[یاد کن] هنگامی را که پروردگارت به فرشتگان گفت: همانا من بشری از گل خواهم آفرید. (۷۱)

پس زمانی که اندامش را درست و نیکو نمودم و از روح خود در او دمیدم، برای او سجده کنید. (۷۲)

پس فرشتگان همه با هم سجده کردند؛ (۷۳)

مگر ابلیس که تکبّر ورزید و از کافران شد. (۷۴)

[خدا] فرمود: ای ابلیس! تو را چه چیزی از سجده کردن بر آنچه که با دستان قدرت خود آفریدم، بازداشت؟ آیا تکبّر کردی یا از بلند مرتبه گانی؟ (۷۵)

گفت: من از او بهترم، مرا از آتش آفریدی و او را از گل ساختی. (۷۶)

[خدا] گفت: از آن [جایگاه] بیرون رو که بی تردید تو رانده شده ای؛ (۷۷)

و حتماً لعنت من تا روز قیامت بر تو باد. (۷۸)

گفت: پروردگارا! مرا تا روزی که مردم برانگیخته می شوند، مهلت ده. (۷۹)

[خدا] گفت: تو از مهلت یافتگانی، (۸۰)