بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا
﴿۱﴾
سوگند به خورشید و گسترش روشنی اش (۱)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا
﴿۲﴾
و به ماه هنگامی که از پی آن برآید (۲)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا
﴿۳﴾
و به روزچون خورشید را به خوبی آشکار کند (۳)
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا
﴿۴﴾
و به شب هنگامی که خورشید را فرو پوشد (۴)
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا
﴿۵﴾
و به آسمان و آنکه آن را بنا کرد (۵)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا
﴿۶﴾
و به زمین و آنکه آن را گستراند (۶)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا
﴿۷﴾
و به نفس و آنکه آن را درست و نیکو نمود، (۷)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا
﴿۸﴾
پس بزه کاری و پرهیزکاری اش را به او الهام کرد. (۸)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا
﴿۹﴾
بی تردید کسی که نفس را [از آلودگی پاک کرد و] رشد داد، رستگار شد. (۹)
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا
﴿۱۰﴾
و کسی که آن را [به آلودگی ها و امور بازدارنده از رشد] بیالود [از رحمت حق] نومید شد. (۱۰)
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا
﴿۱۱﴾
قوم ثمود به سبب سرکشی و طغیانش [پیامبرشان را] تکذیب کرد، (۱۱)
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا
﴿۱۲﴾
زمانی که بدبخت ترینشان به پا خاست. (۱۲)
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا
﴿۱۳﴾
پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذارید] (۱۳)
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا
﴿۱۴﴾
ولی به تکذیب او برخاستند و ناقه را پی کردند، و در نتیجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختی بر آنان فرو ریخت و همه قوم را با خاک یکسان و برابر ساخت؛ (۱۴)
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا
﴿۱۵﴾
و خدا از سرانجام آن کار [که نابودی ستمکاران است] پروایی ندارد. (۱۵)
|
||