أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا
﴿۳۱﴾
آبش و چراگاهش را از آن بيرون آورد (۳۱)
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا
﴿۳۲﴾
و كوهها را لنگر آن گردانيد (۳۲)
مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ
﴿۳۳﴾
[تا وسيله] استفاده براى شما و دامهايتان باشد (۳۳)
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى
﴿۳۴﴾
پس آنگاه كه آن هنگامه بزرگ دررسد (۳۴)
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى
﴿۳۵﴾
[آن] روز است كه انسان آنچه را كه در پى آن كوشيده است به ياد آورد (۳۵)
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرَى
﴿۳۶﴾
و جهنم براى هر كه بيند آشكار گردد (۳۶)
فَأَمَّا مَنْ طَغَى
﴿۳۷﴾
اما هر كه طغيان كرد (۳۷)
وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا
﴿۳۸﴾
و زندگى پست دنيا را برگزيد (۳۸)
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى
﴿۳۹﴾
پس جايگاه او همان آتش است (۳۹)
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى
﴿۴۰﴾
و اما كسى كه از ايستادن در برابر پروردگارش هراسيد و نفس خود را از هوس باز داشت (۴۰)
|
||