که او به حقیقت از بندگان با ایمان ما بود. (۸۱)

آن گاه دیگران را همه غرق دریای هلاک گردانیدیم. (۸۲)

و از پیروان نوح (در دعوت به توحید و خدا پرستی) به حقیقت ابراهیم (خلیل) بود. (۸۳)

که با قلبی پاک و سالم (از شرک) به سوی پروردگار خویش آمد. (۸۴)

هنگامی که با پدر (یعنی عموی) خود و قومش گفت: شما به پرستش چه مشغولید؟ (۸۵)

آیا رواست که به دروغ خدایانی به جای خدای یکتا بر می‌گزینید؟ (۸۶)

پس در این صورت به خدای جهانیان چه گمان می‌برید (و از قهر و انتقام خدا چگونه نمی‌ترسید). (۸۷)

آن گاه (ابراهیم تدبیری اندیشید و) به ستارگان آسمان نگاهی کرد. (۸۸)

و با قومش گفت که من بیمارم (و نتوانم به جشن عید بتان آیم). (۸۹)

قوم از او دست کشیده برگشتند (و از بتخانه در پی نشاط عید به باغ و صحرا شتافتند). (۹۰)