به نام خداوند رحمتگر مهربان

حم [حا ميم‏] (۱)

عسق [عين سين قاف‏] (۲)

بدين‏سان خداوند پيروزمند فرزانه به سوى تو و كسانى كه پيش از تو [پيامبر] بودند، وحى مى‏فرستد (۳)

آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است او راست، و او بلندمرتبه بزرگ است‏ (۴)

نزديك است كه آسمانها [از ناروايى بهتان آنان‏] بر فرازشان پاره پاره شود، و فرشتگان سپاسگزارانه پروردگارشان را تسبيح مى‏گويند و براى زمينيان آمرزش مى‏خواهند، هان همانا خداوند است كه آمرزگار مهربان است‏ (۵)

و كسانى كه به جاى او سرورانى را به پرستش مى‏گيرند، خداوند حاكم بر آنهاست، و تو نگهبان آنان نيستى‏ (۶)

و بدين‏سان قرآنى عربى [/شيوا] بر تو وحى كرديم، تا [اهل‏] مكه و پيرامونيان آن را هشدار دهى، و از روز محشر كه شكى در آن نيست، هشدار دهى، كه گروهى در بهشتند و گروهى در دوزخ‏ (۷)

و اگر خداوند مى‏خواست آنان را امت يگانه‏اى قرار مى‏داد، ولى هركس را كه بخواهد در جوار رحمتش در مى‏آورد، و ستمكاران [مشرك‏] يار و ياورى ندارند (۸)

يا به جاى او سرورانى را به پرستش گرفته‏اند، حال آنكه سرور [راستين‏] خداوند است و اوست كه مردگان را زندگى مى‏بخشد و او بر هر كارى تواناست‏ (۹)

و در هر آنچه اختلاف نظر پيدا كنيد، حكمش با خداوند است، چنين است خداوند، پروردگار من كه بر او توكل كرده‏ام و به درگاهش روى آورده‏ام‏ (۱۰)

پديد آورنده آسمانها و زمين كه براى شما از نوع خودتان همتايانى آفريده است، و از چارپايان نيز انواعى [قرار داده است‏]، و شما را در آن آفريده است، همانند او چيزى نيست و اوست كه شنواى بيناست‏ (۱۱)

او راست كليدهاى آسمانها و زمين، روزى را براى هركس كه بخواهد گشاده يا فروبسته مى‏دارد، كه او به هر كارى داناست‏ (۱۲)

در دين شما، هر آنچه به نوح سفارش كرده بود، مقرر داشت، و نيز آنچه به تو وحى كرده‏ايم، و آنچه به ابراهيم و موسى و عيسى سفارش كرده‏ايم، كه دين را برپا بداريد، و در آن اختلاف نورزيد، آنچه مشركان را به آن مى‏خوانى، بر ايشان دشوار آيد، خداوند است كه هركس را بخواهد به راه خويش برمى‏گزيند و هركس را كه روى به درگاه او آورد، به سوى خويش هدايت مى‏كند (۱۳)

و تفرقه پيدا نكردند مگر پس از آنكه علم [وحى‏] برايشان آمد، آن هم از روى رشك و رقابتى كه در ميانشان بود، و اگر حكم پيشين پروردگارت تا سرآمدى معين تعلق نگرفته بود، در ميانشان داورى مى‏شد، و كسانى كه پس از ايشان كتاب را فراگرفتند از آن سخت در شك‏اند (۱۴)

پس براى اين [امر] دعوت كن، و چنانكه دستور يافته‏اى پايدارى كن، و از هوى و هوس آنان پيروى مكن و بگو به هر كتابى كه خداوند فرو فرستاده است، ايمان آورده‏ام، و دستور يافته‏ام كه در ميان شما دادگرى كنم، خداوند پروردگار ما و پروردگار شماست، كار و كردار ما از آن ماست، و كار و كردار شما از آن شما، در ميان ما و شما گفت و گويى نيست، خداوند ما و شما را [براى داورى‏] گرد مى‏آورد و سير و سرانجام به سوى اوست‏ (۱۵)

و كسانى كه پس از پذيرفته شدن دعوت او درباره خداوند محاجه مى‏كنند، احتجاجشان در نزد پروردگارشان باطل است، و بر آنان خشمى [از جانب خداوند] است، و عذابى سهمگين [در پيش‏] دارند (۱۶)

