ParsQuran
سوره ۹۱: الشمس - جزء ۳۰ - ترجمه قمشه‌ای

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿۱﴾
قسم به آفتاب و تابش آن (هنگام رفعتش). (۱)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿۲﴾
و قسم به ماه آن گاه که در پی آفتاب تابان در آید. (۲)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿۳﴾
و قسم به روز هنگامی که جهان را روشن سازد. (۳)
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿۴﴾
و به شب وقتی که عالم را در پرده سیاهی کشد. (۴)
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾
و قسم به آسمان بلند و آن که این کاخ رفیع را بنا کرد. (۵)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿۶﴾
و به زمین و آن که آن را بگسترد. (۶)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿۷﴾
و قسم به نفس ناطقه انسان و آن که او را نیکو به حد کمال بیافرید. (۷)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿۸﴾
و به او شر و خیر او را الهام کرد. (۸)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا ﴿۹﴾
(قسم به این آیات الهی) که هر کس نفس ناطقه خود را از گناه و بدکاری پاک و منزه سازد به یقین (در دو عالم) رستگار خواهد بود. (۹)
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿۱۰﴾
و هر که او را (به کفر و گناه) پلید گرداند البته (در دو جهان) زیانکار خواهد گشت. (۱۰)