وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا
﴿۱۱﴾
و روز را وقت تلاش معاش قرار دادهايم (۱۱)
وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا
﴿۱۲﴾
و برفرازتان هفت آسمان استوار برافراشتهايم (۱۲)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا
﴿۱۳﴾
و چراغى درخشان پديد آوردهايم (۱۳)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا
﴿۱۴﴾
و از ابرها آبى ريزان فرو فرستادهايم (۱۴)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا
﴿۱۵﴾
تا بدان دانه و گياه برآوريم (۱۵)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا
﴿۱۶﴾
و بوستانهايى انبوه (۱۶)
إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا
﴿۱۷﴾
بىگمان روز داورى، هنگامى معين است (۱۷)
يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا
﴿۱۸﴾
روزى كه در صور دميده شود و فوج فوج بياييد (۱۸)
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا
﴿۱۹﴾
و آسمان گشوده شود و دروازه دروازه باشد (۱۹)
وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا
﴿۲۰﴾
و كوهها روان كرده شود و چون سرابى باشد (۲۰)
|
||