به نام خداوند رحمتگر مهربان

اى پيامبر، چون خواهيد زنان را طلاق گوييد، از هنگامى كه عده‏شان آغاز تواند شد [طهر غير مواقعه‏]، طلاق دهيد، و حساب عده را نگه داريد، و از خداوند، پروردگارتان، پروا كنيد، آنان را از خانه‏هايشان بيرون مكنيد، و خودشان هم بيرون نروند، مگر آنكه مرتكب كار ناشايست آشكارى شوند، و اين احكام الهى است و هر كس از [حد و مرز] احكام الهى تجاوز كند، به راستى در حق خود ستم روا داشته است، ندانى باشد كه خداوند بعد از اين كارى تازه پديد آورد (۱)

پس چون به پايان عده‏شان نزديك شوند، يا به نيكويى نگاهشان داريد [و رجوع كنيد]، يا با خير و خوشى از آنان جدا شويد، و [بر اين كار] دو [شاهد] عادل از ميان خودتان را شاهد بگيريد، و شهادت را براى خداوند برپا داريد، اين است كه هر كس به خداوند و روز بازپسين ايمان دارد، بدان اندرز داده شود، و هر كس كه از خداوند پروا [و پارسايى پيشه‏] كند، [خداوند] براى او بيرون‏شدى بگذارد (۲)

و او را از جايى كه گمان نمى‏برد، روزى رساند، و هر كس بر خداوند توكل كند، همو وى را كافى است، بى‏گمان خداوند سررشته‏دار كار خويش است، به راستى كه خداوند براى هر چيز اندازه‏اى نهاده است‏ (۳)

و كسانى از زنان شما كه از حيض مايوسند، اگر در كارشان شك داريد، بدانيد كه عده آنان سه ماه [/سه پاكى‏] است، همچنين [است امر] زنانى كه حيض نديده‏اند، و بارداران، سرآمد عده‏شان اين است كه وضع حمل كنند، و هر كس از خداوند پرواكند، در كارش آسانى پديد آورد (۴)

اين امر الهى است كه به سوى شما نازلش كرده است، و هر كس از خداوند پرواكند، گناهانش را از او مى‏زدايد و پاداش او را بزرگ گرداند (۵)

آنان را در همانجا كه خود سكنا داريد، در حد وسعتان سكنا دهيد، و به آنان زيان مرسانيد كه عرصه را بر آنان تنگ بگيريد، و اگر [مطلقات‏] باردار باشند، خرجشان را بدهيد تا آنكه وضع حمل كنند، و اگر براى شما [نوزاد را] شير دادند، پس اجرتشان را بپردازيد، و در ميان خود به نيكى رايزنى كنيد، و اگر به توافق نرسيديد [زن‏] ديگرى او را شير دهد (۶)

تا توانگر بر وفق توان خود خرج كند و كسى كه روزى‏اش تنگ شده است، در همان حد كه خداوند به او بخشيده است خرج كند، خداوند بر هيچ كس جز بر وفق آنچه به او بخشيده است، تكليف نمى‏كند، زودا كه خداوند پس از تنگنا، آسايش مقرر دارد (۷)

و چه بسا شهرها كه [اهالى آن‏] از فرمان پروردگارش و پيامبران او سرپيچيد، آنگاه به سختى از آنان حساب كشيديم، و به عذابى بى‏مانند معذبشان داشتيم‏ (۸)

بدين‏سان عقوبت كار خود را چشيد و عاقبت كارش زيان بود (۹)

خداوند براى آنان عذابى سهمگين آماده كرده است، پس اى خردمندان مؤمن از خداوند پروا كنيد، به راستى كه خداوند به سوى شما پندآموزى فرستاده است‏ (۱۰)