حَتَّى أَتَانَا الْيَقِينُ
﴿۴۷﴾
تا مرگ ما در رسيد (۴۷)
فَمَا تَنْفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِينَ
﴿۴۸﴾
از اين رو شفاعت شفاعت كنندگان به حال آنها سودى نمى بخشد (۴۸)
فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ
﴿۴۹﴾
چرا آنها از تذكر روى گردانند (۴۹)
كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ
﴿۵۰﴾
گويى گورخرانى رميده اند (۵۰)
فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَةٍ
﴿۵۱﴾
كه از مقابل شيرى فرار كرده اند (۵۱)
بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُؤْتَى صُحُفًا مُنَشَّرَةً
﴿۵۲﴾
بلكه هر كدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانه اى از سوى خدا براى او فرستاده شود (۵۲)
كَلَّا بَلْ لَا يَخَافُونَ الْآخِرَةَ
﴿۵۳﴾
چنين نيست كه آنان مى گويند بلكه آنها از آخرت نمى ترسند (۵۳)
كَلَّا إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ
﴿۵۴﴾
چنين نيست كه آنها مى گويند آن قرآن يك تذكر و يادآورى است (۵۴)
فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ
﴿۵۵﴾
هر كس بخواهد از آن پند مى گيرد (۵۵)
وَمَا يَذْكُرُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ
﴿۵۶﴾
و هيچ كس پند نمى گيرد مگر اينكه خدا بخواهد او اهل تقوا و اهل آمرزش است (۵۶)
|
||