بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَى
﴿۱﴾
سوگند به اختر [= قرآن] چون فرود مى آيد (۱)
مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَمَا غَوَى
﴿۲﴾
[كه] يار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده (۲)
وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى
﴿۳﴾
و از سر هوس سخن نمى گويد (۳)
إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى
﴿۴﴾
اين سخن بجز وحيى كه وحى مى شود نيست (۴)
عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَى
﴿۵﴾
آن را [فرشته] شديدالقوى به او فرا آموخت (۵)
ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَوَى
﴿۶﴾
[سروش] نيرومندى كه [مسلط] درايستاد (۶)
وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَى
﴿۷﴾
در حالى كه او در افق اعلى بود (۷)
ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى
﴿۸﴾
سپس نزديك آمد و نزديكتر شد (۸)
فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى
﴿۹﴾
تا [فاصله اش] به قدر [طول] دو [انتهاى] كمان يا نزديكتر شد (۹)
فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى
﴿۱۰﴾
آنگاه به بنده اش آنچه را بايد وحى كند وحى فرمود (۱۰)
|
||