و اگر خداوند براى مردم به همان گونه كه خير را به شتاب مى‏خواهند، شر را به پيش مى‏انداخت، اجلشان به سر مى‏آمد، آرى نااميدواران به لقائمان را وامى‏گذاريم كه در طغيانشان سرگشته باشند (۱۱)

و چون انسان را رنجى رسد، ما را [در همه حال‏] چه بر پهلو خفته، چه نشسته، چه ايستاده بخواند، آنگاه چون رنجش را از او باز داريم، به راه خود رود، گويى ما را به خاطر رنجى كه به او رسيده بود، به دعا نخوانده است، بدين‏سان در نظر اسرافكاران كار و كردارشان آراسته شده است‏ (۱۲)

و به راستى اقوام پيش از شما را آنگاه كه ستم پيشه كردند، نابود كرديم و پيامبرانشان برايشان معجزات آوردند ولى بر آن نبودند كه ايمان بياورند، بدين‏سان گناهكاران را جزا مى‏دهيم‏ (۱۳)

سپس شما را پس از ايشان در اين سرزمين جانشين گردانديم، تا بنگريم كه چگونه رفتار مى‏كنيد (۱۴)

و چون آيات ما كه روشن و شيواست، بر آنان خوانده شود، نااميدواران به لقائمان [به پيامبر] مى‏گويند قرآنى غير از اين بياور، يا اين را تغيير ده، بگو مرا نرسد كه آن را از پيش خود تغيير دهم، جز از وحى كه به من مى‏شود، از چيزى پيروى نمى‏كنم، من اگر از پروردگارم نافرمانى كنم، از عذاب روز سهمگين مى‏ترسم‏ (۱۵)

بگو اگر خداوند مى‏خواست آن را بر شما نمى‏خواندم و خود خداوند هم شما را از آن آگاه نمى‏ساخت، [بنگريد] كه پيش از آن عمرى در ميان شما به سر برده‏ام، چرا تعقل نمى‏كنيد؟ (۱۶)

بدين‏سان كيست ستمكارتر از كسى كه بر خداوند دروغ بندد، يا آيات او را دروغ انگارد، به راستى كه گنهكاران رستگار نمى‏شوند (۱۷)

و به جاى خداوند چيزى را مى‏پرستند كه نه زيانى به آنان مى‏رساند و نه سودى، و مى‏گويند اينان شفيعان ما در نزد خداوند هستند، بگو آيا خداوند را به چيزى كه در آسمانها و زمين به آن علم ندارد، آگاهى مى‏دهيد؟ او پاك و منزه است از آنچه شريك او قرار مى‏دهند (۱۸)

و مردم جز امتى واحده نبودند كه سپس اختلاف پيدا كردند، و اگر وعده خداوند از پيش مقرر نگشته بود [به تاخير حكم و عذاب‏] بين آنان در آنچه اختلاف دارند، داورى مى‏شد (۱۹)

و مى‏گويند چرا از سوى پروردگارش معجزه‏اى بر او نازل نمى‏گردد؟ بگو [آگاهى از] غيب خاص خداوند است، پس انتظار بكشيد من نيز از منتظران خواهم بود (۲۰)