او را عذابى سخت مى‏كنم يا سرش را مى‏برم، مگر آنكه حجتى روشن براى من [براى غيبت خود] بياورد (۲۱)

آنگاه [هدهد] مدتى نه چندان دراز [در غيبت‏] درنگ كرد، سپس [آمد و] گفت من به چيزى كه تو آگاهى نيافتى، آگاه شدم و برايت از سبا خبرى يقينى آورده‏ام‏ (۲۲)

من زنى را يافتم كه بر آنان فرمانروايى مى‏كرد و از همه‏چيز برخوردار بود، و تختى شگرف داشت‏ (۲۳)

او و قومش را چنين يافتم كه به جاى خداوند، به خورشيد سجده مى‏كردند، و شيطان كار و كردارشان را در نظرشان آراسته جلوه داده بود، و ايشان را از راه [خدا] باز داشته بود و آنان رهيافته نبودند (۲۴)

تا سجده نكنند در برابر خداوندى كه نهان آسمانها و زمين را آشكار مى‏كند و آنچه پنهان مى‏داريد و آنچه آشكار مى‏داريد مى‏داند (۲۵)

خداوند است كه خدايى جز او نيست و او پروردگار عرش عظيم است‏ (۲۶)

[سليمان‏] گفت خواهيم ديد كه آيا راست گفته‏اى يا از دروغگويان بوده‏اى‏ (۲۷)

اين نامه مرا ببر و نزد آنان بيفكن، سپس از آنان روى برتاب، و ببين كه چه پاسخى مى‏دهند (۲۸)

[بلقيس‏] گفت اى بزرگان نزد من نامه‏اى گرامى انداخته شده است‏ (۲۹)

آن از سوى سليمان است و با نام خداوند بخشنده مهربان [آغاز مى‏گردد] (۳۰)