وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا
﴿۱۱﴾
و روز را [براى] معاش [شما] نهاديم (۱۱)
وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا
﴿۱۲﴾
و بر فراز شما هفت [آسمان] استوار بنا كرديم (۱۲)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا
﴿۱۳﴾
و چراغى فروزان گذارديم (۱۳)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا
﴿۱۴﴾
و از ابرهاى متراكم آبى ريزان فرود آورديم (۱۴)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا
﴿۱۵﴾
تا بدان دانه و گياه برويانيم (۱۵)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا
﴿۱۶﴾
و باغهاى در هم پيچيده و انبوه (۱۶)
إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا
﴿۱۷﴾
قطعا وعدگاه [ما با شما] روز داورى است (۱۷)
يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا
﴿۱۸﴾
روزى كه در صور دميده شود و گروه گروه بياييد (۱۸)
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا
﴿۱۹﴾
و آسمان گشوده و درهايى [پديد] شود (۱۹)
وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا
﴿۲۰﴾
و كوهها را روان كنند و [چون] سرابى گردند (۲۰)
|
||