[سليمان‏] گفت تختش را در ديد او ناشناخته كنيد، تا بنگريم كه به آن پى مى‏برد يا از كسانى است كه پى نمى‏برند (۴۱)

و چون [بلقيس‏] آمد به او گفته شد آيا تخت تو اين چنين است؟ گفت‏گويى همان است، و پيش از اين، به ما علم [به حقانيت سليمان‏] داده شده است و ما فرمانبردار بوده‏ايم‏ (۴۲)

و آنچه به جاى خدا مى‏پرستيد، او را [از ايمان به خدا] باز داشته بود، كه او [در آغاز] از قوم كافران بود (۴۳)

به او گفته شد وارد قصر شو، و چون آن را ديد پنداشت كه بركه آبى است، و از دو ساق پايش جامه برداشت [سليمان‏] گفت آن قصرى صاف و صيقلى از آبگينه‏هاست [و آب نيست‏] [بلقيس‏] گفت پروردگارا بر خود ستم كرده‏ام و اينك همراه سليمان در برابر خداوند كه پروردگار جهانيان است فرمانبردارم‏ (۴۴)

و به راستى به سوى قوم ثمود، برادرشان صالح را فرستاديم، كه خداوند را بپرستيد، آنگاه به دو گروه ستيزه‏جو تقسيم شدند (۴۵)

[صالح‏] گفت اى قوم من چرا عذاب را پيش از رحمت، به شتاب مى‏طلبيد، چرا از خداوند آمرزش نمى‏خواهيد، باشد كه مشمول رحمت شويد (۴۶)

گفتند ما به تو و همراهانت فال بد زده‏ايم گفت فال شما با خداست، بلكه شما قومى هستيد كه در معرض آزمونيد (۴۷)

و در شهر نه تن بودند كه در آن سرزمين به فساد مى‏پرداختند و هيچ‏كار شايسته‏اى نمى‏كردند (۴۸)

گفتند به خدا هم قسم شويد كه بر او و خانواده‏اش شبيخون بزنيم، سپس به خونخواهش بگوييم كه ما در كشتار خانواده‏اش حاضر و ناظر نبوده‏ايم، و ما راستگوييم‏ (۴۹)

و مكرورزيدند، و ما نيز مكر در ميان آورديم و آنان در نمى‏يافتند (۵۰)