يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا
﴿۶﴾
گويد مال فراوانى تباه كردم (۶)
أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ
﴿۷﴾
آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است (۷)
أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ
﴿۸﴾
آيا دو چشمش نداده ايم (۸)
وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ
﴿۹﴾
و زبانى و دو لب (۹)
وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ
﴿۱۰﴾
و هر دو راه [خير و شر] را بدو نموديم (۱۰)
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ
﴿۱۱﴾
و[لى] نخواست از گردنه [عاقبت نگرى] بالا رود (۱۱)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ
﴿۱۲﴾
و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت] چيست (۱۲)
فَكُّ رَقَبَةٍ
﴿۱۳﴾
بنده اى را آزادكردن (۱۳)
أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ
﴿۱۴﴾
يا در روز گرسنگى طعام دادن (۱۴)
يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ
﴿۱۵﴾
به يتيمى خويشاوند (۱۵)
|
||