روزى كه هر گروه از مردم را با امامشان فراخوانيم، كسانى كه كارنامه‏شان به دست راستشان داده شود، كارنامه خود را [شادمانه‏] مى‏خوانند و به آنان به اندازه ذره ناچيزى هم ستم نرود (۷۱)

و هر كس كه در اينجا كوردل باشد، همو در آخرت هم كوردل و گمراه است‏ (۷۲)

و بسا نزديك بود كه تو را از آنچه بر تو وحى مى‏كنيم غافل كنند تا چيزى غير از آن را بر ما بربندى، و آنگاه تو را دوست گيرند (۷۳)

و اگر گامت را استوار نداشته بوديم، چه بسا نزديك بود كه اندك گرايشى به آنان بيابى‏ (۷۴)

در آن صورت دو چندان [عذاب‏] در زندگى دنيا و دو چندان پس از مرگ به تو مى‏چشانديم آنگاه براى خود در برابر ما ياورى نمى‏يافتى‏ (۷۵)

و نيز بسا نزديك بود تو را از اين سرزمين به فريب و فتنه به جاى ديگر بكشانند، تا تو را از آنجا آواره كنند، و آنگاه پس از تو جز اندكى نمى‏پاييدند (۷۶)

اين سنت همان است كه در حق پيامبران خويش كه پيش از تو فرستاده بوديم، برقرار بود، و در سنت ما تغيير و تحولى نمى‏يابى‏ (۷۷)

نمازت را هنگام زوال خورشيد [در نيمروز] تا تاريكناى شب و نيز قرآن خوانى را در هنگام سپيده [براى نماز صبح‏] برپا دار، كه در قرآن خوانى سپيده [ نماز صبح‏] [فرشتگان‏] حضور دارند (۷۸)

و از شب هم بخشى را بيدار باش كه [اين نماز شب‏] نافله‏اى [واجب‏] خاص توست، باشد كه پروردگارت تو را به مقامى پسنديده [شفاعت‏] بگمارد (۷۹)

و بگو پروردگارا مرا به درستى [به مدينه‏] درون آور، و به درستى [از مكه‏] بيرون بر و براى من از سوى خويش سلطه‏اى نيرومند [بر دشمنان‏] قرار بده‏ (۸۰)