران هست‏ (۱۳)

به كسانى كه ايمان آورده‏اند بگو از كسانى كه از ايام الله بيمى ندارند درگذرند، تا خداوند هر قومى را به حسب كار و كردارشان جزا دهد (۱۴)

هر كس كه كارى شايسته پيشه كند به سود خود اوست، و هر كس كارى بد در پيش گيرد، به زيان خود اوست، سپس به سوى پروردگارتان بازگردانده شويد (۱۵)

و به راستى كه به بنى‏اسرائيل كتاب آسمانى و فرمانروايى و پيامبرى بخشيديم، و از پاكيزه‏ها روزيشان داديم، و ايشان را بر جهانيان [هم زمانشان‏] برترى بخشيديم‏ (۱۶)

و از كار [دين‏] روشنگريها به ايشان داديم، و اختلاف پيشه نكردند، مگر پس از آنكه علم [وحى‏] بر ايشان نازل شد، آن هم از روى رشك و رقابتى كه در ميان خود داشتند، بى‏گمان پروردگارت در روز قيامت در ميان آنان در آنچه اختلاف داشتند، داورى خواهد كرد (۱۷)

سپس تو را برخوردار از آبشخورى از امر [دين‏] ساختيم، پس از آن پيروى كن و از هوى و هوس نادانان پيروى مكن‏ (۱۸)

كه ايشان در برابر [عذاب‏] خداوند، چيزى را از تو باز ندارند، و بى‏گمان بعضى از ستمكاران [مشرك‏] سرور بعضى ديگرند، و خداوند سرور پرهيزگاران است‏ (۱۹)

اين ديده‏وريهايى براى مردم است، و براى اهل ايقان رهنمود و رحمت است‏ (۲۰)

يا كسانى كه مرتكب گناهان شده‏اند گمان مى‏دارند كه ايشان را همانند كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، قرار مى‏دهيم، كه زندگانى و مرگشان يكسان باشد؟ چه بد است داوريشان‏ (۲۱)

خداوند آسمانها و زمين را به حق آفريده است، تا هر كسى را بر حسب آنچه كرده است، جزا دهد و بر ايشان ستم نرود (۲۲)

آيا ديده‏اى آن كس را كه هواى نفسش را [همچون‏] خداى خود گرفت و خداوند او را با وجود آگاهى‏اش، بيراه گذارد، و بر گوش و دل او مهر نهاد و بر چشمش پرده كشيد، پس چه كسى پس از خداوند او را هدايت مى‏كند، آيا پند نمى‏گيريد؟ (۲۳)

و گويند چيزى جز زندگى دنيوى ما در كار نيست، كه زنده مى‏شويم و مى‏ميريم و چيزى جز روزگار ما را نمى‏كشد، و آنان را به اين امر علم نيست، چيزى جز پنداربافى نمى‏كنند (۲۴)

و چون آيات روشنگر ما بر آنان خوانده شود، بهانه‏شان جز اين نيست كه گويند اگر راست مى‏گوييد پدران ما را بازآوريد (۲۵)

بگو خداوند است كه شما را زندگى مى‏بخشد و سپس مى‏ميراند، سپس در روز قيامت كه شكى در [فرارسيدن‏] آن نيست، گرد مى‏آورد، ولى بيشترينه مردم نمى‏دانند (۲۶)

و فرمانروايى آسمانها و زمين از آن خداوند است، و روزى كه قيامت برپا شود، در چنين روزى باطل‏انديشان زيان كنند (۲۷)

و بينى هر امتى را كه [براى دادخواهى‏] به زانو درآمده، هر امتى با كتابش فراخوانده شود، [گويند] امروز در برابر آنچه كرده‏ايد، جزا مى‏يابيد (۲۸)

اين كتاب ماست كه به راستى بر شما گواهى مى‏دهد، ما آنچه شما انجام مى‏داديد ثبت مى‏كرديم‏ (۲۹)

اما كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، پروردگارشان ايشان را به جوار رحمت خويش [بهشت‏] در مى‏آورد، اين همان رستگارى آشكار است‏ (۳۰)

و اما كسانى كه كفرورزيده‏اند [به آنان فرمايد] آيا آيات من بر شما خوانده نمى‏شد كه استكبار ورزيديد و قومى گنهكار شديد (۳۱)

و چون گفته مى‏شد كه وعده الهى حق است و در قيامت شكى نيست، مى‏گفتيد نمى‏دانيم قيامت ديگر چيست؟ آن را جز گمانى نمى‏پنداريم، و ما [در حق آن‏] باورمند نيستيم‏ (۳۲)

و كيفر آنچه كرده بودند، بر آنان آشكار شد [و كيفر] آنچه به ريشخند گرفته بودند، فراگيرشان شد (۳۳)

و گفته شود، امروز فراموشتان كرده‏ايم، همچنانكه شما هم ديدار امروزتان را فراموش كرده بوديد، و جايگاه شما آتش [دوزخ‏] است و براى شما ياورى نيست‏ (۳۴)

اين از آن است كه آيات الهى را به ريشخند گرفتيد و زندگانى دنيا شما را فريفت، پس امروز، نه از آن بيرون برده شوند، نه عذرشان را بپذيرند (۳۵)

سپاس خداوند راست، كه پروردگار آسمانها و زمين [و] پروردگار جهانيان است‏ (۳۶)

و تنها او را در آسمانها و زمين بزرگى سزد، و او پيروزمند فرزانه است‏ (۳۷)