يُبَصَّرُونَهُمْ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ
﴿۱۱﴾
آنان را به آنها نشان ميدهند (ولي هر كس گرفتار كار خويشتن است) چنان است كه گنهكار دوست ميدارد فرزندان خود را در برابر عذاب آن روز فدا كند. (۱۱)
وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ
﴿۱۲﴾
و همسر و برادرش را. (۱۲)
وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْوِيهِ
﴿۱۳﴾
و قبيله اش كه هميشه از او حمايت ميكردند. (۱۳)
وَمَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ يُنْجِيهِ
﴿۱۴﴾
و تمام مردم روي زمين را تا مايه نجاتش شود. (۱۴)
كَلَّا إِنَّهَا لَظَى
﴿۱۵﴾
اما هرگز چنين نيست شعله هاي سوزان آتش است. (۱۵)
نَزَّاعَةً لِلشَّوَى
﴿۱۶﴾
دست و پا و پوست سر را ميكند و ميبرد. (۱۶)
تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى
﴿۱۷﴾
و كساني را كه به فرمان خدا پشت كردند صدا ميزند. (۱۷)
وَجَمَعَ فَأَوْعَى
﴿۱۸﴾
و آنها كه اموال را جمع و ذخيره كردند. (۱۸)
إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا
﴿۱۹﴾
انسان حريص و كم طاقت آفريده شده. (۱۹)
إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا
﴿۲۰﴾
هنگامي كه بدي به او رسد بيتابي ميكند. (۲۰)
|
||