و براى آنان سخن در سخن پيوستيم باشد كه پندگيرند (۵۱)

كسانى كه پيش از آن به ايشان كتاب آسمانى داده بوديم، به آن ايمان مى‏آورند (۵۲)

و چون [قرآن‏] بر آنان خوانده شود گويند به آن ايمان داريم آن حق و از جانب پروردگار ماست، ما پيش از آن اهل تسليم [و باور] بوده‏ايم‏ (۵۳)

اينانند كه به خاطر صبرى كه ورزيده‏اند پاداششان دوباره داده شود، و بدى را با نيكى دفع كنند و از آنچه روزيشان كرده‏ايم انفاق كنند (۵۴)

و چون لغوى بشنوند از آن روى بر مى‏گردانند و گويند اعمال ما از آن ما و اعمال شما از آن شما، سلام بر شما، ما با نادانان كارى نداريم‏ (۵۵)

تو هركس را كه دوست دارى هدايت نمى‏كنى، بلكه خداوند است كه هركس را كه بخواهد هدايت مى‏كند و او به رهيافتگان داناتر است‏ (۵۶)

و گويند اگر همراه تو از هدايت پيروى كنيم، از سرزمينمان ربوده و رانده شويم، [بگو] آيا آنان را در حرمى امن جاى نداده‏ايم كه فرآورده‏هاى هر چيز -كه روزى‏اى از جانب ماست[جمع و] به سوى آنان ارسال مى‏گردد؟ ولى بيشترينه آنان نمى‏دانند (۵۷)

و چه بسيار شهرها كه از [شدت رفاه‏] زندگانيشان سرمستى مى‏كردند نابود كرديم و اين خانه‏هايشان است كه پس از آنان جز اندكى مسكون نبوده است، و ما خود وارثانيم‏ (۵۸)

و پروردگار تو نابودگر شهرها نيست مگر آنكه در مركز آنها پيامبرى برانگيزد كه بر آنان آيات ما را بخواند، و ما نابودكنندگان شهرها نيستيم مگر آنكه اهالى آنها ستمگر باشند (۵۹)

و آنچه به شما داده شود بهره زندگانى دنيا و پيرايه آن است، و آنچه نزد خداوند است بهتر و پايدارتر است، آيا انديشه نمى‏كنيد (۶۰)