و [این باده ناب مُهر و موم شده،] آمیخته ای از «تسنیم» است (۲۷)

[آن] چشمه ای که همواره مقربان از آن می نوشند. (۲۸)

بدکاران همواره [در دنیا از روی ریشخند و استهزا] به مؤمنان می خندیدند (۲۹)

و هنگامی که بر آنان می گذشتند آنان را با اشاره چشم وابرو به مسخره می گرفتند، (۳۰)

و چون به خانواده خود بازمی گشتند [به سبب تمسخر مؤمنان] خوشحال و شادمان باز می گشتند، (۳۱)

و هنگامی که مؤمنان را می دیدند، می گفتند: بی تردید اینان گمراه اند؛ (۳۲)

و حال آنکه کافران را بر مؤمنان نگهبان و مراقب نفرستاده بودند [که مراقب هدایت و گمراهی آنان باشند.] (۳۳)

پس امروز همواره مؤمنان به کافران می خندند. (۳۴)

بر تخت ها [ی آراسته و پرارزش تکیه زده] می نگرند (۳۵)

که آیا کافران را در برابر آنچه همواره انجام می دادند کیفر داده اند؟ (۳۶)