مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَمَا غَوَى
﴿۲﴾
[كه] يار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده (۲)
وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى
﴿۳﴾
و از سر هوس سخن نمى گويد (۳)
إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى
﴿۴﴾
اين سخن بجز وحيى كه وحى مى شود نيست (۴)
عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَى
﴿۵﴾
آن را [فرشته] شديدالقوى به او فرا آموخت (۵)
ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَوَى
﴿۶﴾
[سروش] نيرومندى كه [مسلط] درايستاد (۶)
وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَى
﴿۷﴾
در حالى كه او در افق اعلى بود (۷)
ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى
﴿۸﴾
سپس نزديك آمد و نزديكتر شد (۸)
فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى
﴿۹﴾
تا [فاصله اش] به قدر [طول] دو [انتهاى] كمان يا نزديكتر شد (۹)
فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى
﴿۱۰﴾
آنگاه به بنده اش آنچه را بايد وحى كند وحى فرمود (۱۰)
مَا كَذَبَ الْفُؤَادُ مَا رَأَى
﴿۱۱﴾
آنچه را دل ديد انكار[ش] نكرد (۱۱)
|
||