|
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ
﴿۳۳﴾
(به یاد آرید) آن گاه که ندای مهیب قیامت (به گوش همه خلق) برسد. (۳۳)
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ
﴿۳۴﴾
آن روز که (از وحشت و هولناکی) هر کس از برادرش می‌گریزد. (۳۴)
وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ
﴿۳۵﴾
و بلکه از مادر و پدرش. (۳۵)
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ
﴿۳۶﴾
و از زن و فرزندانش هم می‌گریزد. (۳۶)
لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ
﴿۳۷﴾
در آن روز هر کس چنان گرفتار شأن و کار خود است که به هیچ کس نتواند پرداخت. (۳۷)
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ
﴿۳۸﴾
آن روز طایفه‌ای (که اهل ایمانند) رخسارشان فروزان است. (۳۸)
ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ
﴿۳۹﴾
خندان و شادمانند. (۳۹)
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ
﴿۴۰﴾
و رخسار گروهی گرد آلود غم و اندوه است. (۴۰)
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ
﴿۴۱﴾
و به رویشان خاک سیاه ذلّت و خجلت نشسته. (۴۱)
أُولَئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ
﴿۴۲﴾
آنها همان کافران و بدکاران عالمند. (۴۲)
|
||
تغيير سوره و ترجمه
تلاوت
جستجو