|
إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ
﴿۷﴾
و با آن شهر «ارم» با عظمت. (۷)
الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ
﴿۸﴾
همان شهري كه نظيرش در بلاد آفريده نشده بود. (۸)
وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ
﴿۹﴾
و قوم ثمود كه صخره هاي عظيم را از دره ميبريدند (و از آن خانه و كاخ ميساختند). (۹)
وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ
﴿۱۰﴾
و فرعوني كه قدرتمند و شكنجه گر بود. (۱۰)
الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ
﴿۱۱﴾
همان اقوامي كه در شهرها طغيان كردند. (۱۱)
فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ
﴿۱۲﴾
و فساد فراوان در آنها ببار آوردند. (۱۲)
فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ
﴿۱۳﴾
لذا خداوند تازيانه عذاب را بر آنها فرو ريخت. (۱۳)
إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ
﴿۱۴﴾
مسلما پروردگار تو در كمينگاه است. (۱۴)
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ
﴿۱۵﴾
اما انسان هنگامي كه خداوند او را براي آزمايش اكرام ميكند و نعمت ميبخشد (مغرور ميشود و) ميگويد: پروردگارم مرا گرامي داشته! (۱۵)
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ
﴿۱۶﴾
و اما هنگامي كه براي امتحان روزي را بر او تنگ بگيرد ماءيوس ميشود و ميگويد پروردگارم مرا خوار كرده! (۱۶)
|
||
تغيير سوره و ترجمه
تلاوت
جستجو