بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ
﴿۱﴾
چنین نیست (که کافران پنداشتند) قسم به روز (بزرگ) قیامت. (۱)
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ
﴿۲﴾
و قسم به نفس پر حسرت و ملامت (یعنی نفس انسان که در قیامت خود را بر تقصیر و گناه بسیار ملامت کند و حسرت خورد). [جواب قسم محذوف است، یعنی به اینها سوگند میخورم که آدمیان را در روز قیامت برخواهم انگیخت. (م) ژ)] (۲)
أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ
﴿۳﴾
آیا آدمی پندارد که ما دیگر ابدا استخوانهای (پوسیده) او را باز جمع نمیکنیم؟ (۳)
بَلَى قَادِرِينَ عَلَى أَنْ نُسَوِّيَ بَنَانَهُ
﴿۴﴾
بلی (استخوانهای او را جمع میکنیم) در حالی که ما قادریم که سرانگشتان او را هم منظم درست گردانیم. (۴)
بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ
﴿۵﴾
بلکه انسان میخواهد آنچه (از عمرش) در پیش است همه را به فجور و هوای نفس گذراند. (۵)
يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ
﴿۶﴾
(که دایم با شک و انکار) میپرسد کی روز قیامت (و حساب) خواهد بود؟ (۶)
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ
﴿۷﴾
(بگو) روزی که چشمهای خلقان (از وحشت و هول) خیره بماند. (۷)
وَخَسَفَ الْقَمَرُ
﴿۸﴾
و ماه تابان تاریک شود. (۸)
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ
﴿۹﴾
و میان خورشید و ماه جمع گردد (و هر دو بینور شوند). (۹)
يَقُولُ الْإِنْسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ
﴿۱۰﴾
در آن روز انسان گوید: (ای وای از سختی عذاب) کجا مفرّ و پناهی خواهد بود؟ (۱۰)
كَلَّا لَا وَزَرَ
﴿۱۱﴾
هرگز مفرّ و پناهگاهی نیست. (۱۱)
إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ
﴿۱۲﴾
آن روز جز درگاه خدا آرامگاهی هیچ نیست. (۱۲)
يُنَبَّأُ الْإِنْسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ
﴿۱۳﴾
آن روز آدمی به (نتیجه) هر نیک و بدی که در مقدّم و مؤخّر عمر کرده آگاه خواهد شد. (۱۳)
بَلِ الْإِنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ
﴿۱۴﴾
بلکه انسان خود بر (نیک و بد) خویش به خوبی بیناست. (۱۴)
وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِيرَهُ
﴿۱۵﴾
هر چند (پردههای) عذر (بر چشم بصیرت) خود بیفکند. (۱۵)
لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ
﴿۱۶﴾
(ای رسول در حال وحی) با شتاب و عجله زبان به قرائت قرآن مگشای. (۱۶)
إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ
﴿۱۷﴾
که ما خود قرآن را مجموع و محفوظ داشته و بر تو فرا خوانیم. (۱۷)
فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ
﴿۱۸﴾
و آنگاه که بر خواندیم تو پیرو قرآن آن باش. (۱۸)
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ
﴿۱۹﴾
پس از آن بر ماست که (حقایق) آن را بر تو بیان کنیم. (۱۹)
كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ
﴿۲۰﴾
هرگز، بلکه شما (کافران لجوج) تمام دنیای نقد عاجل را دوست دارید. (۲۰)
وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ
﴿۲۱﴾
و به کلی کار آخرت را واگذارید. (۲۱)
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ
﴿۲۲﴾
آن روز رخسار طایفهای (از شادی) بر افروخته و نورانی است. (۲۲)
إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ
﴿۲۳﴾
و به چشم قلب جمال حق را مشاهده میکنند. (۲۳)
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ
﴿۲۴﴾
و رخسار گروهی دیگر عبوس و غمگین است. (۲۴)
تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ
﴿۲۵﴾
که میدانند حادثه ناگواری در پیش است که پشت آنها را میشکند. (۲۵)
كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ
﴿۲۶﴾
چنین نیست (که منکران قیامت پنداشتند. باش تا) آن گاه که جانشان به گلو رسد. (۲۶)
وَقِيلَ مَنْ رَاقٍ
﴿۲۷﴾
و (اهلش) گویند: کیست که چاره درد این بیمار تواند کرد؟ (۲۷)
وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ
﴿۲۸﴾
و بیمار خود یقین به مفارقت از دنیا کند (که ملک موت را به چشم ببیند). (۲۸)
وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ
﴿۲۹﴾
و ساقهای پا (از شدت غم عقبی و حسرت دنیا) به هم در پیچد. (۲۹)
إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ
﴿۳۰﴾
در آن روز خلق را به سوی خدا خواهند کشید. (۳۰)
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى
﴿۳۱﴾
پس (آن روز وای بر آن که چون ابو جهل) حق را تصدیق نکرد و نماز (و طاعتش) بجا نیاورد. (۳۱)
وَلَكِنْ كَذَّبَ وَتَوَلَّى
﴿۳۲﴾
بلکه (خدا را) تکذیب کرد و (از حکمش) رو بگردانید. (۳۲)
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ يَتَمَطَّى
﴿۳۳﴾
و آن گاه با تکبر و نخوت به سوی اهل خویش روی آورد. (۳۳)
أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى
﴿۳۴﴾
(به وی خطاب شود) وای (بر زندگی) و (صد) وای بر (مرگ) تو. (۳۴)
ثُمَّ أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى
﴿۳۵﴾
پس (از مرگ هم) وای (بر برزخ) و (صد) وای بر (روز محشر) تو. (۳۵)
أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدًى
﴿۳۶﴾
آیا آدمی میپندارد که او را مهمل (از تکلیف و ثواب و عقاب) گذارند (و غرضی در خلقتش منظور ندارند). (۳۶)
أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنَى
﴿۳۷﴾
آیا آدمی قطره آب نطفه نبود که (در رحم) ریزند؟ (۳۷)
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى
﴿۳۸﴾
و پس از نطفه خون بسته شد و آن گاه (خدایش به این صورت زیبای حیرت انگیز) آفرید و آراسته ساخت. (۳۸)
فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنْثَى
﴿۳۹﴾
پس آن گاه از او دو صنف نر و ماده پدید آورد. (۳۹)
أَلَيْسَ ذَلِكَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتَى
﴿۴۰﴾
آیا چنین خدای (با قدرت و حکمت) باز نتواند مردگان را زنده گرداند؟ (۴۰)
|
||