چنين بود كه شامگاهان اسبهاى نيكويى بر او عرضه داشتند (۳۱)

[سليمان سرگرم تماشاى آنان شد] آنگاه گفت [دريغا] من چنان شيفته مهر اسبان شدم كه از ياد پروردگارم غافل شدم، تا آنكه [خورشيد] در حجاب [مغرب‏] پنهان شد (۳۲)

[سپس گفت‏] آنها را به نزد من باز گردانيد آنگاه به دست كشيدن بر ساقها و گردنهاى آنها پرداخت‏ (۳۳)

و به راستى سليمان را آزموديم و بر تخت او جسدى را افكنديم، سپس توبه كرد (۳۴)

گفت پروردگارا مرا بيامرز و به من فرمانروايى‏اى ببخش كه سزاوار هيچ كس پس از من نباشد كه تو بخششگرى‏ (۳۵)

آنگاه باد را رام او ساختيم كه به فرمان او هر جا كه خواسته باشد به آهستگى روان باشد (۳۶)

و ديوانى را كه همه بنا يا غواص بودند [مسخر او ساختيم‏] (۳۷)

و ديگرانى كه به هم بستگان با پاى بندها بودند (۳۸)

اين بخشش ماست، بى‏حساب [آن را] ببخش يا براى خود نگهدار (۳۹)

و او را نزد ما تقرب و نيك سرانجامى بود (۴۰)