و همه در پيشگاه خداوند حاضر آيند، آنگاه درماندگان به گردنكشان گويند ما پيرو شما بوديم، آيا شما باز دارنده چيزى از عذاب الهى از ما هستيد؟ گويند اگر خداوند ما را هدايت كرده بود، ما نيز شما را هدايت مى‏كرديم، براى ما يكسان است چه زارى و بى‏تابى كنيم و چه شكيبايى ورزيم، گريزگاهى نداريم، (۲۱)

و چون كار يكسويه شود، شيطان گويد خداوند به شما وعده راست و درستى داده بود، ولى من به شما وعده‏اى دادم و [در معامله‏] با شما خلاف كردم، و مرا بر شما دستى نبود، جز اينكه شما را [به بيراهه‏] دعوت كردم و شما دعوت مرا پذيرفتيد، پس مرا ملامت مكنيد و خودتان را ملامت كنيد، من فريادرس شما نيستم و شما هم فريادرس من نيستيد، پيشتر هم كه مرا [در كار خداوند] شريك مى‏انگاشتيد، منكر بودم، عذاب دردناك نصيب ستمگران است‏ (۲۲)

و كسانى كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده‏اند، به باغهاى [بهشتى‏اى‏] درآيند كه جويباران از فرودست آن جارى است، و به اذن پروردگارشان جاودانه در آنند، درودشان در آنجا سلام است‏ (۲۳)

آيا ندانسته‏اى كه خداوند چگونه مثلى مى‏زند كه كلمه پاك [ايمان‏] همانند درختى پاك [و پرورده‏] است كه ريشه‏اش [در زمين‏] استوار است و شاخه‏اش سر به آسمان دارد (۲۴)

ميوه‏اش را به توفيق پروردگارش، زمان به زمان مى‏دهد، و خداوند براى مردم اين مثلها را مى‏زند باشد كه پندگيرند (۲۵)

و مثل كلمه پليد [شرك‏] همانند درختى است پليد كه [بيخ آن‏] از روى زمين بركنده باشد و استوار نباشد (۲۶)

خداوند مؤمنان را در زندگانى دنيا و نيز در آخرت به سخن استوار، پايدار مى‏دارد، و خداوند ستمكاران را بيراه مى‏گذارد، و خداوند هر چه خواهد همان تواند كرد (۲۷)

آيا [داستان‏] كسانى را كه [سپاس‏] نعمت الهى را به ناسپاسى بدل كردند و قومشان را به هلاك آباد [دوزخ‏] در آوردند، ندانسته‏اى‏ (۲۸)

كه به جهنم درآيند و بد جايگاهى است‏ (۲۹)

و براى خداوند همانندانى قائل شدند تا [مردمان را] از راه او گمراه كنند، بگو [اندك زمانى‏] بهره‏مند شويد و بدانيد كه سير و سرانجام شما به سوى آتش [دوزخ‏] است‏ (۳۰)