و از آنان كسى است كه بدان ايمان مى ‏آورد و از آنان كسى است كه بدان ايمان نمى ‏آورد و پروردگار تو به [حال] فسادگران داناتر است (۴۰)

و اگر تو را تكذيب كردند بگو عمل من به من اختصاص دارد و عمل شما به شما اختصاص دارد شما از آنچه من انجام مى‏ دهم غير مسؤوليد و من از آنچه شما انجام نمى‏ دهيد غير مسؤولم (۴۱)

و برخى از آنان كسانى‏ اند كه به تو گوش فرا مى‏ دهند آيا تو كران را هر چند در نيابند شنوا خواهى كرد (۴۲)

و از آنان كسى است كه به سوى تو مى ‏نگرد آيا تو نابينايان را هر چند نبينند هدايت توانى كرد (۴۳)

خدا به هيچ وجه به مردم ستم نمى ‏كند ليكن مردم خود بر خويشتن ستم مى كنند (۴۴)

و روزى كه آنان را گرد مى ‏آورد گويى جز به اندازه ساعتى از روز درنگ نكرده‏ اند با هم اظهار آشنايى مى كنند قطعا كسانى كه ديدار خدا را دروغ شمردند زيان كردند و [به حقيقت] راه نيافتند (۴۵)

و اگر پاره‏ اى از آنچه را كه به آنان وعده مى‏ دهيم به تو بنمايانيم يا تو را بميرانيم [در هر دو صورت] بازگشتشان به سوى ماست‏ سپس خدا بر آنچه مى كنند گواه است (۴۶)

و هر امتى را پيامبرى است پس چون پيامبرشان بيايد ميانشان به عدالت داورى شود و بر آنان ستم نرود (۴۷)

و مى‏ گويند اگر راست مى‏ گوييد اين وعده چه وقت است (۴۸)

بگو براى خود زيان و سودى در اختيار ندارم مگر آنچه را كه خدا بخواهد هر امتى را زمانى [محدود] است آنگاه كه زمانشان به سر رسد پس نه ساعتى [از آن] تاخير كنند و نه پيشى گيرند (۴۹)