بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ
﴿۱﴾
سوگند به روز قيامت. (۱)
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ
﴿۲﴾
و سوگند به نفس لوامه، وجدان بيدار و ملامتگر، (كه رستاخيز حق است). (۲)
أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ
﴿۳﴾
آيا انسان ميپندارد كه استخوانهاي او را جمع نخواهيم كرد؟ (۳)
بَلَى قَادِرِينَ عَلَى أَنْ نُسَوِّيَ بَنَانَهُ
﴿۴﴾
آري قادريم كه (حتي خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتب كنيم. (۴)
بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ
﴿۵﴾
(انسان شك در معاد ندارد) بلكه او ميخواهد (آزاد باشد و) مادام العمر گناه كند. (۵)
يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ
﴿۶﴾
(لذا) ميپرسد قيامت كي خواهد آمد. (۶)
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ
﴿۷﴾
در آن هنگام چشمها از شدت وحشت به گردش در ميآيد. (۷)
وَخَسَفَ الْقَمَرُ
﴿۸﴾
و ماه بينور گردد. (۸)
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ
﴿۹﴾
و خورشيد و ماه يكجا جمع شوند. (۹)
يَقُولُ الْإِنْسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ
﴿۱۰﴾
آن روز انسان ميگويد: را فرار كجاست ؟ (۱۰)
|
||