يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا
﴿۱۸﴾
روزى كه در صور دميده شود و گروه گروه بياييد (۱۸)
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا
﴿۱۹﴾
و آسمان گشوده و درهايى [پديد] شود (۱۹)
وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا
﴿۲۰﴾
و كوهها را روان كنند و [چون] سرابى گردند (۲۰)
إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا
﴿۲۱﴾
[آرى] جهنم [از دير باز] كمينگاهى بوده (۲۱)
لِلطَّاغِينَ مَآبًا
﴿۲۲﴾
[كه] براى سركشان بازگشتگاهى است (۲۲)
لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا
﴿۲۳﴾
روزگارى دراز در آن درنگ كنند (۲۳)
لَا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا
﴿۲۴﴾
در آنجا نه خنكى چشند و نه شربتى (۲۴)
إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا
﴿۲۵﴾
جز آب جوشان و چركابه اى (۲۵)
جَزَاءً وِفَاقًا
﴿۲۶﴾
كيفرى مناسب [با جرم آنها] (۲۶)
إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا
﴿۲۷﴾
آنان بودند كه به [روز] حساب اميد نداشتند (۲۷)
|
||