حَتَّى أَتَانَا الْيَقِينُ
﴿۴۷﴾
تا آنكه مرگ به سراغمان آمد (۴۷)
فَمَا تَنْفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِينَ
﴿۴۸﴾
حال شفاعت شفيعان سودشان ندهد (۴۸)
فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ
﴿۴۹﴾
ايشان را چه مىشود كه از اندرز رويگردانند (۴۹)
كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ
﴿۵۰﴾
گويى درازگوشانى رمانند (۵۰)
فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَةٍ
﴿۵۱﴾
كه از شير مىگريزند (۵۱)
بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُؤْتَى صُحُفًا مُنَشَّرَةً
﴿۵۲﴾
بلكه هر يك از ايشان مىخواهد كه به او نامههايى سرگشاده دهند (۵۲)
كَلَّا بَلْ لَا يَخَافُونَ الْآخِرَةَ
﴿۵۳﴾
حاشا، حق اين است كه از آخرت نمىترسند (۵۳)
كَلَّا إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ
﴿۵۴﴾
حاشا، آن پندآموزى است (۵۴)
فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ
﴿۵۵﴾
و هر كس خواهد از آن پندگيرد (۵۵)
وَمَا يَذْكُرُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ
﴿۵۶﴾
و پند نگيرند مگر آنكه خدا خواهد، اوست كه سزاوار پرهيز ورزيدن است، و سزاوار آمرزگارى (۵۶)
|
||