يَوْمَ لَا يُغْنِي مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَيْئًا وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ
﴿۴۱﴾
روزی که هیچ حمایت خویش و یار و یاوری کسی را از عذاب نرهاند و احدی را نصرت نکنند. (۴۱)
إِلَّا مَنْ رَحِمَ اللَّهُ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ
﴿۴۲﴾
مگر آن که خدا به او رحم کند، که او تنها بر خلق مقتدر و مهربان است. (۴۲)
إِنَّ شَجَرَتَ الزَّقُّومِ
﴿۴۳﴾
همانا درخت زقّوم جهنّم، (۴۳)
طَعَامُ الْأَثِيمِ
﴿۴۴﴾
قوت و غذای بدکاران است. (۴۴)
كَالْمُهْلِ يَغْلِي فِي الْبُطُونِ
﴿۴۵﴾
که آن غذا در شکمهاشان چون مس گداخته در آتش میجوشد. (۴۵)
كَغَلْيِ الْحَمِيمِ
﴿۴۶﴾
آن سان که آب به روی آتش جوشان است. (۴۶)
خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ إِلَى سَوَاءِ الْجَحِيمِ
﴿۴۷﴾
(خطاب قهر رسد که) این بدکار را بگیرید و به میان دوزخ افکنید. (۴۷)
ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذَابِ الْحَمِيمِ
﴿۴۸﴾
پس از آن آب جوشان بر سرش فرو ریزید. (۴۸)
ذُقْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْكَرِيمُ
﴿۴۹﴾
(و به استهزاء وی گویید: عذاب دوزخ را) بچش که تو بسیار (نزد خود) توانمند و گرامی هستی. (۴۹)
إِنَّ هَذَا مَا كُنْتُمْ بِهِ تَمْتَرُونَ
﴿۵۰﴾
این همان عذابی است که از آن در شک و انکار بودید. (۵۰)
|
||