ParsQuran
سوره ۸۰: عبس - جزء ۳۰ - ترجمه مکارم شیرازی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿۱﴾
چهره درهم كشيد و روي برتافت! (۱)
أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَى ﴿۲﴾
از اينكه نابينايي به سراغ او آمده بود. (۲)
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّى ﴿۳﴾
تو چه مي‏داني شايد او پاكي و تقوي پيشه كند؟ (۳)
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَى ﴿۴﴾
يا متذكر گردد و اين تذكر به حال او مفيد باشد. (۴)
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿۵﴾
اما آن كس كه مستغني است (۵)
فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿۶﴾
تو به او روي مي‏آوري! (۶)
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّى ﴿۷﴾
در حالي كه اگر او خود را پاك نسازد چيزي بر تو نيست. (۷)
وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَى ﴿۸﴾
اما كسي كه به سراغ تو مي‏آيد و كوشش مي‏كند، (۸)
وَهُوَ يَخْشَى ﴿۹﴾
و از خدا ترسان است، (۹)
فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿۱۰﴾
تو از او غافل مي‏شوي. (۱۰)
كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ ﴿۱۱﴾
هرگز چنين مكن، اين (قرآن) يك تذكر و ياد آوري است. (۱۱)
فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ ﴿۱۲﴾
و هر كس بخواهد از آن پند مي‏گيرد. (۱۲)
فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ ﴿۱۳﴾
در الواح پرارزشي ثبت است. (۱۳)
مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ ﴿۱۴﴾
الواحي والاقدر و پاكيزه. (۱۴)
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ ﴿۱۵﴾
به دست سفيراني است، (۱۵)
كِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿۱۶﴾
والامقام و فرمانبردار و نيكوكار. (۱۶)
قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ ﴿۱۷﴾
مرگ بر اين انسان، چقدر كافر و ناسپاس است؟! (۱۷)
مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ﴿۱۸﴾
(خداوند) او را از چه چيز آفريد؟ (۱۸)
مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿۱۹﴾
از نطفه ناچيزي او را آفريد، سپس اندازه گيري كرد و موزون ساخت. (۱۹)
ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ ﴿۲۰﴾
سپس راه را براي او آسان ساخت. (۲۰)
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿۲۱﴾
بعد او را مي‏راند و در قبر پنهان نمود. (۲۱)
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ﴿۲۲﴾
سپس هر زمان بخواهد او را زنده مي‏كند. (۲۲)
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿۲۳﴾
چنين نيست كه او مي‏پندارد، او هنوز فرمان الهي را اطاعت نكرده است. (۲۳)
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿۲۴﴾
انسان بايد به غذاي خويش بنگرد. (۲۴)
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿۲۵﴾
ما آب فراواني از آسمان فروريختيم! (۲۵)
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿۲۶﴾
سپس زمين را از هم شكافتيم. (۲۶)
فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا ﴿۲۷﴾
و در آن دانه‏ هاي فراواني رويانديم. (۲۷)
وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿۲۸﴾
و انگور و سبزي بسيار، (۲۸)
وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا ﴿۲۹﴾
و زيتون و نخل فراوان، (۲۹)
وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿۳۰﴾
و باغهايي پر درخت، (۳۰)
وَفَاكِهَةً وَأَبًّا ﴿۳۱﴾
و ميوه و چراگاه، (۳۱)
مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿۳۲﴾
تا وسيله‏ اي براي بهره گيري و چهارپايانتان باشد. (۳۲)
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ﴿۳۳﴾
هنگامي كه آن صداي مهيب (صيحه رستاخيز) بيايد (كافران در اندوه عميقي فرو مي‏روند) (۳۳)
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ﴿۳۴﴾
در آن روز كه انسان از برادر خود فرار مي‏كند، (۳۴)
وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ ﴿۳۵﴾
و از مادر و پدرش، (۳۵)
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ ﴿۳۶﴾
و زن و فرزندانش، (۳۶)
لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ ﴿۳۷﴾
در آن روز هر كدام از آنها وضعي دارد كه او را كاملا به خود مشغول ميسازد (۳۷)
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ﴿۳۸﴾
صورتهايي در آن روز گشاده و نوراني است، (۳۸)
ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ﴿۳۹﴾
خندان و مسرور است (۳۹)
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ ﴿۴۰﴾
و صورتهايي در آن روز غبارآلود است، (۴۰)
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿۴۱﴾
و دود تاريكي آنها را پوشانده (۴۱)
أُولَئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿۴۲﴾
آنها همان كافران فاجرند (۴۲)