پس به راه افتادند در حالی که آهسته به هم می گفتند: (۲۳)

امروز نباید نیازمندی در این باغ بر شما وارد شود (۲۴)

و بامدادان به قصد اینکه تهیدستان را محروم گذارند به سوی باغ روان شدند. (۲۵)

پس چون [به باغ رسیدند و آن را نابود] دیدند، گفتند: یقیناً ما گمراه بوده ایم [که چنان تصمیم خلاف حقّی درباره مستمندان و تهیدستان گرفتیم.] (۲۶)

بلکه ما [از لطف خدا هم] محرومیم. (۲۷)

عاقل ترینشان گفت: آیا به شما نگفتم که چرا خدا را [به پاک بودن از هر عیب و نقصی] یاد نمی کنید [و چرا او را از انتقام گرفتن درمانده می دانید؟!] (۲۸)

گفتند: پروردگارا! تو را به پاکی می ستاییم، مسلماً ما ستمکار بوده ایم. (۲۹)

پس به یکدیگر رو کرده به سرزنش و ملامت هم پرداختند. (۳۰)

گفتند: وای بر ما که طغیان گر بوده ایم. (۳۱)

امید است پروردگارمان بهتر از آن را به ما عوض دهد چون ما [از هر چیزی دل بریدیم و] به پروردگارمان راغب و علاقه مندیم. (۳۲)