خداوند كسى است كه كتاب آسمانى و سنجه را به حق نازل كرده است و چه دانى چه بسا قيامت نزديك باشد (۱۷)

كسانى كه آن را باور ندارند درباره آن شتاب مى‏ورزند، و كسانى كه ايمان آورده‏اند، از آن ترسانند، و مى‏دانند كه آن حق است، بدانيد كسانى كه درباره قيامت شك و شبهه دارند، در گمراهى دور و درازند (۱۸)

خداوند در كار بندگانش باريك‏بين است، هركس را كه بخواهد روزى مى‏دهد و اوست تواناى پيروزمند (۱۹)

هركس كه بهره كشت اخروى را خواسته باشد، براى او در كشت او مى‏افزاييم، و هركس بهره كشت دنيوى را خواسته باشد، از آن به او مى‏بخشيم، و براى او در آخرت بهره‏اى نيست‏ (۲۰)

يا مگر براى آنان شريكان [/معبودان ناحق‏] ى است كه براى آنان احكامى دينى مقرر داشته است كه خداوند آن را اجازه نداده است؟ و اگر حكم فيصله‏بخش [پيشين‏] نبود، در ميان آنان داورى مى‏شد، و براى ستمكاران [مشرك‏] عذابى دردناك [در پيش‏] است‏ (۲۱)

[آنگاه‏] ستمكاران [مشرك‏] را از كار و كردارشان هراسان بينى و [كيفر] آن به ايشان فرا مى‏رسد، و كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، در سرابستانها باشند، آنچه بخواهند براى ايشان نزد پروردگارشان فراهم است، آن همان نعمت بزرگ است‏ (۲۲)

اين همان است كه خداوند به بندگانش كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، مژده داده است، بگو براى آن كار از شما مزدى نمى‏طلبم، مگر دوستدارى در حق نزديكان [/اهل بيتم‏]، و هر كس كار نيكى كند، در آن برايش جزاى نيك بيفزاييم، چرا كه خداوند آمرزگار قدردان است‏ (۲۳)

يا مى‏گويند [پيامبر] بر خداوند دروغ بسته است، بدانيد كه اگر خداوند بخواهد بر دل تو مهر مى‏گذارد، و خداوند باطل را مى‏زدايد، و با كلمات خويش [دين‏] حق را استوار مى‏دارد، كه او داناى راز دلهاست‏ (۲۴)

و اوست كه توبه بندگانش را مى‏پذيرد و گناهان را مى‏بخشد و مى‏داند كه چه مى‏كنيد (۲۵)

و [دعاى‏] كسانى را كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، اجابت مى‏كند، و بر جزاى آنان از فضل خويش مى‏افزايد، و كافران عذابى سهمگين [در پيش‏] دارند (۲۶)

و اگر خداوند روزى را بر همه بندگانش گسترده مى‏داشت، در روى زمين فتنه و فساد مى‏كردند، ولى به اندازه‏اى كه بخواهد مقرر مى‏دارد، كه او به كار بندگانش آگاه و بيناست‏ (۲۷)

و هموست كه باران را پس از آنكه نوميد شده‏اند، فرو مى‏فرستد، و رحمتش را مى‏گسترد، و او سرور ستوده است‏ (۲۸)

و از آيات او آفرينش آسمانها و زمين است و جانورانى كه در آنها پراكنده است، و او هرگاه بخواهد بر گردآوردن آنها تواناست‏ (۲۹)

و هر مصيبتى كه به شما برسد از كار و كردار خودتان است، و او از بسيارى [گناهان‏] در مى‏گذرد (۳۰)

و شما در روى زمين گزير و گريزى نداريد، و شما را در برابر خداوند يار و ياورى نيست‏ (۳۱)

و از پديده‏هاى شگرف او كشتيهاست مانند كوهها در دريا (۳۲)

اگر خواهد باد را نگه دارد، آنگاه آنها بر روى آن [دريا] راكد مانند، در اين براى هر شكيباى شاكرى مايه‏هاى عبرت است‏ (۳۳)

يا آنان [/اهل كشتى‏] را به خاطر كار و كردارشان نابود كند، و او از بسيارى [گناهان‏] در مى‏گذرد (۳۴)

و كسانى كه در آيات ما مجادله مى‏كنند، بدانند كه گريزگاهى ندارند (۳۵)

