كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا
﴿۲۱﴾
چنين نيست، آنگاه كه زمين پخش و پراكنده شود (۲۱)
وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا
﴿۲۲﴾
و امر پروردگارت فرارسد و فرشتگان صف در صف آيند (۲۲)
وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى
﴿۲۳﴾
و در چنين روز جهنم را به ميان آورند، در چنين روز انسان پندگيرد و او را چه جاى پند گرفتن است (۲۳)
يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي
﴿۲۴﴾
[از سر حسرت] گويد كاش من براى اين زندگانى [اخروى]ام پيش انديشى كرده بودم (۲۴)
فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ
﴿۲۵﴾
پس در چنين روز هيچ كس چون عذاب او [خداوند]، عذاب نكند (۲۵)
وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ
﴿۲۶﴾
و هيچ كس چون بند نهادن او، بند ننهد (۲۶)
يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ
﴿۲۷﴾
هان اى نفس مطمئنه (۲۷)
ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً
﴿۲۸﴾
به سوى پروردگارت كه تو از او خشنودى و او از تو خشنود است، باز گرد (۲۸)
فَادْخُلِي فِي عِبَادِي
﴿۲۹﴾
و در زمره بندگان من درآى (۲۹)
وَادْخُلِي جَنَّتِي
﴿۳۰﴾
و به بهشت من وارد شو (۳۰)
|
||