به نام خداوند رحمتگر مهربان

ای جامه برخود پوشیده! (۱)

برخیز و بیم ده، (۲)

و پروردگارت را بزرگ دار، (۳)

و جامه ات را پاک کن، (۴)

و از پلیدی دور شو (۵)

و [احسانت را بر دیگران] در حالی که [آن را] بزرگ و فراوان بینی، منت مگذار، (۶)

و [بر آزار دشمنان] برای پروردگارت شکیبایی ورز. (۷)

پس زمانی که در صور دمیده شود، (۸)

آن روز، روز بسیار سختی است، (۹)

بر کافران آسان نیست، (۱۰)

مرا با کسی که او را به تنهایی آفریدم واگذار، (۱۱)

و برایش ثروت گسترده و فراوان قرار دادم، (۱۲)

و فرزندانی که نزدش حاضرند (۱۳)

و نعمت ها [ی مادی و وسایل زندگی] را به طور کامل برای او فراهم آوردم، (۱۴)

باز هم طمع دارد که بیفزایم. (۱۵)

این چنین نیست؛ زیرا او همواره به آیات ما دشمنی می ورزد، (۱۶)

به زودی او را به بالا رفتن از گردنه عذابی بسیار سخت مجبور می کنم. (۱۷)

او [برای باطل کردن دعوت قرآن] اندیشید و [آن را] سنجید؛ (۱۸)

پس مرگ بر او باد، چگونه سنجید؟ (۱۹)

باز هم مرگ بر او باد، چگونه سنجید؟ (۲۰)

آن گاه نظر کرد، (۲۱)

سپس چهره درهم کشید و قیافه نفرت آمیز به خود گرفت، (۲۲)

آن گاه [از قرآن] روی گردانید و تکبّر ورزید؛ (۲۳)

پس گفت: این قرآن جز جادویی که از جادوگران پیشین حکایت شده چیزی نیست، (۲۴)

این جز سخن بشر نمی باشد. (۲۵)

به زودی او را در سقر درآورم (۲۶)

و تو چه می دانی سقر چیست؟ (۲۷)

[آتشی است که] نه چیزی را باقی می گذارد و نه رها می کند؛ (۲۸)

پوست بدن را [همه جانبه] دگرگون می کند؛ (۲۹)

بر آن نوزده نفر [موکّل] گمارده اند (۳۰)

و ما موکّلان آتش را جز فرشتگان قرار نداده ایم، و شماره آنان را جز آزمایشی برای کافران مقرّر نکرده ایم تا اهل کتاب [به خاطر هماهنگی قرآن با کتابشان] یقین پیدا کنند و بر ایمان مؤمنان بیفزاید، و اهل کتاب و مؤمنان [در حقّانیّت قرآن] تردید نکنند، و تا بیماردلان و کافران بگویند: خدا از توصیف گماشتگان آتش به این [نوزده نفر] چه هدفی دارد؟ این گونه خدا هر که را بخواهد [پس از بیان حقیقت] گمراه می کند و هر که را بخواهد هدایت می نماید، و سپاهیان پروردگارت را جز خود او کسی نمی داند، و این قرآن فقط مایه تذکر و پند برای بشر است. (۳۱)

این چنین نیست [که کافران می پندارند که این حقایق افسانه است،] سوگند به ماه (۳۲)

[و] سوگند به شب هنگامی که پشت می کند (۳۳)

و سوگند به صبح زمانی که از پرده سیاه شب درآید و رخ نماید (۳۴)

که بی تردید این [قرآن] از بزرگ ترین پدیده هاست؛ (۳۵)

هشدار دهنده به بشر است، (۳۶)

برای هر کس از شما که بخواهد [به وسیله ایمان، طاعت و انجام کار خیر] پیشی جوید یا [به سبب کفر، طغیان و گناه] پس ماند؛ (۳۷)

هر کسی در گرو دست آورده های خویش است، (۳۸)

مگر سعادتمندان (۳۹)

که در بهشت ها از یکدیگر می پرسند (۴۰)

از روز و حال گنهکاران، (۴۱)

[به آنان رو کرده] می گویند: چه چیز شما را به دوزخ وارد کرد؟ (۴۲)

می گویند: ما از نمازگزاران نبودیم (۴۳)

و به تهیدستان و نیازمندان طعام نمی دادیم (۴۴)

و با فرورفتگان [در گفتار و کردار باطل] فرومی رفتیم، (۴۵)

و همواره روز جزا را انکار می کردیم (۴۶)

تا آنکه مرگ ما فرا رسید. (۴۷)

پس آنان را شفاعت شفیعان سودی نمی دهد؛ (۴۸)

آنان را چه شده که از تذکر و هشدار روی گردانند؟ (۴۹)

گویی گورخرانی وحشی و رمیده اند (۵۰)

که از [چنگال] شیری گریخته اند؛ (۵۱)

بلکه هر کدام از آنان توقع دارد نامه هایی سرگشاده [از سوی خدا] دریافت دارد! (۵۲)

این چنین نیست [که علت فرارشان از دین برای دریافت نکردن نامه باشد] بلکه [فرارشان برای این است که] از آخرت نمی ترسند؛ (۵۳)

این چنین نیست [که نامه سرگشاده ای از سوی ما به آنان رسد]، بلکه بی تردید این قرآن تذکر و هشداری است [که برای جهانیان کافی است.] (۵۴)

پس هرکه بخواهد از آن پند گیرد، (۵۵)

و از آن پند نمی گیرند مگر آنکه خدا بخواهد، او سزاوار است که از وی پروا کنند، و سزاوار است که به آمرزشش امید بندند. (۵۶)