[فرشتگان‏] گفتند اى لوط ما فرستادگان پروردگارت هستيم [بدان كه‏] آنان هرگز به تو نخواهند رسيد، پس پاسى از شب گذشته خانواده‏ات را همراه ببر و هيچ‏يك از شما باز پس ننگرد، مگر زنت كه به او همان بلايى كه به آنان مى‏رسد، خواهد رسيد، بدان كه وعده‏گاه آنان صبح است، آيا صبح نزديك نيست؟ (۸۱)

چون فرمان ما در رسيد آن را زير و زبر كرديم و بر آن سنگپاره‏هايى از سنگ-گل پياپى فرو باريديم‏ (۸۲)

كه [هر يك‏] نزد پروردگارت نشان كرده بود و آن از ستمكاران [مشرك‏] دور نيست‏ (۸۳)

و به سوى قوم مدين، برادرشان شعيب را [فرستاديم‏]، گفت اى قوم من، خداوند را كه جز او خدايى نداريد، بپرستيد، و در پيمانه و ترازو كم مگذاريد، چرا كه من شما را در رفاه و ثروت مى‏بينم، و بر شما از عذاب روزى فراگير مى‏ترسم‏ (۸۴)

اى قوم من پيمانه و ترازو را دادگرانه تمام و كمال دهيد و به مردم اجناسشان را كم مدهيد و در اين سرزمين فتنه و فساد برپا نكنيد (۸۵)

اگر مؤمن باشيد، باز نهاده الهى براى شما بهتر است، و من نگهبان شما نيستم‏ (۸۶)

گفتند اى شعيب آيا نمازت تو را بر آن مى‏دارد كه [ما را تكليف كنى كه‏] دست از آنچه پدرانمان مى‏پرستند برداريم يا در اموالمان هر كار كه خواهيم نكنيم، تو بى‏هيچ شك و شبهه بردبار و فهيمى‏ (۸۷)

گفت اى قوم من بينديشيد اگر من از سوى پروردگارم حجت آشكارى داشته باشم و از سوى خويش به من روزى نيك بخشيده باشد [چه خواهيد كرد] و من نمى‏خواهم با شما، در آنچه شما را از آن باز داشته‏ام مخالفت كنم [و خود مرتكب آن شوم‏] تا آنجا كه بتوانم جز اصلاح نمى‏خواهم، و توفيق من جز به [اراده‏] خداوند نيست، كه بر او توكل كرده‏ام و به او روى آورده‏ام‏ (۸۸)

و اى قوم من شما را ستيزه‏جويى با من به آنجا نكشاند كه همانند آنچه بر سر قوم نوح يا قوم هود يا قوم صالح آمد، بر سر شما هم بيايد، و قوم لوط از شما دور نيست‏ (۸۹)

و از پروردگارتان آمرزش بخواهيد و به درگاه او توبه كنيد، كه پروردگار من مهربان و دوستدار [بندگان صالح خويش‏] است‏ (۹۰)