و آيا خبر اصحاب دعوى به تو رسيده است كه از ديوار محراب او بالا رفتند (۲۱)

آنگاه كه [ناگهان‏] بر داوود وارد شدند و او از ايشان هراسيد، گفتند مترس، اصحاب دعوايى هستيم كه بعضى از ما بر ديگرى ستم كرده است، پس در ميان ما به حق داورى كن، و بيداد مكن و ما را به راه راست رهنمايى كن‏ (۲۲)

[يكى از آنان گفت] اين دوست من است كه نود و نه ميش دارد، و من يك ميش تنها دارم، و مى‏گويد آن را هم به من واگذار و با من درشت‏گويى مى‏كند (۲۳)

[داوود] گفت به راستى با خواستن ميش تو و افزودنش به ميشهاى خود، در حق تو ستم كرده است، و بسيارى از شريكان هستند كه در حق همديگر ستم مى‏كنند، مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته پيش گرفته باشند، و ايشان [به واقع‏] اندكشمارند، و داوود دانست كه ما او را آزموده‏ايم، آنگاه به درگاه پروردگارش استغفار كرد، و به سجده در افتاد و توبه كرد (۲۴)

آنگاه اين امر را بر او آمرزيديم، و او در نزد ما تقرب و نيك سرانجامى داشت‏ (۲۵)

اى داوود ما تو را در روى زمين خليفه [خود] برگماشته‏ايم، پس در ميان مردم به حق داورى كن، و از هوى و هوس پيروى مكن، كه تو را از راه خدا گمراه كند، بى‏گمان كسانى كه از راه خدا گمراه مى‏شوند عذاب سخت و سنگينى در پيش دارند چرا كه روز حساب را فراموش كرده‏اند (۲۶)

و ما آسمان و زمين و مابين آنها را بيهوده نيافريده‏ايم، اين پندار كسانى است كه كفر ورزيده‏اند، و واى بر كسانى كه كفرورزيده‏اند از [عذاب‏] آتش دوزخ‏ (۲۷)

آيا كسانى را كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، همانند مفسدان در زمين قرار مى‏دهيم، يا آيا پارسايان را مانند فاجران مى‏شماريم؟ (۲۸)

كتابى است مبارك كه آن را بر تو فرو فرستاده‏ايم، تا در آيات آن انديشه كنند، و خردمندان از آن پند گيرند (۲۹)

و به داوود سليمان را بخشيديم، چه نيكو بنده‏اى كه تواب بود (۳۰)