تا آنکه یقین (که ساعت مرگ است) بر ما فرا رسید. (۴۷)

پس شفاعت شفیعان در حق آنان هیچ سودی نبخشد. (۴۸)

اینک چرا از یاد آن روز سخت خود (و از ذکر و اندرز قرآن) اعراض می‌کنند؟ (۴۹)

گویی گورخران گریزانی هستند. (۵۰)

که از شیر درنده می‌گریزند. (۵۱)

بلکه هر یک از آنها می‌خواهند که برایشان هم (مانند پیمبران) صحیفه وحی آسمانی باز آید (تا ایمان آرند). (۵۲)

هرگز (چنین نیست که پنداشتند) بلکه از (عذاب) آخرت نمی‌ترسند. (۵۳)

چنین نیست (که آنها پنداشتند) قرآن محققا همه پند و یادآوری است. (۵۴)

تا هر که خواهد متذکر آن شود. (۵۵)

و نخواهند متذکر شوند جز آنکه خدا بخواهد (یعنی بدون مشیّت و لطف الهی کسی بهشتی و سعادتمند نخواهد شد. از او رواست تقوا و ترس و بیم و شوق و امیدواری که) او اهل تقوا و اهل آمرزش و مغفرت است. (۵۶)