و قسم به شب به هنگام آرامش آن. (۲)

که خدای تو هیچ گاه تو را ترک نگفته و بر تو خشم ننموده است (چهل روز بر رسول وحی نیامد، دشمنان به طعنه گفتند: خدا از محمد قهر کرده. این آیه رد بر آنهاست). (۳)

و البته عالم آخرت برای تو بسی بهتر از نشأه دنیاست. (۴)

و پروردگار تو به زودی به تو چندان عطا کند که تو راضی شوی (در دنیا نصرت و در آخرت مقام شفاعت به تو بخشد). (۵)

آیا خدا تو را یتیمی نیافت که در پناه خود جای داد؟ (۶)

و تو را (در بیابان مکه) ره گم کرده و حیران یافت (در طفولیت که حلیمه دایه‌ات آورد تا به جدّت عبد المطّلب سپارد در راه مکه گم شدی، حلیمه و عبد المطلب سخت پریشان شدند و خدا زود آنها را به تو) ره نمایی کرد. (۷)

و باز تو را فقیر (الی الله) یافت (به دولت نبوت) توانگر کرد (و نعمت رسالت عطا نمود). (۸)

پس تو هم یتیم را هرگز میازار. (۹)

و فقیر و گدای سائل را به زجر مران. (۱۰)

و اما نعمت پروردگارت را (که مقام نبوت و تقرب کامل به خدا یافتی، بر امت) باز گو. (۱۱)