و چنين بود كه چون بنده خدا [محمد -ص-] او را به نيايش مى‏خواند، نزديكشان بود كه بر سر او بريزند (۱۹)

بگو فقط پروردگارم را به نيايش مى‏خوانم و هيچ كس را شريك او نمى‏شمارم‏ (۲۰)

بگو من نه صاحب اختيار زيانى براى شما هستم، نه سامانى‏ (۲۱)

بگو هيچ كس نيست كه هرگز مرا در برابر خداوند پناه دهد، و هرگز بجز او پناهى نمى‏يابم‏ (۲۲)

[در اختيار ندارم‏] مگر پيامى از جانب خداوند و رسالت او، و هر كس از خداوند و پيامبر او سرپيچى كند، او راست آتش دوزخ كه جاودانه در آن ماند (۲۳)

تا هنگامى رسد كه آنچه به آنان وعده داده شده است، ببينند، و زودا بدانند كه چه كسى سست ياورتر و اندك سپاه‏تر است‏ (۲۴)

بگو نمى‏دانم آنچه به شما وعده داده‏اند نزديك است، يا پروردگار من براى آن فاصله‏اى [دراز] قرار داده است‏ (۲۵)

اوست داناى [راز] پنهان، كه هيچ كس را از غيب خويش آگاه نمى‏سازد (۲۶)

مگر پيامبرى كه او بپسندد، كه پيشاپيش و پشت سر او نگهبانانى راه دهد (۲۷)

تا معلوم بدارد كه رسالت پروردگارشان را گزارده‏اند و به آنچه نزد آنان است احاطه دارد، و هر چيز را به شماره مى‏شمارد (۲۸)