|
الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ
﴿۱۱﴾
كسانى كه در شهرها سر به طغيان برداشته بودند (۱۱)
فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ
﴿۱۲﴾
و در آنجا چه بسيار فتنه و فساد مىكردند (۱۲)
فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ
﴿۱۳﴾
و سرانجام پروردگارت تازيانه عذاب را بر سر آنان كشيد (۱۳)
إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ
﴿۱۴﴾
بىگمان پروردگارت در كمينگاه است (۱۴)
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ
﴿۱۵﴾
اما انسان چون پروردگارش او را بيازمايد و او را گرامى دارد و به او نعمت بخشد، [شاد و مغرور شود و] گويد پروردگارم مرا گرامى داشت (۱۵)
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ
﴿۱۶﴾
و اما چون او را [به بلا و محنت] بيازمايد و روزى او را بر او تنگ گيرد، [بىصبرى و ناسپاسى كند و] گويد پروردگارم مرا خوار داشت (۱۶)
كَلَّا بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ
﴿۱۷﴾
چنين نيست، بلكه يتيم را نمىنوازيد (۱۷)
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ
﴿۱۸﴾
و بر اطعام بينوا ترغيب نمىكنيد (۱۸)
وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا
﴿۱۹﴾
و ميراث را [به حق و ناحق] يكسره مىخوريد (۱۹)
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا
﴿۲۰﴾
و مال را چه بسيار دوست مىداريد (۲۰)
|
||
تغيير سوره و ترجمه
تلاوت
جستجو