پس آنچه به شما داده شده است، بهره زندگانى دنياست، و براى كسانى كه ايمان آورده‏اند و به پروردگارشان توكل كرده‏اند، آنچه نزد خداوند است، بهتر و پايدارتر است‏ (۳۶)

و همچنين [براى‏] كسانى كه از گناهان كبيره و ناشايستيها پرهيز مى‏كنند، و چون خشمگين شوند، گذشت مى‏كنند (۳۷)

و كسانى كه نداى پروردگارشان را استجابت كرده‏اند، و نماز را بر پا داشته‏اند و كارشان رايزنى با همديگر است، و از آنچه روزيشان داده‏ايم، مى‏بخشند (۳۸)

و كسانى كه چون به آنان تعدى رسد، انتقام مى‏گيرند (۳۹)

و جزاى هر بدى، بديى همانند آن است، پس هر كه عفو و نيكوكارى پيشه كند، پاداش او بر خداوند است، كه ستمكاران را دوست ندارد (۴۰)

و هركس بعد از ستمى كه ديده است، انتقام گيرد، اينانند كه بر آنان ايرادى نيست‏ (۴۱)

ايراد تنها بر كسانى است كه به مردم ستم مى‏كنند و در روى زمين به ناحق سركشى مى‏نمايند، اينانند كه عذابى دردناك در پيش دارند (۴۲)

و هركس كه شكيبايى و گذشت پيشه كند، بى‏گمان اين از كارهاى سترگ است‏ (۴۳)

و هركس خداوند بيراهش گذارد، ديگر پس از او سرورى ندارد، و ستمكاران [مشرك‏] را بينى كه چون عذاب را بنگرند، گويند آيا راهى براى بازگشت [به دنيا] هست‏ (۴۴)

و آنان را بينى كه بر آن [آتش دوزخ‏] عرضه دارندشان، از خوارى زبونند، و به گوشه چشم نيم گشاده مى‏نگرند، و مؤمنان گويند بى‏گمان زيانكاران كسانى هستند كه در روز [حساب و] قيامت به خويشتن و خانواده خويش زيان زده‏اند، بدانيد كه ستمكاران [مشرك‏] در عذابى پاينده‏اند (۴۵)

و آنان را دوستانى نيست كه در برابر خداوند ياريشان كنند، و هركس كه خداوند بيراهش گذارد، او را راهى نيست‏ (۴۶)

نداى پروردگارتان را، پيش از آنكه روزى بيايد كه در برابر امر الهى بازگشتى نداشته باشد، بپذيريد، در چنين روزى شما را پناهگاهى نيست، و شما را مجال انكارى نيست‏ (۴۷)

پس اگر رويگردان شدند بدان كه تو را نگهبان ايشان نفرستاده‏ايم، بر تو جز پيام‏رسانى نيست، و ما چون از جانب خويش به انسان رحمتى بچشانيم، به آن شاد شود، و اگر به خاطر كار و كردار پيشينشان به ايشان بلايى رسد، آنگاه است كه انسان ناسپاس است‏ (۴۸)

فرمانروايى آسمانها و زمين از آن خداوند است، هر چه مى‏خواهد مى‏آفريند، به هركس كه خواهد [فرزند] دختر بخشد، و به هركس كه خواهد [فرزند] پسر (۴۹)

يا به آنان هم پسر و هم دختر دهد، و هركس را كه خواهد سترون گرداند، كه او داناى تواناست‏ (۵۰)

و هيچ بشرى را نرسد كه خداوند با او سخن گويد مگر از راه وحى، يا از پشت پرده‏اى، يا فرشته‏اى بفرستد و آنچه مى‏خواهد به اذن خويش وحى كند كه او بلندمرتبه فرزانه است‏ (۵۱)

و بدين‏سان [پيام و كتاب‏] روحبخشى از امر خويش به تو وحى كرديم، و تو پيشتر نمى‏دانستى كتاب چيست و ايمان چيست؟ ولى آن را همچون نورى گردانديم كه هركس را از بندگان خويش كه بخواهيم با آن هدايت مى‏كنيم و بى‏گمان تو به راهى راست هدايت مى‏كنى‏ (۵۲)

راه خداوندى كه آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است، او راست، بدانيد كه كارها به سوى خداوند باز مى‏گردد (۵۳)